Με μια λιτή εκδήλωση, όπως κάθε χρόνο, οι Κομματικές Οργανώσεις Χαϊδαρίου του ΚΚΕ τίμησαν χτες τον κομμουνιστή Νίκο Πλουμπίδη, καθώς συμπληρώθηκαν 69 χρόνια από την εκτέλεσή του στις 14 Αυγούστου 1954. Η εκδήλωση έγινε στο μνημείο που υπάρχει στον τόπο της εκτέλεσής του, κοντά στη Μονή Δαφνίου στο Χαϊδάρι.

Για τη ζωή και την δράση του Ν. Πλουμπίδη μίλησε ο Μιχάλης Σελέκος, στέλεχος του Κόμματος, δημοτικός σύμβουλος και υποψήφιος δήμαρχος Χαϊδαρίου με τη «Λαϊκή Συσπείρωση». Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, στεφάνι κατέθεσε ο Γ. Σιδέρης. Λίγα λουλούδια άφησε στο μνημείο και ο Παναγιώτης Γεωργιόπουλος, εκ μέρους του Παραρτήματος Κοκκινιάς της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ. Στο τέλος της εκδήλωσης κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή.

Στην ομιλία του ο Μ. Σελέκος διέτρεξε σταθμούς της ηρωικής κομματικής ζωής και δράσης του Ν. Πλουμπίδη, αναδεικνύοντας την ακλόνητη πίστη του στο ΚΚΕ, ακόμα κι όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με άδικες κατηγορίες και τη διαγραφή του από το Κόμμα. Ανάμεσα σε άλλα σημείωσε:

«Την περίοδο της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου ήταν Γραμματέας της παράνομης ΚΟ Θεσσαλίας και στην συνέχεια της Μακεδονίας. Το 1938 έγινε μέλος του ΠΓ της ΚΕ. Συνελήφθη τον Μάη του 1939 και επειδή ήταν ήδη φιματικός μεταφέρθηκε στο τότε σανατόριο "Σωτηρία" και πήρε μέρος στην εντυπωσιακή ομαδική απόδραση των εκεί κρατούμενων κομμουνιστών την άνοιξη του 1941. Το 1942 επανεξελέγη μέλος του ΠΓ. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συνέβαλε στην ανασυγκρότηση του Κόμματος ως Γραμματέας της ΚΟ Αθήνας και στη λειτουργία του ΕΑΜ και ήταν καθοδηγητής της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκού Αγώνα (ΟΠΛΑ).

Στις 25/7/1952 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στηριζόμενο σε μεγάλο βαθμό και σε πληροφορίες στελεχών από την Ελλάδα, καθώς και στην πρωτοβουλία του Πλουμπίδη να δημοσιοποιήσει επιστολή (Μάρτη του 1952) με την οποία αναλάμβανε την ευθύνη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, και υποσχόταν να παραδοθεί αν δεν εκτελεστεί ο Νίκος Μπελογιάννης, βγάζει Απόφαση "για τον Νίκο Πλουμπίδη (Μπάρμπα)", με την οποία τον διαγράφει, χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα σκληρούς και άδικους χαρακτηρισμούς (προδότης, χαφιές κ.λπ.)».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στη σύλληψή του τον Νοέμβρη του 1952 και στην παραμονή του στη φυλακή έως την έναρξη της δίκης, στις 24 Ιούλη 1953, δίκη στην οποία δικαζόταν και όλη η ηγεσία του Κόμματος με βάση τον Μεταξικό νόμο ΑΝ 375, περί κατασκοπείας. Η δίκη ολοκληρώθηκε στις 3 Αυγούστου 1953, με τον Πλουμπίδη και την καθοδήγηση του ΚΚΕ να καταδικάζονται δύο φορές σε θάνατο.

Σχετικά με τη στάση του στη διάρκεια της δίκης σημείωσε λόγια του: «"Δεν με χωρίζει καμία διαφορά με την ηγεσία του Κόμματός μου. Είναι κομμουνιστής, ακολουθώ μέχρι τον θάνατο τις εντολές του Κόμματός μου. Το Κόμμα μου κάνει λάθος, εγώ όμως είμαι και θα είμαι πιστός σε αυτό" και ακόμα πρόσθετε: "Ματαιοπονείτε αν πιστεύετε ότι θα με κάνετε να στραφώ ενάντια στο Κόμμα μου. Εκείνοι που με αγαπούν και με σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν στο Κόμμα, να διαφυλάξουν την ενότητά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία του. Τιμή μου εγώ πάνω απ' όλα έχω την τιμή του Κόμματος". Διατηρώντας την εμπιστοσύνη του μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες, εκτίμησε πως "το Κόμμα όταν θα ελέγξει τα πράγματα θα αναγνωρίσει τα λάθη του και θα αποκαταστήσει την αλήθεια".

Πράγματι, το Κόμμα μας αποκατέστησε πλήρως τον Νίκο Πλουμπίδη από το 1958 με Απόφαση Ολομέλειας της ΚΕ. Επίσης στο Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος για την περίοδο 1949 - 1968 τονίζεται πως "η Απόφαση του ΠΓ για τον Πλουμπίδη ήταν άδικη". Το όνομα του συντρόφου Νίκου συγκαταλέγεται στην πλακέτα των εκτελεσμένων μελών της ΚΕ που βρίσκεται στην έδρα της στον Περισσό και η φωτογραφία του υπάρχει σε όλα τα γραφεία του Κόμματος σε όλη την Ελλάδα, και κυρίως στις καρδιές όλων των κομμουνιστών».

Ο ομιλητής αναφέρθηκε και στις μαρτυρίες που έχουν συγκεντρωθεί από δύο υπάλληλους του δήμου και του οδηγού ενός φορτηγού την εποχή που εκτελέστηκε ο Νίκος Πλουμπίδης, αξημέρωτα, πριν από 69 χρόνια, που επιβεβαιώνουν και τα πρωτοσέλιδα της εποχής: Οτι «εξετελέσθη ζητωκραυγάζων ζήτω το ΚΚΕ», ότι δεν δέχτηκε να του δέσουν τα μάτια ή να τον μεταλάβει ο παπάς που είχαν στείλει οι εκτελεστές.

Αναφέρθηκε ακόμα και στο μνημείο που δεσπόζει πάνω σε βράχο και φιλοτέχνησε ο γλύπτης Κ. Κλουβάτος, χρησιμοποιώντας τα σπασμένα μάρμαρα που έδωσε η οικογένειά του από το μνήμα του, που ήταν σε άλλο σημείο του Χαϊδαρίου.