Οι τελευταίες εξελίξεις θέτουν εν αμφιβόλω την επιβίωση των δύο αιθουσών της Πανεπιστημίου και της Στοάς Κοραή, ενώ είναι ορατός ο κίνδυνος διακοπής της λειτουργίας και της «Ιριδας», όπου πραγματοποιεί τις προβολές του ο Κινηματογραφικός Τομέας του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Οι προβολές θα ξεκινήσουν το απόγευμα και θα διαρκέσουν έως το βράδυ μέσα αλλά και έξω από τους κινηματογράφους, στην πλατεία Κοραή και στην Ακαδημίας 55, όπου θα στηθούν οθόνες.

Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

18.00 | ΑΣΤΟΡ | Aftersun, της Σάρλοτ Γουέλς.

18.30 | ΙΡΙΔΑ | Η Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια, του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ.

20.00 | ΑΣΤΟΡ | Brutalia: Μέρες Εργάσιμες, του Μανώλη Μαυρή.

19.45 | ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΡΑΗ | Cannibal Tours, του Ντένις Ο' Ρουρκ.

20.45 | ΑΣΤΟΡ | Final Cut!, του Μισέλ Χαζιναβίσιους.

21.00 | ΙΡΙΔΑ | Ποίηση Χωρίς Τέλος, του Αλεχάντρο Χοδορόφσκι.

21.15 | ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΡΑΗ | Ο Χαμένος τα Παίρνει Ολα, του Νίκου Νικολαΐδη.

21.30 | ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ 55 | Climax, του Γκασπάρ Νοέ.

21.45 | ΙΝΤΕΑΛ | Το Μπλε Καφτάνι, της Μαριάμ Τουζάνι.

Επίσης, από σήμερα Πέμπτη, στο πλαίσιο του αφιερώματος «2023, Ετος Θ. Αγγελόπουλου» που διοργανώνει η «NEW STAR» σε συνεργασία με την οικογένεια του Θόδωρου Αγγελόπουλου, θα προβάλλεται στον κινηματογράφο για έναν μήνα «Ο Μεγαλέξαντρος» (1980), η πέμπτη κατά σειρά μεγάλου μήκους ταινία του μεγάλου δημιουργού. Η υπόθεση: Παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1900, δραπετεύει από τη φυλακή, καβάλα σ' ένα άσπρο άλογο, ένας επικίνδυνος ληστής: Ο Μεγαλέξαντρος, όπως τον αποκαλεί ο λαός, αφού βλέπει σ' αυτόν το μυθικό ανάλογο των λαϊκών εξεγέρσεων. Με τη βοήθεια των παλικαριών του, απάγει μια ομάδα Αγγλων διπλωματών και τους κρατάει ομήρους στο χωριό του, ζητώντας από την κυβέρνηση αμνηστία και την επιστροφή της γης στους χωρικούς...

Οσον αφορά τις νέες κυκλοφορίες, αυτήν τη βδομάδα βγαίνουν στη μεγάλη οθόνη 10 ταινίες. Επιλέγουμε να γράψουμε για 4 από αυτές και να αναφέρουμε ότι για τους λάτρεις του ποδοσφαίρου βγαίνει η συμπαθής ταινία «Ζλάταν» του Γιενς Χόγκρεν, που αφηγείται το ποδοσφαιρικό ξεκίνημα του Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και το ντοκιμαντέρ «Anthropause» του Χρήστου Γόδα που ανάμεσα στη θρησκεία και την επιστήμη ψάχνει να βρει απαντήσεις για το τι κινεί και τι ορίζει τη ζωή. Στο ντοκιμαντέρ κυριαρχεί η μεταφυσική αντίληψη, παρά τις αρετές της κινηματογράφησής του. Η στήλη αυτήν τη βδομάδα δεν καταφέρνει να επιλέξει ανάμεσα στα «Οχτώ βουνά» και το «Μπλε καφτάνι»...

Η ιστορία μιας φιλίας... Ο Πιέτρο είναι ένα παιδί που έρχεται από την πόλη, το βιομηχανικό Τορίνο, ο Μπρούνο είναι το μοναδικό παιδί ενός σχεδόν εγκαταλειμμένου χωριού στο βουνό. Η γνωριμία τους ένα καλοκαίρι θα ενώσει για πάντα τις εντελώς διαφορετικές ζωές τους.

Βασισμένη στο βιβλίο του Πάολο Κονιέττι, η ταινία μας αφηγείται μια πολύ δυνατή φιλία, η οποία αν και πέρασε μεγάλα διαστήματα σιωπής, εντούτοις δεν έχασε στιγμή την ουσία της. Μια φιλία ποιοτική, στέρεη, που αντέχει στον χρόνο και σε όλες τις συνθήκες. Δυο άνθρωποι που αποδέχονται ο ένας τον άλλον, που συναισθάνονται τις ανάγκες ο ένας του άλλου, που αγαπάνε βαθιά ο ένας τον άλλον και κανείς δεν προσπαθεί να αλλάξει κανέναν, γιατί γνωρίζουν βαθιά ο ένας τον άλλον. Αυτό το σπάνιο συναίσθημα που κάθε άνθρωπος είναι τυχερός να ζήσει στη ζωή του. Η κινηματογράφηση είναι λιτή, αλλά η εικόνα εκπληκτική. Γυρισμένη στις βουνοκορφές της Βόρειας Ιταλίας, με πλάνα της φύσης που σου κόβουν την ανάσα. Μόνη ένστασή μας είναι ότι η μεγάλη διάρκειά της σε ομορφιά στερεί κάποια κομμάτια απαραίτητα για το σενάριο. Αλλά ο θεατής το συγχωρεί, γιατί παίρνει πολλά από την ατμόσφαιρά της και όλοι, από τα παιδιά μέχρι τους ενήλικες, παίζουν υπέροχα.

Ο Χαλίμ και η Μίνα έχουν ένα παραδοσιακό ραφείο σε μια από τις παλαιότερες γειτονιές του Μαρόκου. Για να καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στις εντολές των απαιτητικών πελατών, προσλαμβάνουν τον Γιούσεφ. Ο ταλαντούχος μαθητευόμενος δείχνει τη μέγιστη αφοσίωση στην εκμάθηση της τέχνης του κεντήματος και της ραπτικής από τον Χαλίμ και πολύ σύντομα τρυπώνει ανάμεσά τους.

Η περιγραφή αδικεί κατά πολύ την ιστορία που πραγματεύεται η ταινία, τόσο για την ατμόσφαιρά της, όσο και για το βαθύτερό της νόημα που είναι η αγάπη. Πολλές φορές η αγάπη μέσα σε ένα ζευγάρι αλλάζει μορφή, παύει να είναι ερωτική και γίνεται βαθιά αγάπη για τον σύντροφο που μοιράζεται κανείς τη ζωή του. Στην πορεία των χρόνων, καθώς οι άνθρωποι γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους και τον άλλον, αποδέχονται πτυχές που δεν ήξεραν και αλλάζουν, όμως επιλέγουν να συνεχίσουν να ζουν μαζί με τον σύντροφό τους, γιατί είναι πολύτιμος για εκείνους. Τόσο πολύτιμος που προτιμούν να καταπιέσουν τα ένστικτά τους, παρά να ζήσουν χωρίς αυτόν. Μια τέτοια ιστορία είναι κι αυτή, μια ιστορία για μια γυναίκα και έναν άντρα, τα μυστικά που δεν λένε ούτε στον εαυτό τους, την αγάπη κι ένα καφτάνι. Ενα μπλε χρυσοκέντητο καφτάνι, φτιαγμένο με απέραντη στοργή, που δεν τελειώνει μέχρι το τελευταίο πλάνο, ώστε να το φορέσει εκείνη που πραγματικά άξιζε να το φοράει και η ζωή να πάρει τον δρόμο της. Η ταινία είναι πιο σκοτεινή, σχεδόν υποφωτισμένη, στην αρχή της, αλλά φωτίζει όσο έρχεται το τέλος και δικαίως, γιατί εκεί καταλαβαίνεις το μεγαλείο της, στα τελευταία πλάνα.

H ταινία είναι βασισμένη στην ιστορία του Ιταλού ποιητή, θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη Αλντο Μπραϊμπάντι, ο οποίος καταδικάστηκε για τη σχέση του με έναν κατά πολύ νεότερό του άντρα στην Ιταλία του '60. Ενας δημοσιογράφος αναλαμβάνει το καθήκον να ανακαλύψει την αλήθεια, αντιμετωπίζοντας την καχυποψία και τη λογοκρισία.

Η ταινία έχει πολύ καλή κινηματογράφηση και πολλές αρετές, κυρίως γιατί ανασύρει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας μια υπόθεση με πολλές προεκτάσεις. Ο Τζιάνι Αμέλιο, όμως, επιμένει συνειδητά στην ανάδειξη μιας και μόνο πλευράς του συγγραφέα, την ομοφυλοφιλία, αποσιωπώντας ότι ήταν αριστερός διανοούμενος, φυλακισμένος για την αντιφασιστική του δράση στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κ.λπ. Η ιστορία έχει μεγάλο ενδιαφέρον για όποιον θα ήθελε να την ψάξει, όχι όμως για την πρόφαση που τονίζεται όσο για το πραγματικό διακύβευμα.

Από την Ελλάδα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τα πορνοσινεμά της Times Square τη δεκαετία του '70, η ταινία αφηγείται την πολυτάραχη ζωή της Chelly Wilson...

Μια ταινία που παρακολουθήσαμε στο πρόσφατο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, η οποία έχει αρκετό ενδιαφέρον για το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο αναφέρεται. Είναι η ιστορία μιας μετανάστριας που κατάφερε να ανελιχτεί στον υπόκοσμο της Νέας Υόρκης και έγινε η βασίλισσα του πορνό στην κεντρικότερη πλατεία του πλανήτη... Με τη βοήθεια του Κώστα Κοτζιά, υπουργού του δικτάτορα Μεταξά, κατάφερε να διαφύγει στην Αμερική, όπου και έχτισε την αυτοκρατορία της, η οποία άνθισε στη διάρκεια των δεκαετιών '60 και '70, με τις πλάτες της μαφίας, εκμεταλλευόμενη άλλες γυναίκες στη βιομηχανία του πορνό. Μα τι είδους πρότυπο θα μπορούσε να αποτελέσει η συγκεκριμένη προσωπικότητα για τις γυναίκες;