Συχνά, με αφορμή το εμβόλιο γίνονται αναφορές από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ στο λεγόμενο «αντιεμβολιαστικό κίνημα», την άρνηση δηλαδή των εμβολιασμών, ως ένα εμπόδιο μπροστά στην ανάγκη εμβολιασμού για την Covid-19. Μάλιστα, καταγράφονται και σε ορισμένες δημοσκοπήσεις τέτοιες τάσεις.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι άλλο πράγμα τα ερωτήματα και οι επιφυλάξεις που υπάρχουν εύλογα για το νέο εμβόλιο και η απαίτηση να δοθούν διευκρινίσεις, να απαντηθούν ερωτήματα και προβληματισμοί που απασχολούν και την επιστημονική κοινότητα, και άλλο η σκοταδιστική αντιεπιστημονική άρνηση των εμβολιασμών. Ερωτήματα που άλλωστε υπάρχουν και εξαιτίας της ίδιας της διαδικασίας παραγωγής και διάθεσης των εμβολίων, των ανταγωνισμών και των αντιπαραθέσεων σε αυτό το επίπεδο.

Από την άλλη, η λογική των «αρνητών του εμβολίου» δεν έπεσε από κανέναν ουρανό... Πίσω από τη διασπορά τέτοιων θεωριών και θέσεων θα πρέπει να αναζητήσουμε τα συμφέροντα άλλων επιχειρηματικών ομίλων, που θεωρούν τη φαρμακευτική κρατική και ασφαλιστική δαπάνη - τα χρήματα που πάνε από το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία στις φαρμακευτικές εταιρείες - ως μια γερή κρατική επιδότηση αυτού του κλάδου εις βάρος άλλων κλάδων. Μαζί με τα αιτήματά τους για μια λιγότερο προνομιακή αντιμετώπιση των φαρμακοβιομηχανιών, πάνε χέρι χέρι και τέτοιες σκοταδιστικές επικίνδυνες και ανορθολογικές θεωρίες...

Τέτοιες απόψεις και θέσεις διαδόθηκαν πιο πλατιά στην Ελλάδα, σε συνθήκες που σημαντικά τμήματα του πληθυσμού δυσκολεύονταν οικονομικά να διαχειριστούν το κόστος του εμβολιασμού για τους ίδιους και τα παιδιά τους ειδικά την περίοδο της προηγούμενης οικονομικής κρίσης. Επειδή, αν και ένα μεγάλο μέρος εμβολίων διατίθεται δωρεάν, υπάρχουν σημαντικοί περιορισμοί σε μια σειρά άλλα, τα οποία συνταγογραφούνται μόνο σε ειδικές κατηγορίες (π.χ. εμβόλιο για τη γρίπη, όπου ακόμα και φέτος μπήκαν κόφτες για μια σειρά κατηγορίες που δεν θεωρούνται «ευπαθείς ομάδες»). Αλλά και επειδή υπάρχει το κόστος της συνταγογράφησης, ειδικά όσον αφορά παιδίατρους κ.λπ. Εκφράζει δηλαδή με έναν τρόπο την έλλειψη ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού δωρεάν εμβολιασμών, βασισμένο σε ένα ισχυρό δημόσιο δωρεάν σύστημα πρόληψης.

Για άλλη μια φορά, όπως επιχείρησε και με τους αρνητές της μάσκας και της πανδημίας, η κυβέρνηση προσπαθεί να συντηρήσει τέτοιες τάσεις ως τον βολικό αντίπαλο, προκειμένου να περνάει την πολιτική της χωρίς ερωτήματα, επιφυλάξεις και αντιρρήσεις. Γιατί τελικά, το βασικό ερώτημα που προσπαθεί να αποφύγει η κυβέρνηση και το κράτος, που προσπαθεί να «κουκουλώσει», είναι το εξής: Γιατί ένα εμβόλιο με τόσο μαζική χρήση να παράγεται και να διατίθεται ως εμπόρευμα; Και τι επιπτώσεις έχει αυτό στην παραγωγή, διάθεση και ασφάλειά του;