Σε μια από αυτές τις συναντήσεις μας του σύστησα να διαβάσει το βιβλίο «Ο πρώτος και ο τελευταίος των ουρανών» από τις εκδόσεις «Κέδρος». Τον είδα τότε να κοκκινίζει. Ψελλίζοντας, μου είπε ότι εκείνος είχε γράψει αυτό το βιβλίο. Ο σεμνός Νίκος Πετρόπουλος, έτσι έμαθα το πλήρες όνομά του, είναι συγγραφέας και ζει στην Αθήνα. Αυτό είναι το τέταρτο βιβλίο του. Η σεμνότητά του, ωστόσο, έγινε η αφορμή να έχουμε τον παρακάτω διάλογο:

- Γ. Κ.: Στο βιβλίο αυτό καταπιάνεστε μ' ένα πρωτότυπο και ενδιαφέρον θέμα.

- Ν. Π.: Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται στην ιστορία του Θεού. Αλλά ενός Θεού αυτοδημιούργητου, διαφορετικού, πολύ ανθρώπινου. Που θεωρεί όλους τους άλλους Θεούς επινοημένους από τις διάφορες θρησκείες, που συγκινείται από τον ανθρώπινο πόνο και την κοινωνική αδικία, που όχι μόνο αμφιβάλλει για το αλάθητό του, αλλά φθάνει στο σημείο να αμφισβητήσει και την ίδια του την ύπαρξη. Κι είναι Θεός χωρίς καθόλου υποκρισία και σοβαροφάνεια, με χιούμορ και διάθεση αυτοσαρκασμού. Με λίγα λόγια: Ενας Θεός πιο πειστικός από αυτούς που ευαγγελίζονται οι διάφορες ιερές γραφές, ένας Θεός που ίσως να υπάρχει.

- Γ. Κ.: Γιατί επιλέξατε ο ήρωας ενός μυθιστορήματός σας να είναι ο Θεός;

- Ν. Π.: Κατ' αρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι ακριβώς πρόκειται για μυθιστόρημα και όχι για κανένα... αιρετικό κείμενο. Αλλωστε δεν είμαι οπαδός καμιάς θρησκείας, αιρέσεως ή δοξασίας. Διάλεξα αυτό το θέμα γιατί ανέκαθεν είχα την άποψη ότι η λογοτεχνία πρέπει να καταπιάνεται με σημαντικά και οικουμενικά ζητήματα. Τέτοια που να είναι σε επαφή με τα ανθρώπινα βιώματα και να αγγίζουν τις ευαισθησίες του κόσμου. Ωστόσο, δε στέκομαι απλώς στο θρησκευτικό συναίσθημα, όπως αυτό έχει το δικαίωμα να το εννοεί ο καθένας. Εκείνο που με ενδιέφερε να καταδείξω είναι ότι ανέκαθεν οι θρησκείες εκμεταλλεύτηκαν αυτό το συναίσθημα για να επιβάλουν την άνευ όρων αμείλικτη εξουσία τους. Μια εξουσία παντοδύναμη, που παραπλανεί με απατηλές υποσχέσεις και που εδράζεται στο φόβο και την ανασφάλεια, στην απειλή της τιμωρίας και την ενοχικότητα. Μια εξουσία που υποκινεί θρησκευτικούς πολέμους, σταυροφορίες και τζιχάντ στο όνομα ενός Θεού που προφανώς αρέσκεται ή ευνοεί τις αιματοχυσίες! Εκείνο, λοιπόν, που έκανα στο μυθιστόρημά μου ήταν να επινοήσω έναν Θεό ανθρώπινο, συμπάσχοντα και αλληλέγγυο, ανοιχτόμυαλο και ευαίσθητο.

- Γ. Κ.: Λόγω του θέματος, αντιμετωπίζετε το ενδεχόμενο να προκληθούν αντιδράσεις από το εκκλησιαστικό κατεστημένο ή από άλλους που βλέπουμε κατά καιρούς... να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους;

- Ν. Π.: Δεν το αποκλείω. Αλλωστε η θρησκοληψία, ο φανατισμός και η υποκρισία στη χώρα μας δεν είναι κάτι καινούριο. Η δήθεν «προοδευτική» ορθοδοξία έχει δώσει σαφή δείγματα σκοταδισμού και μισαλλοδοξίας. Από τους αφορισμούς και τους λιβανωτούς στις δικτατορίες, μέχρι τις μέρες μας όπου δεν είναι λίγες οι φορές που νιώσαμε όλοι σαν να είχαμε ξαναγυρίσει στο Μεσαίωνα. Μήπως είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι μοναδικοί που αντέδρασαν παγκοσμίως στην επίσκεψη του Πάπα ήταν οι τάχα μοντέρνοι ιεράρχες μας; `Η μήπως με τις αντιδράσεις τους στο θέμα των ταυτοτήτων δε φρόντισαν να μας υπενθυμίσουν τις αναχρονιστικές τους αντιλήψεις; Εξάλλου ο ίδιος ο Χριστόδουλος δεν παραλείπει να καταγγέλλει από άμβωνος τον... άθεο Διαφωτισμό, που, κατά τη γνώμη του, διέστρεψε την πορεία της ανθρωπότητας, προφανώς οραματιζόμενος την προηγούμενη περίοδο που δεν ήταν άλλη από το Μεσαίωνα! Κι όσοι σπεύσουν να ισχυριστούν ότι ο Μεσαίωνας υπήρξε μόνο στη Δύση, ας μην ξεχνούν ότι ολόκληρη η περίοδος της βυζαντινής αυτοκρατορίας δεν ήταν παρά ο Μεσαίωνας της Ανατολής.

Κάποτε όλα αυτά πρέπει να τελειώνουν, αν η ανθρωπότητα θέλει να βαδίσει προς ένα προοδευτικό μέλλον. Και είναι γνωστό ότι τα θρησκευτικά κατεστημένα λειτούργησαν πάντα ως τροχοπέδη για να ματαιώσουν αυτή την πορεία...