Και ξαφνικά όλοι τρόμαξαν. Ο πρωθυπουργός μίλησε για «εκτροπή» και οι γνωστοί αναλυτές, οι τιμητές του κοινωνικού και του πολιτικού μας βίου βγήκαν και πάλι στο προσκήνιο. Τα κεντρικά δελτία των ειδήσεων παγιδεύτηκαν κι αυτή τη φορά στην προσδοκία της τηλεθέασης και έσπευσαν να εξασφαλίσουν στο πολυάνθρωπο «πάνελ» τους τους πιο έγκυρους συνομιλητές, που κι αυτοί με τη σειρά τους δε δίστασαν να εμπλακούν γι' ακόμα μια φορά στους αγαπημένους τους παράλληλους μονολόγους, απ' όπου ούτε η αλήθεια βγαίνει ούτε ακόμα, έστω κι αυτό, μια σχετική ερμηνεία. Και, φυσικά, μέσα σε όλα αυτά τα διαλογικά αδιέξοδα πλήθος τα αναπάντητα γνωστά ερωτήματα που προσπαθούν να ανακαλύψουν το βαθύ νόημα των λέξεων, τη συμβολική εκφορά τους, τις ανησυχητικές αφορμές τους και το ενδεχόμενο πολιτικό τους αντίκρισμα. Ερωτήματα δικαιολογημένα, όσον αφορά τη γλωσσολογική τους προέλευση, αλλά άκρως αδικαιολόγητα, όσον αφορά την πολιτική τους. Και το λέω αυτό, γιατί δε θα ήτανε περιττό να αναρωτηθούμε όλοι μαζί μπροστά στο προσωπικό, τηλεοπτικό μας παράθυρο, στο κέντρο μιας πολυλογούσας ομήγυρης ή έτσι, στην τύχη, απέναντι από έναν ήλιο που μας κοροϊδεύει δύοντας, μπροστά στα αποτελέσματα μιας χρηματιστηριακής συνεδρίασης, που μας αναγγέλλει την έσχατη πτώση, τι ακριβώς σημαίνει στην ελληνική γλώσσα «εκτροπή». Πώς παράγεται και ποιων λέξεων σύνθεση είναι; Τι προαναγγέλλει ως έννοια και τι προεξοφλεί ως νοητική περιγραφή;

Πώς να δεχτώ όμως την πολιτική απορία για την ίδια τη λέξη; Πώς να δεχτώ, δηλαδή, ότι υπάρχουν ανάμεσά μας νεοέλληνες πολίτες που δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί πως εκείνο που κυριαρχεί στην καθημερινή μας ζωή δεν είναι η ισορροπία μιας κατευθείαν κίνησης, αλλά ένα συνεχές απροσδόκητων αλλαγών στην ανάπτυξη της κατεύθυνσης και των προγραμματισμένων δρομολογίων; Κι αυτό σημαίνει πως τα πάντα αποκτούν περιεχόμενο και προοπτική μέσα στις οδυνηρές συνθήκες μιας ανυπολόγιστης «Εκτροπής».

«

Εκτροπή», λοιπόν, δεν είναι μόνο οι θλιβερές πορείες των όπλων μέσα στους δρόμους. Ούτε η ψυχοπάθεια της εξουσίας ατάλαντων οπλαρχηγών. Δεν είναι οι ασυνάρτητοι λόγοι της συνωμοσίας ούτε η ξεδιάντροπη συνθηματολογία των εθνικιστικών ονειρώξεων. «Εκτροπή» είναι ό,τι δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια, ενώ το ισχυρίζεται. Η ασύστολη δαπάνη για τα περιττά μέσα σε έναν κόσμο που αγωνίζεται για τα απαραίτητα είναι κι αυτό «Εκτροπή». Οι συνταξιούχοι στους δρόμους της διεκδίκησης ενός θρυμματισμένου «τέλους» είναι «Εκτροπή», όπως είναι το ίδιο τα ετοιμόρροπα σχολεία, τα ανεπαρκή βιβλία, οι αδιόριστοι δάσκαλοι, τα κέρδη της μετάλλαξης, η αποθέωση της εκμετάλλευσης, η απάτη του χρηματιστηρίου, ο παράνομος τζόγος. Οπως είναι «Εκτροπή» τα σικέ πρωταθλήματα, η παραπαίουσα Δικαιοσύνη, οι ιδιωτικοί σιαγόνες που κατασπαράζουν τις σάρκες του δημόσιου. Οι εφιάλτες της ανεργίας, τα ξεριζωμένα βαμβάκια και τα σάπια καπνά, τα παγωμένα πορτοκάλια και ο ευρώος πληθωρισμός είναι κι αυτά «εκτροπή»!

Τότε; Για ποιο λόγο όλος αυτός ο τρόμος μπροστά στην πρωθυπουργική ειλικρίνεια; Για ποιο λόγο όλη αυτή η ανεξήγητη υποκρισία μπροστά σ' αυτή την ανυπόκριτη περιγραφή της νεοελληνικής πραγματικότητας, όπως αυτή εξελίσσεται μέσα στην υγρασία του ευρωπαϊκού κλίματος, όπου «εκτροπή» δε σημαίνει απομάκρυνση από την «ευθεία», αλλά αντίθετα την αποδοχή μιας κατεύθυνσης που οδηγεί σε ένα «αγεωμέτρητο» τέλος. Σε ένα τέλος, με άλλα λόγια, που αποκτά όλο και πιο πολύ το σχήμα και το περιεχόμενο της καθημερινότητας και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ο «καθημερινός» άνθρωπος αποδέχεται την «εκτροπή» ως την αναντικατάστατη συνθήκη μιας ζωής που αδυνατεί να αποδεχτεί το μη «εκτρεπόμενο» ως το ζητούμενο που αποτελεί την ουσία ενός αγώνα που είναι η μόνη αντίσταση στην «Εκτροπή».