Δημοψήφισμα για την έγκριση ή μη νέου αστικού Συντάγματος, που θα αντικαταστήσει αυτό που κατά βάση προέρχεται από το Σύνταγμα της περιόδου της δικτατορίας Αουγκούστο Πινοσέτ (1973-1990) πραγματοποιείται την Κυριακή 4 Σεπτέμβρη στη Χιλή. Το δημοψήφισμα είναι η κορύφωση μιας διαδικασίας που ξεκίνησε εδώ και δύο χρόνια, μετά από μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις και στις 25/10/20 επίσης με δημοψήφισμα εγκρίθηκε με 78,2% το αίτημα αλλαγής Συντάγματος και κατά 78,9% ο τρόπος εκλογής Συντακτικής Συνέλευσης με εκλεγμένους εκπροσώπους από τον λαό, που τελικά κατέληξε στο νέο κείμενο.

Οι εκστρατείες υπέρ και κατά του νέου κειμένου εξελίχθηκαν με σφοδρές αντιπαραθέσεις ιδιαίτερα από οπαδούς της διατήρησης του παλιού Συντάγματος, νοσταλγούς της δικτατορίας και άλλους. Τη Δευτέρα στη συνεδρίαση του Κογκρέσου στην πόλη Βαλπαραΐσο ακροδεξιός βουλευτής επιτέθηκε με μπουνιές και κλωτσιές εναντίον του αντιπροέδρου της Βουλής από τον συνασπισμό που στηρίζει τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Γκ. Μπόριτς και την αλλαγή συντάγματος. Επίσης την περασμένη Κυριακή υπήρξαν συγκρούσεις οπαδών των αντίπαλων στρατοπέδων.

Χτες 1η Σεπτέμβρη αναμενόταν το κλείσιμο της καμπάνιας της κάθε πλευράς, με τον συνασπισμό υπέρ της έγκρισης του νέου Συντάγματος να διοργανώνει στο Σαντιάγκο και σε πολλές πόλεις γιορτές με την συμμετοχή των πιο γνωστών καλλιτεχνών στη χώρα και κάποια από τα γνωστότερα συγκροτήματα όπως οι «Ιντι Ιλιμάνι» και οι «Κουιλαπαγιούν».

Η όλη διαδικασία, πάντως, παρά τις μεγάλες προσδοκίες που έχουν καλλιεργηθεί στον απλό κόσμο από σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, αξιοποιείται από το ίδιο το αστικό σύστημα για την εκτόνωση των λαϊκών αντιδράσεων, όπως συνέβη και το 2019 στις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στην επιδείνωση της ζωής τους, στους μισθούς, στην ασφάλιση, στην Παιδεία, στις κοινωνικές ελευθερίες. Οπως έχει αποδειχθεί, η αλλαγή συντάγματος που δεν θίγει στο ελάχιστο την καπιταλιστική εξουσία δεν μπορεί να βελτιώσει ουσιαστικά τις ζωές των πολλών. Προοπτική υπέρ του λαού χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, σύγκρουση με τις ...ξαναζεσταμένες και στη Χιλή αυταπάτες «εξανθρωπισμού του καπιταλισμού», χωρίς δυνάμωμα της ταξικής πάλης, δεν μπορεί να υπάρξει.