Η βασική θέση που διατρέχει το σύνολο της πρότασης είναι ότι πρέπει να αποσυρθεί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης αλλά μαζί με αυτό και όλες οι αντεργατικές ρυθμίσεις που ισχύουν σήμερα, ειδικά εκείνες που εδώ και 10 χρόνια σφυροκοπούν την εργατική τάξη. Κάνοντας ένα ακόμα βήμα μπροστά, θέτει διεκδικήσεις, προχωρά στην αντεπίθεση, απαιτεί μέτρα ανακούφισης των εργαζομένων. Γι' αυτό αποτελεί σημαντικό όπλο στον αγώνα τους, ενάντια στους αντεργατικούς νόμους και το νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση για τα Εργασιακά.

Με αυτήν στα χέρια, ο στόχος είναι να ανοίξει πλατιά συζήτηση σε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τους εργαζόμενους για την ανάγκη επαναφοράς των ΣΣΕ, κατάργησης των αντεργατικών διατάξεων, των νόμων που γενικεύουν τη δουλειά - «λάστιχο», που χτυπούν τον σταθερό ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας, που πλήττουν το απεργιακό δικαίωμα. Ολων εκείνων των διατάξεων που αποτελούν το «έδαφος» πάνω στο οποίο πατά σήμερα και το αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη.

Πολύ συνοπτικά η πρόταση, που στόχος είναι να υιοθετηθεί πλατιά από συνδικαλιστικές οργανώσεις όλης της χώρας και να κατατεθεί στα πολιτικά κόμματα, ώστε να γίνει πρόταση νόμου προς τη Βουλή, ορίζει μεταξύ άλλων: Ο κατώτατος μισθός καθορίζεται από Εθνικές Γενικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και όχι από το κράτος, ενώ οι υπόλοιπες ΣΣΕ (κλαδικές, επιχειρησιακές κ.ά.) δεν επιτρέπεται να έχουν δυσμενέστερους για τους εργαζόμενους όρους από αυτή. Η ισχύς τους είναι άμεση και αναγκαστική, ενώ οι όροι των ατομικών συμβάσεων ισχύουν μόνο εφόσον είναι για τους εργαζόμενους ευνοϊκότεροι από τους όρους των ΣΣΕ. Οταν υπάρχουν περισσότερες από μία ΣΣΕ που ρυθμίζουν μια εργασιακή σχέση, ισχύει αυτή που έχει τους ευνοϊκότερους όρους για τους εργαζόμενους. Προβλέπει επίσης την κατάργηση διατάξεων που προβλέπουν ελαστικές μορφές εργασίας (μερική και εκ περιτροπής απασχόληση), όπως και για την «ενοικίαση» εργαζομένων, την κατάργηση εξαιρέσεων κλάδων από την κυριακάτικη αργία. Καταργούνται διατάξεις περιορισμού της συνδικαλιστικής ελευθερίας και έκφρασης, περιορισμού του δικαιώματος στην απεργία.

Γιατί είναι αναγκαία όλα τα παραπάνω σήμερα για την εργατική τάξη;

Πρώτον, γιατί δεν υπάρχει διεκδίκηση των εργαζομένων, η οποία να μην «σκοντάφτει» στο πολυπλόκαμο αντεργατικό πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει όλες οι κυβερνήσεις.

Δεύτερον, γιατί η εργατική τάξη δεν πρέπει να θεωρεί «περασμένα - ξεχασμένα» όσες κατακτήσεις και δικαιώματα τής ξήλωσαν τα τελευταία χρόνια.

Τρίτον, γιατί στο βαθμό που αυτή η πρόταση γίνεται υπόθεση όλο και περισσότερων συνδικαλιστικών οργανώσεων γίνεται ακόμα πιο αποτελεσματική και η πάλη για απόσυρση εδώ και τώρα του νέου αντεργατικού νομοσχεδίου.

Την πραγματικότητα αυτή παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», δίνοντας τον λόγο σε προέδρους συνδικάτων που έχουν ήδη προσυπογράψει την πρόταση πάλης. Οι συνδικαλιστές με τους οποίους μιλήσαμε είναι ο Γιάννης Αναγνώστου, πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας, η Ντίνα Γκογκάκη, πρόεδρος του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας και ο Νίκος Παπαγεωργίου, μέλος της διοίκησης της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στον Επισιτισμό - Τουρισμό.