«Παταγώδης αποτυχία η περιοδεία Πάουελ» διατυμπάνιζαν, χτες, πολλά διεθνή ΜΜΕ, ενώ αναλυτές εξέφραζαν την απογοήτευσή τους. Βέβαια, ορισμένοι άλλοι - εκτός φυσικά από τον Αμερικανό Πρόεδρο - όπως παραδείγματος χάριν ο προεδρεύων ΥΠΕΞ της ΕΕ, Ζοζέ Πικέ, υποστήριζαν ότι «πρόκειται για μεγάλη επιτυχία». Ανάμεσα στη μία και στην άλλη εκτίμηση η διαφορά είναι τεράστια.

Τι θα σήμαινε επιτυχία της περιοδείας Πάουελ; Γιατί προφανώς με αυτό το κριτήριο συμπεραίνεται ότι απέτυχε. Για όλους όσοι αρέσκονταν στις ψευδαισθήσεις, προφανώς επιτυχία θα σήμαινε να εξασφαλιστεί κάποιου είδους επιφανειακή κατάπαυση του πυρός. Αυτό θα σηματοδοτούσε κάποια λύση; Οι οπαδοί αυτής της άποψης θα απαντήσουν θετικά.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δε θα σηματοδοτούσε καμία λύση. Το εξελισσόμενο πρωτοφανές αιματοκύλισμα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της αμερικανο-εμπνευσμένης «ειρηνευτικής διαδικασίας». Της απροθυμίας, δηλαδή, της Ουάσιγκτον να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του ΟΗΕ ως έχουν. Οι ΗΠΑ, που σε άλλες περιπτώσεις έχουν δείξει περισσή προθυμία να θέσουν σε εφαρμογή το άρθρο 7 της Χάρτας του ΟΗΕ, που προβλέπει άσκηση βίας προκειμένου να εφαρμοστούν αποφάσεις του Οργανισμού, υποστήριξαν τις ισραηλινές ηγεσίες στην τακτική της διαρκούς περιφρόνησης αυτών των αποφάσεων.

Οταν ο εθνικοαπελευθερωτικός νόμιμος αγώνας ενός λαού χαρακτηρίζεται τρομοκρατία, όταν καλείται η Παλαιστινιακή Αρχή, που πλέον όχι μόνο δεν έχει μηχανισμό, υποδομές, κτίρια, αστυνομικά τμήματα, αλλά ούτε καν τη δυνατότητα τηλεφωνικών επικοινωνιών, να «πατάξει την τρομοκρατία», και όλα αυτά αποτελούν τη βάση της «πρωτοβουλίας» Πάουελ και διατυπώνονται χωρίς αιδώ, τότε ούτε αφελής θα μπορούσε να πιστέψει ότι κάτι θα άλλαζε από την περιοδεία Πάουελ.

Η περιοδεία Πάουελ δεν απέτυχε. Αντίθετα, έκλεισε τα επικριτικά στόματα όσων κατηγορούσαν την Ουάσινγκτον ότι «δεν πράττει αρκετά» και νομιμοποίησε το δικαίωμα του Σαρόν να μακελεύει ανενόχλητος. Ακόμη και αν η αμερικανική ηγεσία δυσθυμεί με το μέγεθος της καταστροφής και τη χρονική συγκυρία της επέλασης Σαρόν, που της προκαλεί η αλήθεια είναι ορισμένες «επιπλοκές» στον αντιτρομοκρατικό της πόλεμο, πιθανώς η εκτίμηση του Πικέ -ότι πρόκειται «για μεγάλη επιτυχία»- να πλησιάζει περισσότερο την πραγματικότητα, τουλάχιστον όσον αφορά τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή. Αλλωστε, όπως δήλωνε ο Αμπού Μάζεν, Νο 2 της ΟΑΠ, «δύο είναι οι υποθέσεις: οι ΗΠΑ ή δεν μπορούν ή δε θέλουν να σταματήσουν το Ισραήλ. Πιστεύει πραγματικά κανείς ότι συμβαίνει το πρώτο;»...