«Τα ζητήματα της βίας δεν προσφέρονται για πολιτικοποίηση», γράφουν τις τελευταίες μέρες αστικά ΜΜΕ, που εδώ και ένα μήνα γεμίζουν τα πρωτοσέλιδά τους με τις καταγγελίες θυμάτων και θυτών, αλλά και με την αντιπαράθεση των αστικών κομμάτων γύρω απ' αυτές. Τώρα συνιστούν «να πέσουν οι τόνοι», εκφράζοντας την ανησυχία τους για το «πες πες» που, θέλοντας και μη, βγάζει στην επιφάνεια τη δυσωδία του ίδιου του συστήματος που υποθάλπει και συγκαλύπτει την πολύμορφη βία, μέσα από διάφορους κοινωνικούς και οικονομικούς καταναγκασμούς. Τους απασχολούν οι συνέπειες αυτής της αντιπαράθεσης στην «εικόνα» και τη συνοχή του αστικού πολιτικού συστήματος, πολύ περισσότερο που όταν ανοίγει το καπάκι, κανείς δεν ξέρει τι θα «ξεράσει» ο υπόνομος. Το έργο το έχουμε ξαναδεί, σε υποθέσεις που χαρακτηρίστηκαν «πολιτικά σκάνδαλα» αλλά η αντιπαράθεση «μαζεύτηκε» μόλις το πράγμα άρχισε να ξεφεύγει. Και, ως συνήθως, με μια «θεσμική πρωτοβουλία» και την παραπομπή της υπόθεσης στη Δικαιοσύνη, που ...«είναι η μόνη αρμόδια», το μαχαίρι όχι μόνο δεν φτάνει στο κόκαλο, αλλά οι πραγματικές κοινωνικές και οικονομικές αιτίες κουκουλώνονται, όπως και οι πολιτικές ευθύνες. Το ίδιο ισχύει και με την πολύμορφη βία που είναι στο DNA αυτού του σάπιου συστήματος. Απέναντί της δεν επιτρέπεται καμία ανοχή. Το θάρρος της ατομικής καταγγελίας και η συλλογική στήριξη στα θύματα, με την αυτονόητη απαίτηση να πληρώσουν οι θύτες της βίας, πρέπει να τροφοδοτούν την πραγματική πολιτικοποίηση, της πάλης ενάντια στις αιτίες που τη γεννούν και στο σύστημα που την αναπαράγει.