Το προπαγανδιστικό μοτίβο της κυβέρνησης ότι τα μέτρα της αποσκοπούν στη θωράκιση της οικονομίας, επομένως ότι έχουν «θετικό πρόσημο για όλους», είναι η άλλη όψη του ψέματος ότι τάχα «στην κρίση και στην πανδημία είμαστε όλοι μαζί». Στόχος των αστικών επιτελείων είναι να πουν οι εργαζόμενοι και «ευχαριστώ» για την ένταση της εκμετάλλευσης, για τη θωράκιση των επιχειρηματικών ομίλων, να μη διαμαρτύρονται, να μη διεκδικούν, να μην αντιστέκονται στον οδοστρωτήρα των δικαιωμάτων τους.

Μια προσεκτική ματιά στο «ταμείο» που κάνει το ΠΑΜΕ στο φυλλάδιό του δείχνει πως δεν πρόκειται για μερικά ξεκομμένα και σκόρπια μέτρα. Δεν μιλάμε απλά για ένα ζύγι που στη μία του πλευρά υπάρχουν οι παροχές για το κεφάλαιο και στην άλλη μέτρα στήριξης του λαού.

Η ταξικότητα των μέτρων φαίνεται από το «νήμα» που τα διαπερνάει, το γεγονός ότι όλα τους υπηρετούν την ίδια στρατηγική. Και τα πακέτα χρηματοδότησης στους ομίλους, και οι φοροαπαλλαγές, και τα επιδόματα φτώχειας στους εργαζόμενους, και η ένταση της «ευελιξίας» είναι πλευρές του ίδιου νομίσματος, που αποτελεί «λυδία λίθο» για το μεγάλο κεφάλαιο: Της έντασης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, της θωράκισης της ανταγωνιστικότητας, της εξασφάλισης πολιτικής σταθερότητας και «κοινωνικής συνοχής», της διαμόρφωσης εδάφους για διεύρυνση των πεδίων κερδοφορίας.

Εκτακτες επιδοτήσεις, αποζημιώσεις ειδικού σκοπού, αναστολές συμβάσεων, παρατάσεις επιδομάτων ανεργίας είναι μερικά από τα μέτρα που αξιοποιεί συνδυαστικά η κυβέρνηση εδώ και ένα χρόνο.

Οπως αναφέρεται στη Θέση 29 στο δεύτερο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο,«ένα τμήμα των μέτρων αυτών (επιδόματα, αναστολές πληρωμών και εισφορών χωρίς τη διαγραφή μέρους τους κ.λπ.) έχουν καθαρά προσωρινό χαρακτήρα, αφού μετατοπίζουν τον βασικό όγκο των οφειλών αυτών στο μέλλον, καθιστώντας τες ουσιαστικά μη διαχειρίσιμες.

Ενα άλλο τμήμα αυτών, π.χ. οι "αποζημιώσεις ειδικού σκοπού", η επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών, ήταν στην πραγματικότητα στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων, με το κράτος να αναλαμβάνει μεγάλο μέρος της μισθολογικής δαπάνης κατά την περίοδο περιορισμού ή διακοπής της λειτουργίας τους. Επίσης, η χρηματοδότηση των δόσεων των στεγαστικών δανείων μέχρι και 80% συνέβαλε και στην προστασία της ρευστότητας των τραπεζών και στην αποφυγή της δημιουργίας νέων "κόκκινων" δανείων...».

Στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που εφαρμόζονται και οι οποίες ήταν για χρόνια στα συρτάρια κυβερνήσεων και κεφαλαίου, όπως η μονομερής επιβολή και γενίκευση της τηλεργασίας, που διαλύει κάθε διάκριση μεταξύ εργάσιμου και μη εργάσιμου χρόνου, η διευκόλυνση της εκ περιτροπής εργασίας, οι ενδοομιλικές μετακινήσεις, οι απλήρωτες υπερωρίες, δηλαδή η απογείωση της εκμετάλλευσης. Οπως σημειώνεται στο δεύτερο κείμενο της ΚΕ του ΚΚΕ (Θέση 7):«Τα νέα αντεργατικά μέτρα, που ουσιαστικά μειώνουν τους μισθούς, διευκολύνουν παραπέρα τις απολύσεις, κατεδαφίζουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα, προβάλλονται στην αρχή ως έκτακτα και μονιμοποιούνται στη συνέχεια. Ετσι, εδραιώνεται η πολιτική πλήρους ανταποδοτικότητας και ενίσχυσης του "ιδιωτικού πυλώνα" στο ασφαλιστικό σύστημα.

Μια πολιτική προσαρμογής στο νέο επίπεδο παραγωγικότητας χωρίς συνολική βελτίωση του εργατικού εισοδήματος και διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, δηλαδή να μη διογκωθεί υπερβολικά η ανεργία, να μην καταρρεύσει ένα βασικό επίπεδο κατανάλωσης των μαζών, δεν αποτελεί προοδευτική πρόταση για τη διασφάλιση της "δίκαιης κατανομής του πλούτου", όπως ισχυρίζονται πολλοί σοσιαλδημοκράτες. Αποτελεί αναγκαίο όρο για τη διασφάλιση και ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας».

Ενα ακόμα κριτήριο των μέτρων είναι η διαχείριση της ακραίας φτώχειας. Προσπαθούν να εξασφαλίσουν ένα ελάχιστο όριο επιβίωσης για μεγάλα τμήματα εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, δείχνοντας τα ψίχουλα ως εναλλακτική στην απότομη, μεγάλη συρρίκνωση του εισοδήματος. Πρόκειται για πολιτική που πατάει στον γνώριμο μηχανισμό των κυβερνήσεων ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», στο όνομα πάντα της «κοινωνικής συνοχής». Δεν αποτελεί κάποια «εξαίρεση» στην αντιλαϊκή πολιτική, αλλά συστατικό στοιχείο της αστικής στρατηγικής, που καθιερώνει ως κανονικότητα τη ζωή με τα «ελάχιστα» και κατοχυρώνει τους όρους με τους οποίους θα μετρούν την εξαθλίωσή τους η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Είναι μεγάλο ψέμα ότι από τα μέτρα κερδίζουν και εργοδότες και εργαζόμενοι. Η αλήθεια είναι ότι οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι εργοδότες, αφού ισχυροποιούνται, αποκτούν περισσότερα όπλα και δημιουργούν νέα αντεργατικά «κεκτημένα». Από την άλλη, οι εργαζόμενοι είναι σε χειρότερη θέση σε σχέση με πριν από το ξέσπασμα της κρίσης και της πανδημίας, μετρώντας νέες απώλειες στο εισόδημα και στα δικαιώματά τους.

Τελικά, αυτός που πληρώνει είναι η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα. Και αυτός που κερδίζει είναι τα μονοπώλια.