Κάνοντας τον απολογισμό της δράσης του Κόμματός μας από το προηγούμενο Συνέδριο, αλλά και συνολικότερα μετά την αποκρυστάλλωση του νέου Προγράμματος, αναμφισβήτητα στα θετικά περιλαμβάνονται οι πρωτοβουλίες υπεράσπισης της ιστορικής μνήμης του αγώνα της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ και των άλλων σημαντικών γεγονότων του ταξικού αγώνα στην πατρίδα μας, το σταθερό μέτωπο στις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, οι δράσεις του για τη συσπείρωση δυνάμεων στους εργασιακούς χώρους, στους φοιτητές και στην Εκπαίδευση, όπως και η προσπάθειά του να σπάσει τη φίμωση του εργατικού κινήματος, που εδώ και έναν χρόνο δρομολογεί η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό, επικαλούμενη προσχηματικά την αντιμετώπιση της επιδημίας του κορονοϊού, με εμβληματικά σημεία τις συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς και του Πολυτεχνείου του 2020 και την απεργία της 26ης Νοέμβρη. Ωστόσο, πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα τις αδυναμίες μας, κάτι που δεν διευκολύνεται επαρκώς από τις παρούσες Θέσεις. Συγκεκριμένα: Παρά το πολυσέλιδό τους, τελικά δεν καθορίζονται με ξεκάθαρο τρόπο, κατανοητό στον απλό κόσμο και στα κομματικά μέλη, ποιοι είναι οι άμεσοι στόχοι πάλης, τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα του Κόμματος για το επόμενο διάστημα, έστω και υπό τη μορφή μιας συνεκτικής παραγράφου στο τέλος του σώματος των Θέσεων. Στο τρίτο κείμενο, η διεξοδική αντιγραφή των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, εκτός από το «δυσνόητο» ύφος της, ούτε πραγματικά αποτυπώνει τις συνθήκες ζωής των εργαζομένων μετά την κρίση του 2008, ούτε συγκεκριμένες κατευθύνσεις, ειδικά για τους ανέργους, δίνονται. Αναφορικά με τον κεντρικό στόχο της ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος, ουσιαστική απάντηση γιατί δεν έγινε η σχεδιαζόμενη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη δεν δίνεται, ενώ παρά τις σωστές επισημάνσεις ότι το ΠΑΜΕ είναι μετωπική συσπείρωση σωματείων και συνδικαλιστών και όχι παράταξη ή υποκατάστατο του Κόμματος, για τα προβλήματα στην ανάπτυξή του (η αδυναμία συντονισμού τοπικών και κλαδικών αγώνων, το πρόβλημα της αλλαγής των συσχετισμών μέσα στα συνδικάτα και της μαζικοποίησής τους, οι δυσκολίες στην αφομοίωση των συνθημάτων τακτικής του ΠΑΜΕ από τους συντρόφους και τον εργατόκοσμο) προτείνεται πως θα αντιμετωπιστούν με ιδεολογικά μαθήματα (!) και ως πανάκεια προβάλλεται η στροφή της δουλειάς μας στα πρωτοβάθμια επιχειρησιακά και κλαδικά σωματεία. Τούτο είναι καθήκον θεμελιώδες για τους κομμουνιστές, όμως δεν δίνει ουσιαστική λύση στο πώς θα συντονιστούν και θα μαζικοποιηθούν οι μικροί εργατικοί αγώνες, ώστε να σημειωθούν πραγματικές νίκες, έστω και μικρές, πόσο μάλλον όταν μετά από μια δεκαετία κρίσης οι προσδοκίες και η οργάνωση των εργαζομένων βρίσκονται στο ναδίρ και είναι πλέον πασιφανής η αδυναμία του ΠΑΜΕ, ειδικά στο τελευταίο διάστημα του «εγκλεισμού», να κινητοποιήσει μαζικά και συντονισμένα στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας το δυναμικό των σωματείων που συσπειρώνονται στις γραμμές του (σελ. 39 - 50). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η αναγκαία στροφή προς τα πρωτοβάθμια σωματεία εγκυμονεί τον κίνδυνο να γλιστρήσουμε στον «οικονομισμό», στη ζύμωση και στη διεκδίκηση αποκλειστικά οικονομικών αιτημάτων, πράγμα που συνιστά στην πράξη διολίσθηση στον «δεξιό οπορτουνισμό». Ηδη υπάρχουν σημάδια αυτής της τάσης, καθώς ο μαζικός αντιιμπεριαλιστικός πολιτικός αγώνας του Κόμματος όλο το προηγούμενο διάστημα είτε έχει ατονήσει, χωρίς κινητοποιήσεις συνέχειας και κλιμάκωσης, είτε έχει υποκατασταθεί από τις ιδεολογικές συσκέψεις με μέλη και φίλους του Κόμματος. Δυστυχώς στις Θέσεις τούτο συνεχίζεται, καθώς στο κεφάλαιο του τρίτου κειμένου για την Κοινωνική Συμμαχία δεν υπάρχει καμία αναφορά στην οργάνωση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, που ειδικά στη χώρα μας σημαίνει άμεση οργάνωση του μαζικού αγώνα εναντίον της εξάρτησης από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, κατά της λειτουργίας των αμερικανικών βάσεων και της εμπλοκής της χώρας στις ΝΑΤΟικές αποστολές. Πρόκειται για τους πιο βασικούς άμεσους πολιτικούς στόχους πάλης, που αντιστρατεύονται συνολικά τους στρατηγικούς σχεδιασμούς της ελληνικής αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων και «προστατών» της, που συνδέονται άμεσα με το ζήτημα των ευρύτερων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή μας και με τις απειλές για την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας μας, παράγοντες που θα κρίνουν το επόμενο διάστημα την εμφάνιση συνθηκών επαναστατικής κατάστασης. Ομοίως και στο δεύτερο κείμενο, ενώ σε διάφορα σημεία περιγράφονται ανάγλυφα - και σωστά - οι αντιθέσεις του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, ο αμερικανοκινεζικός ανταγωνισμός κ.λπ. (σελ. 4 - 20), πάλι δεν υπάρχει καμία αναφορά στο πώς πρακτικά το Κόμμα θα αντιπαλέψει την πρόσδεση της χώρας στους πολεμικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πώς στην πράξη θα εμποδίσει τον σχεδιασμό της ελληνικής πλουτοκρατίας και των ΕυρωΝΑΤΟικών εταίρων της να ολοκληρώσουν τη μετατροπή της Ελλάδας σε προκεχωρημένο πολεμικό φυλάκιο και βάση εξόρμησης του ΝΑΤΟ. Επιπλέον, είναι συγκεχυμένη η εικόνα στο δεύτερο μέρος των Θέσεων για τις διαφαινόμενες τάσεις στη συνοχή της ΕΕ (σελ. 6 - 8, 12 - 13): Η ηγεμονία της Γερμανίας αποδυναμώνεται ή το αντίθετο; Οι φυγόκεντρες τάσεις μετά το Βrexit ενισχύονται ή όχι; Η ελληνική ολιγαρχία αναπροσανατολίζεται στις εξωτερικές συμμαχίες της ή όχι; Δεν πρόκειται για άσκοπα ερωτήματα, αλλά για ζητήματα που επηρεάζουν την πολιτική του ελληνικού κράτους και την καθημερινή ζωή των μαζών, όπως δείχνει ενδεικτικά και η πρόσφατη ανεπάρκεια των εμβολιασμών στις χώρες της ΕΕ. Το πρώτο κείμενο, παρά τις διάφορες ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις του, δεν απευθύνεται στις πλατιές μάζες του λαού, έχει χαρακτήρα εσωκομματικού οργανωτικού σημειώματος, και θα έπρεπε να είναι θέμα εσωτερικής συνδιάσκεψης. Πάντως, από αυτό φαίνεται ότι το Κόμμα αντιμετωπίζει προβλήματα ελλιπούς αφομοίωσης της στρατηγικής του, γι' αυτό και πάλι προτείνονται νέα ιδεολογικά μαθήματα, αν και δεν έλειψαν καθ' όλο το προηγούμενο διάστημα. Ανησυχώ μήπως δοθεί υπέρμετρο βάρος στις ιδεολογικές διαλέξεις σαν το κύριο πολιτικό καθήκον του Κόμματος και μήπως η συστηματική ενασχόληση με την ανύψωση του επιπέδου των μεσαίων στελεχών και των Οργάνων, όπως φαίνεται από αυτό το κείμενο, αδυνατίσει την καλύτερη λειτουργία των ΚΟΒ. Ελπίζω ότι το Συνέδριο θα πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις, ώστε το Κόμμα μας να έρθει πιο κοντά στον στρατηγικό του στόχο.

«Οι Κουκουέδες ανασκουμπώθηκαν πάλι και όλη η δουλειά για την αναδιοργάνωση και ανασύνταξη των λαϊκοδημοκρατικών δυνάμεων αποσκοπεί ακριβώς στο να σηκώσει πάλι τις μάζες, να τις ετοιμάσει για την αποφασιστική επαναστατική πάλη που επέρχεται, κοντοζυγώνει» (Ν. Ζαχαριάδης, «Τα προβλήματα καθοδήγησης στο ΚΚΕ», σελ. 100).