Εγώ και πολλοί σαν κι εμένα στην Παλαιστίνη γεννηθήκαμε σε μια κατοχή, απάνθρωπη και βάρβαρη. Οι παιδικές εικόνες που έχουμε είναι να παίζουμε ποδόσφαιρο με τα παιδιά της γειτονιάς και τους γονείς μας να φυλάνε τσίλιες στα μπαλκόνια και τις ταράτσες, να μας ειδοποιήσουν να μαζευτούμε άμα έρθει κανένα ισραηλινό τζιπ. Με το ότι μπορεί σήμερα να μην καταφέρουμε να πάμε σχολείο επειδή ο ισραηλινός στρατός έχει αποκλείσει ένα τμήμα της πόλης και δεν μπορούμε να φτάσουμε. Οτι αυτόν τον μήνα θα κάνουμε μάθημα σε τάξεις με γκρεμισμένους τείχους λόγω ισραηλινού βομβαρδισμού. Οτι σήμερα έχουμε καινούργιο δάσκαλο Μαθηματικών επειδή τον άλλο τον μάζεψε ο ισραηλινός στρατός και δεν ξέρουμε πότε θα βγει από τη φυλακή. Οτι από την τάξη σήμερα θα λείπουν κάποιοι μαθητές επειδή δεν κατάφεραν να φτάσουν από τα χωριά τους αφού ο ισραηλινός στρατός έχει κλείσει τις εξόδους του χωριού. (...)

Κάθε μέρα ακούγαμε και βλέπαμε τον ισραηλινό στρατό να κλέβει εδάφη και να διώχνει αγρότες από τα χωράφια τους, ετοιμάζοντάς τα να γίνουν εποικισμοί γύρω από τα χωριά. Και τελικά είδαμε τη Δυτική Οχθη κομμένη σε 100 κομμάτια λόγω των εποικισμών. Ακούγαμε και βλέπαμε καθημερινές επιθέσεις εποίκων στα χωριά μας, να καίνε και να καταστρέφουν τη γη μας με την προστασία του ισραηλινού στρατού.

Μεγαλώσαμε με εικόνες βομβαρδισμού της Γάζας κάθε 2-3 χρόνια, να μπαίνουν με το σταγονόμετρο τα αναγκαία προϊόντα για τον λαό μας εκεί (...)

Μάθαμε να χαιρόμαστε τους γονείς μας, τα αδέρφια μας, τους φίλους μας κάθε μέρα, αφού ο ισραηλινός στρατός κάθε μέρα μπαίνει στις πόλεις και τα χωριά και δολοφονεί όποιον του καπνίσει (...)

Μάθαμε να κάνουμε μπάνιο με κουβά, για να κάνουμε οικονομία στο νερό επειδή ύδρευση είχαμε 2 με 3 φορές τη βδομάδα (...)

Πολλοί από εμάς το έχουμε όνειρο να πάμε στην πρωτεύουσά μας, την Ιερουσαλήμ, που για να φτάσουμε εκεί πρέπει να πάρουμε ειδική άδεια από το ισραηλινό κράτος, που συνήθως δεν δίνεται για όποιον είναι κάτω των 50.

Αυτά ζει ο παλαιστινιακός λαός από το 1948 μέχρι και σήμερα.

Με λίγα λόγια, η τρομοκρατία του ισραηλινού κράτους τραβάει εδώ και 75 χρόνια, και οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - Ευρωπαϊκή Ενωση, ο δήθεν «δυτικός πολιτισμένος κόσμος» κάνουν τα στραβά μάτια.

75 χρόνια «αυτοάμυνα» κάνει στον λαό μας, στα εδάφη μας.

Αλλά ο λαός μας στην Παλαιστίνη δεν περιμένει και πολλά από αυτούς που σιωπούν για τη σφαγή του.

Ξέρουμε ότι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Τα πλάνα από πλημμυρισμένους δρόμους με κόσμο να κρατά την παλαιστινιακή σημαία και μαντήλα και να φωνάζει λευτεριά στην Παλαιστίνη δεν μπορούν να κρυφτούν, όπως έγινε και εδώ στην Αθήνα την προηγούμενη Τετάρτη. Αυτή η αλληλεγγύη είναι που μας δίνει δύναμη και κουράγιο.