Δεκαοκτώ χρόνια πέρασαν από τότε που «έφυγε» απ' τη ζωή ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Τα ποιήματά του «φυσάνε στα σταυροδρόμια του κόσμου». Ο πολιτικός του ούριος άνεμος μας δροσίζει: «Τραγουδάω εσάς αδέλφια μου! Εσάς που χτίζετε τις μεγαλουπόλεις./ Τραγουδάω εσάς, μικρά μου αγόρια/ που ξεπαγιάσατε, πουλώντας σπίρτα στους δρόμους του χειμώνα...». Μια ολόκληρη ζωή απ' τη γέννησή του (20/4/1922), τάχθηκε δίπλα στους ταπεινούς και καταφρονεμένους, χτυπώντας την αδικία με τους στίχους εκεί στη φτωχογειτονιά του Μεταξουργείου δίπλα στη ραπτομηχανή της γυναίκας του έγραφε. Ο ένας από τους μεγάλους της αγωνίας μιας πέτρινης εποχής, άφησε τα αποτυπώματά του: «Μια ολόκληρη ζωή, ούτε μία μέρα δίχως έναν στίχο ή τουλάχιστον κάποια διάθεση μαχητική (ποιητική). Σαν τους ετοιμοθάνατους που μιλάνε αδιάκοπα και δίνουν ευχές και παραγγελίες, που κάνουν προφορικές διαθήκες και μοιράζουν ακόμα και ανύπαρκτες κληρονομιές - ξέροντας πως μόλις σωπάσουν θα 'χουν πεθάνει». Εκεί στους δρόμους Λένορμαν, Λεωνίδου, Μυλλέρου, γνώρισε στις ταβέρνες τους οικοδόμους πίνοντας κρασί και μοιράζοντας τα πενιχρά του εισοδήματα στους ανήμπορους - άνεργους...

Τα τριαντάφυλλα της ποίησής του, κόκκινα ως επί το πλείστον, αγκάλιασαν τους ανθρώπους της ταξικής πάλης. Στα χνάρια της Εθνικής Αντίστασης, του ΕΑΜ εντάχθηκε όχι μόνον με τα ποιήματά του, αλλά και με όπλα: «Και πες τους σύντροφε ότι δε φέρνω κανένα μήνυμα, απλώς τον ανθρώπινο πόνο υπενθυμίζω». Ουμανιστής και επαναστάτης των ιδεών του σοσιαλισμού κατέγραψε με ρεαλισμό τους ανθρώπους και τα συντροφικά τους τραγούδια: «Τον Οκτώβρη του 1917 έκλαιγα από ατέλειωτη ευτυχία/ τώρα με τα κουρέλια μου/ που μου απόμειναν/ προσπαθώ να φτιάξω ένα ομοίωμα ανθρώπου». Παρακολουθεί με αγωνίες όλες τις εξελίξεις/ των λαϊκών αγώνων. Εξορίζεται για τις κομμουνιστικές του ιδέες, σε Μακρόνησο, Μούδρο, Αϊ - Στράτη: «Ο βούρδουλας λέει: «μίλησε/ η νύχτα του λέει: μίλησε/ μα η νύχτα είναι λίγη/ οι σύντροφοι πολλοί/ κι έκοψε με τα δόντια του τη γλώσσα/ όπως θα κάνετε κι εσείς.../ ο βούρδουλας καίει το πετσί/ ο πόνος γίνεται ένα με το σώμα...» («Μάχη στην άκρη της νύχτας»). Προειδοποιεί τους βασανιστές του, τους κρατούντες: «Στο μεταξύ προειδοποιώ τους τυράννους ότι φτάνει το τέλος τους...».

Ο ποιητής επιτέλεσε το ανθρωπίνως επαναστατικό χρέος ως απλός στρατιώτης: «"Πώς λέγεσαι;" τον ρωτούσα, τσιμουδιά αυτός, αφήστε τον, είπα, πλήρωσα εγώ με την ψυχή μου γι' αυτόν./ Λέγεται Λένιν». Ασυμβίβαστος κομμουνιστής (τον είχα συναντήσει δύο - τρεις φορές με τον Μιχάλη Κατσαρό, στο «Μέγα Αλέξανδρο» της Ομονοίας) έκλαιγε - πόνεσε για την ανθρώπινη εξέλιξη: «Ετσι στέκομαι χρόνια τώρα, όρθιος σαν ν' ακούω τη Διεθνή...». Ο ποιητής των φτωχών και των καταδιωγμένων απ' τον καπιταλισμό με απλές κουβέντες πίστεψε στα οράματα του σοσιαλισμού: «Αγαπημένη, μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει, μπορεί να χαϊδεύω στις τσέπες μου τα ψίχουλα της ανάμνησης/ ακόμα καίνε οι παλάμες μου που κάποτε σε κράτησαν, μα δεν μπορώ να γυρίσω. Πώς/ να αρνηθώ το ξεροκόμματο που μοιράσαμε είκοσι άνθρωποι... Πώς ν' αρνηθώ το παιδί μας, που του τάξαμε ένα χωνάκι ουρανό...». Ο ποιητής της εργατικής τάξης, της Δραπετσώνας, κουβάλησε «κάτω απ' το τρύπιο πουκάμισό του/ ένα κομμάτι ψωμί/ κι ολάκερη την ισότητα του κόσμου...». Ως φρουρός της ιστορικής εξέλιξης, υπερασπίστηκε το διεθνισμό «ρυμούλκησε» για μετάληψη στους Ανθρώπους τον Οχτώβρη: «Το ημερολόγιο θα δείχνει τον Οκτώβρη...». Η διαρκής παρακαταθήκη του μένει αενάως, όσο υπάρχει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο... Ο Μεταξουργιώτης ποιητής διδάσκει.