Η στήλη συχνά έχει καταγγείλει την επιχείρηση άλωσης του οικολογικού χώρου από την κεντρική εξουσία, μέσω των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, με στόχο να το φιμώσουν. Η πολυδιάσπαση του χώρου αυτού μετά τη διάλυση της Ομοσπονδίας των Οικολόγων Εναλλακτικών βοήθησε στην επιτυχία του σχεδίου. Οι περισσότερες οργανώσεις φιμώθηκαν και χωρίς κεντρική έκφραση μετατράπηκαν σε «θεματικές» ενασχολούμενες με τοπικά ή ειδικά θέματα, χωρίς όμως ουσιαστική παρέμβαση σε σημαντικά ζητήματα. Η επιβίωση πολλών εξ αυτών στηρίζεται στα ψίχουλα προγραμμάτων, που εκταμιεύουν από τα ευρωπαϊκά πακέτα μια και είναι πλήρως αποψιλωμένες από μέλη και στελέχη. Ετσι είδαμε να σιωπούν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας ή τον πιο πρόσφατο στο Αφγανιστάν. Φυσικά, υπήρξαν και εξαιρέσεις που όμως είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Την Κυριακή που μας πέρασε, διαβάσαμε σε εβδομαδιαία εφημερίδα την καταγγελία στελέχους περιφερειακής οργάνωσης που αποχώρησε, καταγγέλλοντας την πλήρη ενσωμάτωση της οργάνωσής του στη λογική των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και τις εκπτώσεις σε μια σειρά ζητήματα όπως λ.χ. οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Χωρίς την παραμικρή διάθεση ανάμειξης στα εσωτερικά του οικολογικού κινήματος θα επιχειρήσουμε μια εκτίμηση. Οσο αυτό είναι προσκολλημένο στο ΥΠΕΧΩΔΕ η αναγέννησή του αποτελεί μια Σισύφεια απόπειρα. Για να το πούμε πιο απλά: δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη δε χωράνε.

Τελικά τι συμβαίνει με το ζήτημα των απορριμμάτων στην Αθήνα; Τι έγιναν τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ΥΠΕΧΩΔΕ; Πρέπει και πάλι να φτάσουμε στο σημείο να κλείσουν οι χωματερές, για να ξαναβγούν στην επιφάνεια οι μακέτες και οι χάρτες των μελετητών για τα σκουπίδια του Λεκανοπεδίου, που κάποιοι αμείφθηκαν αδρά για μια δουλιά που παραμένει στα συρτάρια. Φυσικά απάντηση δεν περιμένουμε.

Διαβάσαμε ότι στην Κουμουνδούρου προβληματίζονται για το εάν θα προστεθεί στον τίτλο του κόμματος η λέξη οικολογία. Ομως, προβληματισμούς για τη συνδιαχείριση με το ΠΑΣΟΚ δεν είδαμε. Εκεί όλοι είναι μπετόν. Αλλά μπετόν και οικολογία δεν κολλάνε. `Η μήπως βρήκαν νέα υλικά;

Πριν από έναν περίπου χρόνο κυκλοφόρησε το βιβλίο των Λ. Λουλούδη, Β. Γεωργιάδου και Γ. Σταυρακάκη με τον παραπάνω τίτλο από τις εκδόσεις «Νεφέλη». Ενα βιβλίο που δεν αρκείται στην απλή παράθεση στοιχείων που φέρνει τη διατροφική ασφάλεια του «αναπτυγμένου» κόσμου στο σημείο μηδέν, αλλά προχωρά στο διά ταύτα. Πώς φτάσαμε δηλαδή ως εδώ με το υπάρχον θεσμικό (και πολυδιαφημισμένο) θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ. Τα κείμενα των συγγραφέων επιχειρούν να προσεγγίσουν το συγκεκριμένο θέμα διεπιστημονικά, έτσι ώστε να αποσαφηνιστούν ορισμένες παραγνωρισμένες πτυχές της υπάρχουσας κρίσης (που πριν μερικά χρόνια ήταν αυτονόητες, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα) που σχετίζονται με κοινωνικές και πολιτικές πτυχές. Ο αναγνώστης του βιβλίου είναι βέβαιο ότι όχι απλά θα προβληματιστεί με τις θέσεις των συγγραφέων, αλλά θα κατορθώσει να αποκωδικοποιήσει σ' όλες του τις διαστάσεις ένα μείζον οικολογικό πρόβλημα που όμως είναι βαθύτατα πολιτικό.