Εκφράζοντας τη συμφωνία μου και με τα 3 κείμενα των Θέσεων της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο, θα ήθελα να αναφερθώ σε ορισμένες πλευρές της παρέμβασής μας στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας.

Είναι γεγονός ότι οι Θέσεις της ΚΕ μάς παρέχουν ένα ισχυρό όπλο για να δυναμώσουμε τον προβληματισμό μας για τα καθήκοντα που θα κληθούμε να σηκώσουμε τα επόμενα χρόνια. Να βελτιωθεί - σε κάθε κομματικό κρίκο - η προσέγγιση και ερμηνεία των εξελίξεων στην περιοχή ακριβώς από τη σκοπιά των συνολικότερων, γενικότερων εξελίξεων που αποτυπώνονται στο 2ο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ.

Θα χρειαστεί συνεχής προσπάθεια - συλλογική, ατομική, μελετητική, ζωντανής συζήτησης - για να συνδυάζουμε, να «πλέκουμε» στην καθοδηγητική μας δουλειά τις γενικές και ειδικές εξελίξεις, σαν έκφραση των γενικών. Να μην τις παραθέτουμε παράλληλα, ασύνδετα, αλλά στην ενότητά τους, φωτίζοντας σε κάθε περίπτωση τον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη και τα επιτελεία της.

Καθώς παρατηρείται αρκετές φορές το φαινόμενο ή να υπάρχει μια «χαοτική» περιγραφή των εξελίξεων του χώρου ή μια γενική αναφορά στις γενικές εξελίξεις, αποσπασμένα από το πώς εκφράζονται σε κάθε χώρο και το τι καθήκοντα σηματοδοτούν για κάθε ΚΟ.

Επομένως, χρειάζεται συστηματική προσπάθεια για κατάκτηση και συνεχή ανάπτυξη μεθοδολογικού, διαλεκτικού υλιστικού υπόβαθρου. Αναμέτρηση με αδυναμίες, αλλά και με μια ορισμένη «θεωρητικοποίηση» της μη προσπάθειας στην κατεύθυνση αυτή («δεν είναι για όλους», «φτάνει η εμπειρία, η ίδια η ζωή»). Ενώ, την ίδια στιγμή η πείρα δείχνει ότι κομματικό μέλος και στέλεχος που προσπαθεί, άσχετα από το επίπεδο ικανότητας σε κάθε φάση, είναι σε σωστό δρόμο. Και φαίνεται ότι όπου επιμένουμε καθοδηγητικά και δεν δικαιολογούμε την αδυναμία, μετράμε βήματα στη σκέψη και στη συγκρότηση των συντρόφων, που έχει θετική αντανάκλαση στη δράση τους. Δεν λύνεται μια κι έξω, είναι διαρκής προσπάθεια συνδυασμού θεωρίας και πράξης.

Μπορούμε να προσεγγίσουμε τις εξελίξεις στην περιοχή χωρίς να έχουμε ως βάση σημαντικά ζητήματα, όπως η βασική αντίθεση του καπιταλισμού, η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, η ανισόμετρη ανάπτυξη, ο ανταγωνισμός, η απόκλιση συμφερόντων, οι πρόσκαιροι συμβιβασμοί και τα παζάρια, κ.λπ.; Η απάντηση είναι όχι. Μόνο έτσι μπορούμε να κρατάμε καλά την ταξική ερμηνεία και ανάλυση, να επεξεργαζόμαστε τη γραμμή μας από τη σκοπιά της στρατηγικής του Κόμματος, της καθοδήγησης της ταξικής πάλης.

Ορισμένα ζητήματα πιο συγκεκριμένα:

Είναι δεδομένο ότι στην περιοχή μας εκφράζεται απευθείας η αντιπαράθεση, η σύγκρουση των ιμπεριαλιστικών κέντρων και των σχεδιασμών τους. Είναι έντονη η παρέμβαση της ΕΕ, των αστικών τάξεων Γερμανίας (παραδοσιακά λόγω ΔΕΗ), ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας, Ισραήλ κ.ά. που έχουν αντίστοιχες σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης με τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου. Κινούνται διάφορα «πιόνια στη σκακιέρα», αρκετές φορές και με φαινομενικά «αθώο» τρόπο, με «πολιτιστική διπλωματία».

Η προωθούμενη «απολιγνιτοποίηση» στην περιοχή είναι κομμάτι του παζλ του «Green New Deal» των ΗΠΑ και της «Νέας Πράσινης Συμφωνίας» της ΕΕ. Σχεδιασμοί τους οποίους, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, στηρίζουν και προωθούν όλα τα αστικά κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ).

H ενδοαστική διαπάλη οξύνεται για το πού θα κατευθυνθούν τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, του Ταμείου Δίκαιης Μετάβασης κ.λπ., ποιος σχεδιασμός θα προκριθεί, και έτσι βγαίνουν τα «άπλυτά» τους στη φόρα. Τον λογαριασμό, σε κάθε περίπτωση, τον πληρώνει ο λαός.

Βέβαια, όλοι οι αστικοί σχεδιασμοί και ανταγωνισμοί σε επίπεδο οικονομίας έχουν και την ανάλογη αντανάκλασή τους στο επίπεδο των ιδεολογημάτων με βάση τα οποία προωθούνται και επιδιώκονται η συναίνεση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, και η πλήρη στοίχισή τους κάτω από τη σημαία του κεφαλαίου για το «κοινό καλό», για «το καλό της περιοχής», με «περιφερειακή αναπτυξιακή συνείδηση», όπως λένε πολύ συχνά οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και οι εκλεκτοί τους στην Τοπική Διοίκηση.

Εδώ θέλω να ξεχωρίσω τη γραμμή της σοσιαλδημοκρατίας για «ενεργειακή δημοκρατία» (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, Οικολόγοι, Ιδρυμα «Χάινριχ Μπελ» των Πρασίνων της Γερμανίας κ.ά.). Γίνεται μια προσπάθεια να πλασαριστεί μια άποψη για δήθεν «φιλολαϊκή» ενεργειακή πολιτική στο πλαίσιο του καπιταλισμού, μέσα από «ενεργειακές κοινότητες», που μπορεί να υπηρετηθεί από μία άλλη, σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, χωρίς τις «νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες» της ΝΔ. Την ίδια ώρα ξεχνάνε να πουν ότι το νομοθετικό πλαίσιο για τις «ενεργειακές κοινότητες» που διαμόρφωσε ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποιείται και επεκτείνεται από τη ΝΔ, υλοποιείται από όλους τους θεσμούς της Τοπικής Διοίκησης. Δείχνει αυτό ακριβώς που αναφέρεται στο 2ο κείμενο των Θέσεων της ΚΕ: «Η εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής από όλες τις αστικές κυβερνήσεις αποδεικνύει ότι τα αστικά κόμματα, παρά τις διαφορές τους, έχουν δυνατότητα προσαρμογής στις εκάστοτε ανάγκες του καπιταλιστικού συστήματος».

Παράλληλα, γίνεται και μια προσπάθεια να χτιστούν και οι αναγκαίες για την αστική τάξη συμμαχίες με ανώτερα μεσαία στρώματα, τα οποία μπορούν να παρασέρνουν και λαϊκό κόσμο, καλλιεργώντας του αυταπάτες. Υπάρχουν διάφοροι «τοπικοί» επιχειρηματίες και παράγοντες που «κολλάνε» γύρω από τους μεγάλους ομίλους των ΑΠΕ και παζαρεύουν ανταλλάγματα για να διαμορφώσουν και την αντίστοιχη αποδοχή από τις «τοπικές κοινωνίες», με «διαβούλευση», με «ανταποδοτικά», όπως λένε.

Επίσης, γίνεται μεγάλη προσπάθεια από τα επιτελεία της αστικής τάξης να παρουσιάζουν την πολιτική τους σαν το «σύγχρονο» και το «νέο». Είναι χαρακτηριστική η συζήτηση για το «ενεργειακό μέλλον» στη «μεταλιγντική εποχή», αποσπασμένη από τις σχέσεις παραγωγής. Αναπαράγονται λογικές ότι η αξιοποίηση των τεχνολογικών επιτευγμάτων μπορεί να γίνεται προς όφελος του λαού με «φιλολαϊκές προτάσεις» εντός των αστικών σχεδιασμών.

Στα παραπάνω είναι αποκαλυπτικός ο ρόλος των δυνάμεων του οπορτουνισμού στην «κινηματική» προώθηση του «Green Deal»: Κοινά «μέτωπα» με αστικές δυνάμεις, τη σοσιαλδημοκρατία, αναπαραγωγή της αντίληψης «καλοί» και «κακοί» («αεριτζήδες») επενδυτές, κινητοποιήσεις «Fridays for future» («αριστερή» πτέρυγα Δημοκρατικών των ΗΠΑ) κ.ά.

Είναι σίγουρο πως μια «ανώτερη ποιοτικά καθοδηγητική δουλειά, ιδεολογική - πολιτική αναβάθμιση της δουλειάς όλου του Κόμματος» θα έχει την αντανάκλασή της και στη δουλειά των κομμουνιστών στο μαζικό κίνημα. Μόνο έτσι θα μπορούμε να πηγαίνουμε πιο «βαθιά» μέσα στην εργατική τάξη και στους κοινωνικούς της συμμάχους.

Η συνεχώς εξελισσόμενη πραγματικότητα, στην οποία εγγράφονται και η παρέμβαση του Κόμματος και οι ισχυρές παρακαταθήκες που αυτή αφήνει, μας θέτει συνεχώς μπροστά στην ανάγκη να βλέπουμε κριτικά και αυτοκριτικά τη δουλειά μας. Είναι μια συνεχής προσπάθεια για βελτίωση, για διατήρηση και ενίσχυση των επαναστατικών μας χαρακτηριστικών, παίρνοντας υπόψη από πού ξεκινάμε και πού θέλουμε να πάμε. Εχοντας πάντα ως πυξίδα ότι «το Κόμμα έχει ως καθήκον να διαπαιδαγωγεί τις δυνάμεις που σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης θα οδηγήσουν στην ανατροπή της αστικής εξουσίας, στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Προετοιμάζει το αύριο και αυτό ακριβώς καθορίζει και τη διαδοχικότητα των γενεών και των στελεχών» (1ο κείμενο - Θέση 13).