Κανένα πρόβλημα λοιπόν από τη συνάντηση με τον μακελάρη του παλαιστινιακού λαού: Η «διαχρονική εξωτερική πολιτική», που υλοποίησε και η δική τους κυβέρνηση, περιλαμβάνει πολλά κολλητηλίκια με τον «φίλο Μπίμπι», στο πλαίσιο της στρατηγικής σχέσης με το κράτος - δολοφόνο, για τα οποία άλλωστε πήραν και πολλά συγχαρητήρια από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Υποθέτουμε πως είναι αυτή η σχέση, σαν το ...παλιό καλό κρασί, που οδήγησε τις προάλλες την κα Δούρου στην ισραηλινή πρεσβεία, «για να ενημερωθεί για την κατάσταση».

Οσο για τις «ισορροπημένες σχέσεις» με την Παλαιστίνη, θυμίζουμε το εξής: Εκείνοι ως κυβέρνηση είχαν όντως συναντήσει τον Μ. Αμπάς. Και σε ερώτησή του για το αν και πότε η ελληνική κυβέρνηση θα αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης, απαντούσαν κυνικά διά στόματος Τσίπρα πως «όταν ο χρόνος κριθεί κατάλληλος, η Ελλάδα θα προχωρήσει στα απαραίτητα βήματα. Εως τότε, εμείς θα κρίνουμε πώς η Ελλάδα θα παίξει εποικοδομητικό ρόλο στη διαδικασία επίλυσης του Παλαιστινιακού ζητήματος».

Αυτός ο χρόνος ήταν προφανώς ...ακατάλληλος για πάνω από 5 χρόνια, όσο διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να καταχωνιάσει το ομόφωνο ψήφισμα της ελληνικής Βουλής για την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους. Κάπως έτσι, ο «εποικοδομητικός ρόλος» της κυβέρνησής τους στην επίλυση του Παλαιστινιακού περιορίστηκε στο να ενισχύουν το κράτος - δολοφόνο, μάλλον για να λυθεί το ζήτημα μια ώρα αρχύτερα με την εξόντωση ή την εκτόπιση όλου του παλαιστινιακού λαού.

Μέσα στην εσωκομματική ανακατωσούρα τους μπορεί να μην το είδαν - αλλά πρέπει να τους ενημερώσουμε - πως η ΕΕ... εμφανίστηκε! Πήγε στη Σύνοδο του Καΐρου και μίλησε για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», απαγόρευσε τις διαδηλώσεις για την Παλαιστίνη, έστειλε πολεμικά πλοία στην περιοχή, ανάμεσά τους και ελληνικά. Οι ευρωβουλευτές της, μαζί και αυτοί της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της Ελληνικής Λύσης, συνυπέγραψαν άλλο ένα αισχρό ψήφισμα που βαφτίζει τον θύτη Ισραήλ, θύμα. Η ηγεσία της, από τον Σολτς έως την Μελόνι, και βέβαια ο Ελληνας πρωθυπουργός, παρέλασαν από την Ιερουσαλήμ δίνοντας τα διαπιστευτήρια στον «φίλο Μπίμπι» που αιματοκυλά τη Γάζα. Τελευταίος, «έκλεισε την πόρτα» χτες ο Μακρόν, ζητώντας εμπλοκή των ΝΑΤΟικών στον «πόλεμο κατά της Χαμάς»!

Καταλαβαίνουμε βέβαια πως δεν κρατιούνται να ξανανοίξουν - υπό νέα διεύθυνση ή και με παράρτημα - το μαγαζί που δίνει «και στον ληστή φαΐ και στον χωροφύλακα χαμπέρι», εμφανίζοντας ως «φιλειρηνική πολιτική» την εμπλοκή στα ευρωατλαντικά σχέδια. Αλλά θα συστήναμε λίγη ψυχραιμία. Το έργο δεν κόβει εισιτήρια...