Η οργή για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων ξεχειλίζει. Δεν έχουν όμως θέση τα δάκρυα. Ούτε αρκούν τα ευχολόγια περί παρέμβασης της «διεθνούς κοινότητας». Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα λειτουργούν μάλλον ως άλλοθι για αδράνεια και «ίσες αποστάσεις» από θύτη και θύμα.

***

Ομως, πρόκειται για πόλεμο και σε έναν πόλεμο δεν υπάρχει τίποτα παράλογο. Οσο και αν το αίμα των αθώων αμάχων, η βία και ο τρόμος προκαλούν αποστροφή. Ο πόλεμος είναι «συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα». Ποιος και γιατί λοιπόν οπλίζει το χέρι των δολοφόνων του Α. Σαρόν; Από πού αντλεί το Ισραήλ τη δύναμη να χλευάζει την ομόφωνη απόφαση του ΟΗΕ να εγκαταλείψει τα παλαιστινιακά εδάφη; Πώς μπορεί να σταματήσει το έγκλημα διαρκείας που διαπράττεται από ένα κράτος - τρομοκράτη; (βλέπε δίπλα στις Υπό-γραμμίσεις για ορισμένες απόψεις των εφημερίδων).

***

Σε έναν πόλεμο δε φταίμε βέβαια όλοι. Καθεστωτικά βολική η άποψη της «Ντόιτσε Βέλλε»: «Για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Εγγύς Ανατολή είναι υπεύθυνοι όλοι: Ισραηλινοί, Παλαιστίνιοι αλλά και η διεθνής κοινότητα» (από τη χτεσινή «Ελευθεροτυπία»).

Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι...Οταν ο Α. Σαρόν δηλώνει ότι το Ισραήλ διεξάγει «έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας»... Οταν ο Τζ. Μπους υποστηρίζει ότι «μπορεί να κατανοήσει γιατί οι Ισραηλινοί κάνουν ό,τι κάνουν. Η χώρα τους δέχεται επίθεση» και να καλεί τον Γ. Αραφάτ ότι «μπορεί να κάνει περισσότερα εναντίον της τρομοκρατίας»... Τότε ναι είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι...

Είμαστε μαζί με τον νομπελίστα συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου, ο οποίος δήλωσε: «Πρέπει να σημάνουμε συναγερμό σε ολόκληρο τον κόσμο για να πούμε ότι στην Παλαιστίνη συντελείται ένα έγκλημα, το οποίο πρέπει να σταματήσουμε. Μπορούμε να συγκρίνουμε το έγκλημα αυτό με όσα συνέβησαν στο Αουσβιτς»!. Ας κάνουμε μια ανθρώπινη «ασπίδα προστασίας» του παλαιστινιακού λαού σε ολόκληρο τον κόσμο.