Προσπαθώντας να βρω έναν τρόπο, για να παρουσιάσω το βιβλίο του Χ.Θεοχαράτου για τον Χαρίλαο Φλωράκη και το Λαϊκό Κίνημα βρήκα, πως θα ήτανε πολύ λίγο να κάνω μια τυπική βιβλιοπαρουσία. Ετσι, σκέφτηκα πως θα ήτανε πιο σωστό να ομολογήσω τον τρόπο με τον οποίο αυτό λειτούργησε καταλυτικά μέσα στη δική μου συνείδηση. Ομολογώ, λοιπόν, και στο σημερινό μου σημείωμα πως το βιβλίο αυτό με γέμισε με τύψεις, γιατί πολύ αργά μου έμαθε τι έπρεπε να κάνω στη ζωή μου και δεν το έκανα.! Ποιες αποφάσεις έπρεπε να πάρω και δεν τις πήρα. Με γέμισε με τύψεις, γιατί όταν το Γενάρη του 1947 ο Χαρίλαος Φλωράκης μεταμφιεσμένος οδοιπορούσε τους δρόμους του αγώνα και περνώντας από χωριό σε χωριό συναντούσε τους συντρόφους του μέσα στη νύχτα, για να οργανώσει τις μάχες που έγραψαν την ιστορία του ΔΣΕ, εγώ μικρός μαθητάκος δεν είχα ιδέα για όλα αυτά. Μου έλεγαν να διαβάζω και γω διάβαζα.

Με γέμισε με τύψεις το βιβλίο του Χρ. Θεοχαράτου, γιατί, όταν το υπουργείο των εσωτερικών, με απόρρητο έγγραφό του στις 23 Φεβρουαρίου 1953 ανακοίνωνε προς την Ασφάλεια της Καρδίτσας ότι «Ο Φλωράκης ή Γιώτης ή Γιώτης Χαρίλαος του Ιωάννου αποστερήθηκε της ελληνικής ιθαγένειας ως αντεθνικώς δρων και διατάχτηκε η διαγραφή του εκ του Μητρώου Αρρένων της Κοινότητας Ραχούλας Καρδίτσας...» και ότι «Κατόπιν τούτου ο ειρημένος δε δύναται να εγκατασταθεί επί ελληνικού εδάφους, κατά τας διατάξεις του άρθρου κλπ., κλπ.,». Ενώ, λοιπόν, ο «ειρημένος» Φλωράκης ή Γιώτης ή Χαρίλαος Γιώτης του Ιωάννου διαγραφόταν από τα μητρώα του ταπεινού του χωριού και δεν μπορούσε να ξαναγυρίσει στα σκληρά του χώματα, όπου έκανε τα πρώτα του βήματα, εγώ είχα το δικαίωμα να είμαι γραμμένος στα Μητρώα Αρρένων του Δήμου Θεσσαλονίκης και να έχω το επίσης βασανιστικό δικαίωμα να είμαι εγκαταστημένος στο προδομένο από την άρχουσα τάξη ελληνικό έδαφος, γιατί δεν είχα την ευκαιρία να δράσω κι εγώ «αντεθνικώς», μια και μου έλεγαν να είμαι νομοταγής πολίτης, κι εγώ ήμουνα.

Με γέμισε τύψεις το βιβλίο του Χ. Θεοχαράτου γιατί όσο ο Φλωράκης ή Γιώτης ή Γιώτης Χαρίλαος του Ιωάννου μπαινόβγαινε στις φυλακές και στις εξορίες και δίδασκε με τις απολογίες του για το τι ακριβώς είναι το Ηθος, η Δημοκρατία και η αγάπη για την Ελευθερία και την Ειρήνη, εγώ σπούδαζα, για να πάρω το πτυχίο του Αρχαιολόγου, όπως μου έλεγαν, για να με συνοδεύει σε ολόκληρη τη ζωή σαν τίτλος επιμέλειας και πειθαρχίας. Ενώ εκείνος δεν αγωνιζόταν να πάρει «πτυχίο», αλλά τον 22222 φάκελο της Ασφάλειας, που θα τον συνοδεύει σε ολόκληρη τη ζωή του ως τίτλος εντιμότητας και αγωνιστικού ήθους. Τίτλο που τον πήρε, όχι όπως πήρα εγώ το δικό μου τίτλο, απαντώντας στις ερωτήσεις των πανεπιστημιακών μου δασκάλων, αλλά ζητώντας απαντήσεις από τους δικαστές του όπως π.χ. με την απολογία του στη μεγάλη δίκη του 1960 στην Αθήνα «Κύριοι Στρατοδίκες», είπε, τότε ο Χ.Φ. «Το δικαστήριό σας με την απόφασή του, είναι υποχρεωμένο να δώσει απάντηση σε ορισμένα ερωτήματα: αν η ύπαρξη ιδανικών αποτελεί προδοσία ή όχι. Αν η πάλη υπέρ της Ειρήνης είναι ή όχι προδοσία. Είπατε ότι είστε υποχρεωμένοι να δικάσετε με βάση ένα συγκεκριμένο νόμο. Αν το μπορείτε αυτό, σημαίνει ότι μπορείτε να χωρίσετε τη συνείδησή σας: ο άνομος νόμος από εκεί και η Αλήθεια από δω. Εφαρμόστε, λοιπόν, το νόμο και σταυρώστε την Αλήθεια. Δε θα είσαστε, άλλωστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι!»