Το στοίχημα που είχε βάλει ο Πρόεδρος Ούγο Τσάβες Φρίας με το λαό της Βενεζουέλας ήταν πολύ μεγάλο: Να μεταμορφώσει, κυριολεκτικά, τη χώρα και, κυρίως, το κοινωνικοοικονομικό της σύστημα.

Οι αλλαγές, τις οποίες προωθούσε, ήταν βαθύτατες. Αλλαγή του Συντάγματος, ακύρωση κάθε συμφωνίας που θίγει την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα, επανακρατικοποίηση του σημαντικού σε έκταση και ποιότητα τμήματος της οικονομίας, όπως της πετρελαϊκής βιομηχανίας της τέταρτης παραγωγού χώρας της υφηλίου, της επαναδιανομής της γης κ.ά. Το σχέδιο και το στοίχημα ήταν πολύ μεγάλο και σε βάθος χρόνου, προκειμένου να μεταμορφωθεί η Βενεζουέλα «με επαναστατική διαδικασία σε μπολιβαριανή δημοκρατία».

Κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από το μεγάλο αφεντικό της περιοχής, τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες εξαρχής είχαν «ανησυχήσει» όχι μόνον εξαιτίας των συντριπτικών αλλαγών στη δομή της εξουσίας της χώρας που βρίσκεται στο υπογάστριό της, αλλά, κυρίως, γιατί οι αλλαγές αυτές «έβγαλαν από τη μέση» τις ΗΠΑ, αφού η κυβέρνηση Τσάβες αρνήθηκε το δικαίωμα της χρήσης του εναέριου χώρου στα μαχητικά των ΗΠΑ, αλλά και την εγκατάσταση αμερικανικής στρατιωτικής βάσης.

Οι ΗΠΑ βρήκαν τους «ανθρώπους» τους, την καθεστηκυία τάξης της χώρας, και προκάλεσαν σιγά - σιγά το χάος, την αιματοχυσία της Πέμπτης, και έδωσαν ένα «τέλος» στο πείραμα Τσάβες.