Η στήλη, αν και κυριακάτικη, είναι καθημερινή και πεζή. Ισως γι' αυτό σπανίως να ασχολείται με ποίηση, όχι πως δεν την αγαπά, αλλά, να, δύσκολο είναι να ταιριάξει με τα υπόλοιπα θέματα. Είναι όμως μερικές ποιητικές ανθολογίες, που μας προκαλούν, ερεθίζουν το νου και πολλαπλασιάζουν τη φαντασία μας, είναι στίχοι, που ξαφνικά μας ταράζουν η μας γαληνεύουν ανάλογα, μας βγάζουν, όμως, από την κυριακάτικη αταραξία μας.

Μια κομψή μικρή ανθολογία βρέθηκε πλάι μας. Πώς έφτασε κοντά μας αδύνατον να θυμηθούμε. Τη φυλλομετρούμε. Τουλάχιστον αυτή ήταν η αρχική πρόθεσή μας. Σιγά - σιγά, χωρίς να το πάρουμε είδηση, ξαναγυρίζουμε σε κάθε ποίημα και στεκόμαστε... Κάποιες λέξεις, φράσεις, αιχμάλωτους μας κρατάνε.

«Στη θλίψη των χωρισμών

Ούτε τη νύχτα, που μπαίνει στις μουσικές/ ούτε τη μέρα, που καθρεφτίζεται στα κορίτσια/ ούτε στον ύπνο/ ούτε στο χιόνι που δίνει/ στο χέρι μας την παλιά ευτυχία/ εγώ δε νιώθω χαρά./ Ανήκω μόνο στη θλίψη των χωρισμών/ κι είμαι σε εκείνη υπάκουος/ όπως το δέντρο στην ησυχία...».

Το ποίημα αυτό, όπως και άλλα πολλά, το ένα καλύτερο από το άλλο, ανήκουν στην ποιητική συλλογή του Χρήστου Αναγνωστόπουλου, που κυκλοφορεί από τις «Εκδόσεις: Τον κοινόν των Ωραίων Τεχνών», Αθήνα 2001, και έχει για τίτλο «Η σιωπηρή αναχώρηση των εσπερινών μουσικών». Αξίζει να το διαβάσετε.