Η αξιολόγηση των πανεπιστημίων ορίστηκε και πραγματοποιήθηκε επισήμως στη Γαλλία από τα τέλη της δεκαετίας του '80. Συγκεκριμένα, όπως είπε, ξεκινώντας την παρουσίασή του στο Συμπόσιο, ο Eric Plaisance, το αρμόδιο όργανο είναι η Εθνική Επιτροπή Αξιολόγησης (CNE), που το 1989 έγινε μέσω του νόμου μια «αυτόνομη διαχειριστική οντότητα». Για να «διασφαλιστεί η αυτονομία» της αναφέρεται απευθείας στον «Πρόεδρο της Δημοκρατίας» κι όχι στον υπουργό Παιδείας (όμως αυτό από πού άραγε της εξασφαλίζει «ανεξαρτησία»;). Η CNE στοχεύει στην αξιολόγηση γενικότερα δημόσιων ιδρυμάτων κι από εδώ φαίνεται το μοντέλο εξάπλωσης της αξιολόγησης σε όλο το δημόσιο τομέα.

Σε αδρές γραμμές η διαδικασία αξιολόγησης των πανεπιστημίων, που βασίζεται σε ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία, έχει ως εξής: Το πανεπιστήμιο αυτοαξιολογείται με τα κριτήρια της CNE και στη συνέχεια το επαναξιολογεί μια επιτροπή εμπειρογνωμόνων. Οι εμπειρογνώμονες συνεργάζονται με το ίδρυμα κι οι δυο αξιολογήσεις από κοινού συνιστούν την κύρια αναφορά, που δημοσιεύεται στο διαδίκτυο. Ο Ε. Plaisance είπε ότι η εξωτερική αξιολόγηση δεν είναι εύκολα ελέγξιμη, η εσωτερική έχει τον κίνδυνο αυτοϊκανοποίησης και η Επιτροπή προσπαθεί να συνδυάσει τα δυο είδη.

Παραδέχτηκε ότι το σύστημα συνδέεται με τη χρηματοδότηση, καθώς προκαλεί διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα ιδρύματα και το υπουργείο Παιδείας για διεκδίκηση χρημάτων, ενώ υποστήριξε ότι δε γίνεται κατηγοριοποίηση των πανεπιστημίων μέσω της αξιολόγησης. Ισχυρίστηκε, επίσης, ότι «υπάρχει καλός και κακός ανταγωνισμός», κάτι που δεν έχει βάση, καθώς η επιστήμη αναπτύσσεται μόνο με τη συνεργασία και με κανένα «είδος» ανταγωνισμού.