Ο Στ. Μπέλλος, καθηγητής φιλόλογος, τέως λυκειάρχης, μελετητής και ερμηνευτής του παραδοσιακού ηπειρώτικου τραγουδιού και για πολλά χρόνια έφορος Πολιτισμού στην Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδας

Τραγούδησε το μοιρολόι για τον πόνο της μάνας, της δικής του μάνας, «ν' αναστενάζω δε μ' ακούς, να κλάψω δε με βλέπεις», που βίωσε τον ξενιτεμό του πολιτικού πρόσφυγα γιου της, τον πόνο του δικού του πολιτικού πρόσφυγα αδελφού στην Πολωνία. Τραγούδησε τον πόνο της μάνας που έχασε νέα κόρη, τη δική του αδελφή.

Με τον τρόπο του τραγούδησε τον φόνο της γυναίκας από βαθιά ζήλια του άνδρα, πρόβλημα που βιώνουμε και στις μέρες μας. Με την αφάνταστα μελωδική φωνή του έδωσε μια μοναδική ερμηνεία στο ηπειρώτικο δημοτικό τραγούδι, κάνοντάς το προσιτό σε πολύ μεταγενέστερες γενιές.

Αν και συχνά εκτός Ελλάδας, πάντα διακριτικά βρισκόταν δίπλα στους συγγενείς του, κυρίως όταν χτυπιόντουσαν από συμφορές. Αξέχαστη η συμπαράστασή του στους γονείς μου, όταν έχασαν τον γιο τους και βρισκόμουν στο εξωτερικό, η φροντίδα του για να μ' επισκεφθεί η μητέρα μου στο εξωτερικό.

Η πολιτική του συνειδητοποίηση αποτύπωνε την αντιφατικότητα της εποχής και του τόπου του, των οικογενειακών του βιωμάτων και καταστάσεων, ξεκινώντας από τη στήριξη που του έδωσε ένας αστός Ηπειρώτης πολιτικός, ο Αβέρωφ, σταδιακά επιλέγοντας την Ενωση Κέντρου, το ΠΑΣΟΚ, όπου πολιτικά τα υπηρέτησαν ο πατέρας και ο ένας αδελφός του ως δήμαρχοι Παραμυθιάς.

Ταυτόχρονα όμως άκουγε με προσοχή για τις ιδέες και τα ιδανικά του σοσιαλισμού, που συνειδητά υπηρετούσαν ο πολιτικός πρόσφυγας αδελφός του, καθώς και ο θείος του.

Πριν από τη δικτατορία, επί κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ενωση στο πλαίσιο κρατικής πολιτιστικής και εκπαιδευτικής αποστολής. Επιστρέφοντας έλεγε τα καλύτερα λόγια για τα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά επιτεύγματα της Σοβιετικής Ενωσης.

Αν και δεν υπήρξε ποτέ κομμουνιστής, είχε την πολιτική διαύγεια να καταλάβει το μεγάλο πισωγύρισμα για την κοινωνική πρόοδο που επέφερε η ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβιετική Ενωση. Είχε το θάρρος να το λέει μπροστά σε αστούς πολιτικούς κι ανώτερους εκκλησιαστικούς παράγοντες που βρίσκονταν στον κύκλο της συναναστροφής του.

Την πορεία της πολιτικής του συνείδησης την αποτύπωσε ο ίδιος σ' εμένα με τα λόγια: «Λένα μου, τι περίμενες; Ενα αγροτόπαιδο ήμουν, που πάλεψα να μορφωθώ, να εκπολιτιστώ, μέχρι το ΠΑΣΟΚ μπόρεσα να φτάσω».

Για όλα αυτά, αν και ο Στέλιος ποτέ δεν ανήκε στους κομμουνιστές αγωνιστές, στο ΚΚΕ, νιώθω ότι μπορώ να τον τιμήσω, αντί με ένα συμβατικό στεφάνι, με προσφορά 100 ευρώ στο Κόμμα, μ' αυτά τα λόγια που θα 'θελα και δεν κατόρθωσα να πω στον τελευταίο χαιρετισμό.

Κι απ' αυτήν τη στήλη εκφράζω την αμέριστη συμπαράστασή μου στη γυναίκα του Χριστιάννα, στους γιους του Γιάννη και Δημήτρη και στα εγγόνια του.