Ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία για την ανεργία και την απασχόληση των νέων στην Ελλάδα προκύπτουν από την ανάλυση δεδομένων της Eurostat. Σύμφωνα με αυτά, το 2020, το 62,5% των νέων έως 29 ετών εργάζονταν σε καθεστώς ημιαπασχόλησης, χωρίς δική τους επιλογή. Απ' αυτούς το 65,5% δήλωνε ότι «δεν υπάρχει διαθέσιμη θέση εργασίας πλήρους απασχόλησης» και μόνο ένας στους πέντε επικαλούνταν ζητήματα κατάρτισης και εκπαίδευσης. Με άλλα λόγια, η συντριπτική πλειοψηφία των νέων αναζητάει μόνιμη και σταθερή δουλειά, αλλά δεν βρίσκει, και μόνο ένα μικρό ποσοστό θεωρεί ότι φταίει η κατάρτισή του. Τα στοιχεία αυτά «κουμπώνουν» με τις εξαγγελίες Μητσοτάκη από τη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ ότι τουλάχιστον 2 δισ. από το Ταμείο Ανάκαμψης θα πάνε σε προγράμματα επανακατάρτισης των νέων, προκειμένου να «απομακρυνθούμε» από το «στερεότυπο» που λέει ότι «χρειάζεσαι ένα πτυχίο πανεπιστημίου για να βρεις μια καλή δουλειά και να εξασφαλίσεις τελικά την επαγγελματική σου αποκατάσταση». Οπως αποδεικνύεται όμως, η επανακατάρτιση εξασφαλίζει στο κεφάλαιο τις αναλώσιμες δεξιότητες που έχει ανάγκη η αγορά, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν εγγυάται καλύτερους μισθούς και μόνιμη εργασία. Αντίθετα, συνδέεται άμεσα με την παραπέρα ελαστικοποίηση της απασχόλησης, η οποία αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερο ειδικότητες, που στο παρελθόν πρόσφεραν μεγαλύτερη εργασιακή ασφάλεια. Δηλαδή, η ημιαπασχόληση και οι άλλες μορφές ευελιξίας δεν είναι θέμα «έλλειψης δεξιοτήτων», αλλά το ακριβώς αντίθετο: Η κατάρτιση και επανακατάρτιση είναι στοιχείο της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας και πάει χέρι χέρι με τη χειροτέρευση των όρων απασχόλησης για τη συντριπτική πλειοψηφία των νέων.