Ενας παλιός γνώριμος, που δηλώνει «παρών» από το πρώτο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και συνεχίζει μέχρι σήμερα να ανανεώνει το ραντεβού του με τη νεολαία, έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο το πρόγραμμα της Κεντρικής Σκηνής του Φεστιβάλ το Σάββατο. Ο λόγος φυσικά για τον αιώνιο έφηβο Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που για μια ακόμα φορά έβαλε «φωτιά» στη σκηνή αλλά και κάτω απ' αυτήν, ενώ το κοινό δεν σταμάτησε να ανάβει καπνογόνα και να τον αποθεώνει.

Συνηθισμένα πράγματα - θα πουν κάποιοι - για τις συναυλίες του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, αλλά αυτό το βράδυ στο πάρκο Τρίτση είχε ιδιαιτερότητα: Ηταν τα συνθήματα από τους ΚΝίτες, όπως το «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», η αναφορά του τραγουδιστή στα πρώτα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, όπου εμφανίστηκε μαζί με τον Λοΐζο, η ίδια η ανταπόκριση του κοινού στα πολιτικά τραγούδια, που ηλέκτρισαν από την αρχή την ατμόσφαιρα.

Με αναφορές στον Τσε όταν είπε το ομώνυμο τραγούδι και στον Νίκο (Μπελογιάννη) όταν τραγουδούσε το «Πόρτο Ρίκο», ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στη συναυλία ουσιαστικά διηγήθηκε μια ιστορία μέσω των τραγουδιών που επέλεξε να ερμηνεύσει. Μια ιστορία που ως κοινή αναφορά είχε τον άνθρωπο που αγωνίζεται να κατακτήσει την ελευθερία του και να εναντιωθεί σε ό,τι τον καταπιέζει. Ανάμεσα σε αυτά ήταν ο «Τρίτος Παγκόσμιος», ο «Στρατιώτης», το «Σελήνη και Αστρα», το «Ενοχος χωρίς αιτία», το «Φοβάμαι», η «Σφεντόνα» κ.ά.