To «εκσυγχρονιστικό όραμα» για τη δημιουργία μιας Ελλάδας των επιχειρηματιών, με το καπιταλιστικό κράτος και τους εργαζόμενους να επιτελούν σαφή και διακριτό ταξικό ρόλο, αυτό των αρωγών και υπηρετών του κεφαλαίου, διατύπωσε και πάλι, αυτή τη φορά από το βήμα της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών, ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Ν. Χριστοδουλάκης. Προκλητικός στο έπακρο ο υπουργός, τη στιγμή που απεργάζονται τον ενταφιασμό της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, άρχισε να απαριθμεί ξανά τα δεκάδες κίνητρα, που προσφέρει η κυβέρνησή του στους τραπεζίτες. Ετσι, λίγο πριν συμπληρωθεί ένας μήνας από την παρουσίασή του στη συνέλευση της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιριών, όπου ξεκαθάρισε την πρόθεση της κυβέρνησης να προσφέρει στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες κυριολεκτικά στο πιάτο το δημόσιο Κοινωνικό Ασφαλιστικό σύστημα, χτες ο υπουργός Οικονομίας «ξαναχτύπησε» και πάλι.

Στα πλαίσια αυτά, απευθυνόμενος στους τραπεζίτες και γενικότερα στους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου από το βήμα της συνέλευσης της Ενωσης Ελληνικών Τραπεζών, ο Ν. Χριστοδουλάκης:

• μίλησε για μια «νέα παραγωγική συμμαχία», μεταξύ κεφαλαίου - καπιταλιστικού κράτους - εργαζομένων, όπου στον πρώτο παράγοντα - το κεφάλαιο - του αναγνωρίζονται μόνο δικαιώματα, στους δε εργαζόμενους επιφυλάσσουν ρόλο σύγχρονων δουλοπάροικων.
• εμφάνισε σαν μια ...αδήριτη αναγκαιότητα την προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών, τονίζοντας μάλιστα ότι, εκτός από την ...ευθύνη που είχε μέχρι σήμερα η κυβέρνηση να τις προωθήσει, προστίθεται πλέον και «η υποχρέωση κάθε κράτους - μέλους, ιδιαίτερα μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Βαρκελώνης»...
• με ωμή ειλικρίνεια αποκάλυψε τις προθέσεις της κυβέρνησης να παραδώσει την Κοινωνική Ασφάλιση στη ληστρική εκμετάλλευση του ιδιωτικού κεφαλαίου. Στα πλαίσια αυτά, ομολόγησε δημόσια πως η «λύση» του ασφαλιστικού συστήματος, εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο των δεσμεύσεων και των κινήτρων της Πολιτείας προς τους επιχειρηματίες...
• ανακοίνωσε τα νέα βήματα της κυβέρνησης στην κατεύθυνση «εμβάθυνσης» των ιδιωτικοποιήσεων. Συγκεκριμένα, ανακοίνωσε νέα μείωση της συμμετοχής του κράτους στην Εθνική Τράπεζα και την Εμπορική, ιδιωτικοποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου εντός του 2002, ενώ δεσμεύτηκε και για την προώθηση της ιδιωτικοποίησης της ΑΤΕ και των θυγατρικών της.
• νομιμοποίησε την αυθαιρεσία με τα πανωτόκια, με την οποία καλούνται απλώς οι τράπεζες να εφαρμόσουν τη ρύθμιση.

Η υποταγή της εργατικής τάξης στο κεφάλαιο, καλύπτεται πίσω από το βαρύγδουπο τίτλο «νέα παραγωγική συμμαχία». Στόχος, βέβαια, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και η αύξηση της απασχόλησης (σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της Λισαβόνας). Στην κατεύθυνση αυτή απαιτεί: «μακροχρόνιες συμφωνίες», οι οποίες επεκτείνονται και στο θεσμό των συλλογικών συμβάσεων. Το καπιταλιστικό κράτος δεσμεύεται να παράσχει κίνητρα στους εκπροσώπους του κεφαλαίου, όπως: ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, απλοποίηση της γραφειοκρατίας, νέο φορολογικό σύστημα, αναπτυξιακά κίνητρα και ...ασφαλιστική μεταρρύθμιση.

Από τους επιχειρηματίες ζητά: τεχνολογική προσαρμογή, νέες επενδύσεις και νέες θέσεις απασχόλησης.

Από τους εργαζόμενους ζητά: Ρεαλιστικές διαπραγματεύσεις, με άξονα την αύξηση της απασχόλησης, σταδιακή βελτίωση των αποδοχών με άξονα τη βελτίωση της παραγωγικότητας. Οπου ρεαλισμός βέβαια η παραίτηση από τις εργατικές καταχτήσεις.

Στο ίδιο μήκος κύματος ανακοίνωσε και τα κίνητρα που προσφέρει το κράτος στους τραπεζίτες, τα οποία -όπως αναφέρονται αυτολεξεί στο σχετικά κείμενο- περιλαμβάνουν τα ακόλουθα: α) κίνητρα συγχωνεύσεων. β) συμψηφισμός μεταβολών στις υπεραξίες χαρτοφυλακίου, γ) συμμετοχή των τραπεζών στην αξιολόγηση των επενδύσεων του αναπτυξιακού νόμου, δ) ενίσχυση της παρουσίας και συμμετοχής των ελληνικών τραπεζών στις διαδικασίες αποκρατικοποίησης, καθώς και στις εκδόσεις τίτλων του Ελληνικού Δημοσίου, ε) μέτρα αύξησης της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών τραπεζών.

Στα πλαίσια αυτά:

• μειώνεται σταδιακά από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη η εισφορά του Ν.128/75
• αποδεσμεύονται - υπέρ των τραπεζών - τα κεφάλαια που έχουν συσσωρευτεί από την Απόφαση 197 της Νομισματικής Επιτροπής (πρόκειται για τα κεφάλαια που είχαν δεσμευτεί υπέρ της βιοτεχνίας)
• μεγαλύτερος ρόλος των τραπεζών στη λειτουργία του Οργανισμού Ασφάλισης Εξαγωγικών Πιστώσεων.