Τις πρώτες συναντήσεις του είχε ο σοσιαλδημοκράτης Γκαμπριέλ Μπόριτς Φοντ που αναδείχθηκε Πρόεδρος της Χιλής, επικρατώντας στον β' γύρο των προεδρικών εκλογών της περασμένης Κυριακής, με ποσοστό 56%, έναντι του νεοφιλελεύθερου Χοσέ Αντόνιο Καστ, θαυμαστή της δικτατορίας του Πινοσέτ, που πήρε 44%.

Ο νέος Πρόεδρος αναλαμβάνει επίσημα καθήκοντα τον Μάρτη, ωστόσο δηλώνει ότι έως τις 22 Γενάρη θα έχει επιλέξει το υπουργικό συμβούλιο. Για τη σύνθεσή του, λέει πως δεν θα ακολουθήσει αναλογικά κριτήρια σε σχέση με τα κόμματα που τον στήριξαν στη συμμαχία «Apruebo Dignidad» (Εγκρίνω / Ψηφίζω Αξιοπρέπεια), στην οποία συμμετέχει και το ΚΚ Χιλής, αλλά θα επιδιώξει μεγαλύτερες συμφωνίες για να «επιλεγούν οι καλύτεροι για το καλό της Χιλής».

Σε αυτό το πνεύμα, συναντήθηκε και με τον απερχόμενο αντιδραστικό Πρόεδρο Σεμπάστιαν Πινιέρα στο προεδρικό μέγαρο, από όπου βγήκε ικανοποιημένος ότι θα υπάρξει «μια ομαλή και συγκροτημένη μετάβαση της εξουσίας». Δήλωσε ότι «το κράτος έχει συνέχεια», ενώ και προεκλογικά έλεγε ότι δεν θα αμφισβητήσει μονομερώς τις διεθνείς συμφωνίες της χώρας.

Αντίστοιχα, και στα ζητήματα της οικονομίας δηλώνει ότι αναγνωρίζει τις «δυσκολίες» και ότι θα υπάρξουν «σταδιακές» μεταρρυθμίσεις με «δημοσιονομική υπευθυνότητα» και «φορολογική δικαιοσύνη».

Στις πρώτες κινήσεις του επέλεξε να συναντηθεί και με το προεδρείο της λεγόμενης συντακτικής συνέλευσης που θα αναθεωρήσει το Σύνταγμα, παίρνοντας υπόψιν τις μεγάλες λαϊκές προσδοκίες να καταργηθούν πολλά άρθρα και διατάξεις που διατηρούνται στην ουσία τους από το Σύνταγμα της δικτατορίας του Πινοσέτ και δεν άλλαξαν στα χρόνια που κυβέρνησαν οι αστικές κυβερνήσεις φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών (π.χ. για ιδιωτικοποιημένη Παιδεία, Υγεία και Κοινωνική Ασφάλιση, για το ρόλο της στρατιωτικοποιημένης αστυνομίας κ.ά.). Τα αιτήματα αυτά ήταν και από τα βασικά στις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις του 2019 και παλιότερα, όπου ως συνδικαλιστής φοιτητής συμμετείχε και ο Μπόριτς.

Ωστόσο ο νέος Πρόεδρος έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να πειράξει το ιδιωτικό κεφάλαιο σε Υγεία, Παιδεία, Ασφάλιση, απλά ...θα μπουν κάποιοι κανόνες. Στην πραγματικότητα και στους τομείς αυτούς και συνολικά στα ζητήματα της οικονομίας προβάλλεται η γνωστή απάτη ενός «πιο ανθρώπινου, πιο πράσινου καπιταλισμού», που «βαφτίζεται» κοινωνική δικαιοσύνη και «συμμετοχική δημοκρατία», με δήθεν περισσότερα δικαιώματα στους παραγκωνισμένους αυτόχθονες πληθυσμούς (όπως οι Μαπούτσε στην συγκεκριμένα χώρα).

Στις δε πρώτες δηλώσεις του, προμοτάροντας την ταξική συνεργασία και «ξαναζεσταίνοντας» την απάτη περί «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», ο Μπόριτς υποστήριξε χαρακτηριστικά: «Μόνο με κοινωνική συνοχή μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια πραγματική ανάπτυξη που θα φτάνει σε κάθε χιλιανή οικογένεια, σε κάθε μικρομεσαία επιχείρηση»...

Ο 35χρονος Μπόριτς θεωρείται «φέρελπις» διαχειριστής του συστήματος και γι' αυτό «αγκαλιάζεται» από τμήματα της αστικής τάξης και τον αντιδραστικό απερχόμενο Πρόεδρο.

Και βέβαια σύσσωμη η διεθνής σοσιαλδημοκρατία αξιοποιεί το βολικό δίπολο κεντροαριστερά (ή όπως αλλιώς βαφτίζεται κατά περίπτωση) - νεοφιλελευθερισμός, για να κρύψει την πλήρη ταύτιση των αστικών πολιτικών δυνάμεων σε όλα τα βασικά στρατηγικά ζητήματα για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως και την προσπάθειά της να «αναγεννηθεί» για να παίξει και πάλι καθοριστικό ρόλο στην «κοινωνική συναίνεση» και την «εθνική ενότητα», δηλαδή στην υποταγή των εργαζομένων και του λαού στις σύγχρονες ανάγκες των κεφαλαιοκρατών εκμεταλλευτών τους.

Σε αυτή την κατεύθυνση και στη χώρα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας χαιρέτισαν την «ιστορική νίκη της αριστεράς», όπως είχε κάνει και παλιότερα με άλλους σοσιαλδημοκράτες και «αριστερές», «προοδευτικές κυβερνήσεις», που... έφερναν «άνεμο ανανέωσης». Ομως οι λαοί της Λατινικής Αμερικής, της Ευρώπης, όπως και της ίδιας της χώρας μας πλέον, έχουν συσσωρευμένη εμπειρία από όλες αυτές τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις - συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - από το πώς προώθησαν ακόμα παραπέρα την αντιλαϊκή πολιτική, σε περιόδους που τα πιο «κλασικά» αστικά κόμματα συναντούσαν δυσκολίες λόγω της έντονης λαϊκής δυσαρέσκειας. Οι αυταπάτες που καλλιέργησαν και ορισμένα Κομμουνιστικά Κόμματα, με τη στήριξη ή συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις, το μόνο που έκαναν και κάνουν είναι να αφοπλίζουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα, να το θέτουν κάτω από ξένες σημαίες, να σπέρνουν τελικά απογοήτευση και μοιρολατρία, να στρώνουν το έδαφος για παραπέρα συντηρητικοποίηση και νέα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.