Εδώ (επιφυλλίδα στον «Ριζοσπάστη», Φλεβάρης 1936) ο Γληνός εξιστορεί ότι ένας απόστρατος Ελληνας ναύαρχος έπαθε σύγκρυο διαβάζοντας στην εφημερίδα πως τα παιδιά από το Γυμνάσιο της Λήμνου ετοίμασαν θετική υποδοχή για τους κρατούμενους από τον Αη Στράτη που πέρασαν από το νησί τους και... ως αντίδοτο πρότεινε στον γυμνασιάρχη της Λήμνου να πάει τα παιδιά να τους μιλήσει ο φαροφύλακας του νησιού Γ. Καραγιαννίδης, που ήταν ήρωας των Βαλκανικών πολέμων στα Δαρδανέλια. Ετσι κι έκανε ο γυμνασιάρχης...

Τα παιδιά καθίσανε στο απάγκιο στη μικρή κατηφοριά πίσω από τον φάρο. Και ο γερο-φαροφύλακας, ο ήρως των Δαρδανελίων, τους είπε με φωνή λίγο βραχνή μα σταθερή:

«Αληθινά, παιδιά μου, με συγκινήσατε πολύ με την τιμή που μου κάματε και με το χειροφίλημα, που δεν τ' αξίζω. Εγώ δεν έκαμα τίποτα το εξαιρετικό. Ολοι μισούσαμε τον Τούρκο και ποθούσαμε τη Λευτεριά μας. Επρεπε λοιπόν ν' αγωνιστούμε και ο καθένας να κάνει ό,τι μπορεί. Εκαμα κι εγώ εκείνο που μπορούσα. Αν αυτό λέγεται πατριωτισμός ή λέγεται ηρωισμός δεν ξέρω. Αυτά τα ξέρουνε οι κύριοι δάσκαλοι από δω και θα σας τα εξηγούνε βέβαια. Αν θέλετε όμως να σας πω κι εγώ τη γνώμη μου, μάθετε το λοιπόν, πως δεν είμαι καθόλου ικανοποιημένος απ' αυτό που έκαμα. Οχι γιατί η πατρίδα, ύστερα από χίλια βάσανα με έριξε εδώ στον ξερόβραχο, για να μην πεθάνω της πείνας. Οχι γιατί τρεις φορές ως τώρα μ' έπαψαν, για να διορίσουνε άλλους που τους ήθελε το κόμμα κι αναγκάστηκα να πάω στην Αθήνα να παρακαλέσω να μην κόψουνε το ψωμί των παιδιών μου. Αλλος καημός με τρώει εδώ στην ερημιά μου, που όλα τα συλλογίζουμαι μέρα - νύχτα όντας μόνος με το κύμα και τους γλάρους που πετούν εδώ τριγύρω.

Την τούρκικη σκλαβιά τη βγάλαμε από τα περισσότερα μέρη μα τη ΣΚΛΑΒΙΑ δεν τη βγάλαμε. Πέσαμε σ' άλλον τύραννο. Τι το όφελος; Ο ζαπτιές φορεί τώρα πηλήκιο με κορώνα μα είναι σταυρωτής πολύ χειρότερος από τον Τούρκο. Ο φοροεισπράχτορας κυνηγάει τον φτωχό κεχαγιά και του παίρνει και το πάπλωμα που σκεπάζονται τα παιδιά του και το χάλκωμά του. Τα χαράτσια και τα δοσίματα είναι τώρα περισσότερα. Και οι Ελληνες αγάδες και οι μπέηδες έχουνε τα παλάτια τους στην Αθήνα, όπως τα 'χανε οι Τούρκοι μπέηδες στον Βόσπορο, στο Μπουγιούκ Ντερέ και στα νησιά του Μαρμαρά, χτισμένα από το αίμα του ραγιά. Και ο ραγιάς έμεινε πάλι ο ίδιος. Η πείνα και η φτώχεια του και η αρρώστια και η κακομοιριά του και η στραβομάρα του έμειναν στη θέση τους. Τι το όφελος; (...)

Ερχεται λοιπόν στη σειρά του κάτι άλλο. Δεν μπορώ να το πω καλά - καλά τι είναι αυτό. ΜΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΠΟΥ Μ' ΕΚΑΜΕ ΣΤΑ 1912 ΝΑ ΠΟΛΕΜΩ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ, ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΤΑΒΑΘΑ, ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΚΟΜΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΙΔΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΗ ΕΜΕΙΣ, Ο ΦΤΩΧΟΣ ΛΑΟΣ, ΟΙ ΡΑΓΙΑΔΕΣ.

Από το φανάρι τούτο εδώ αγναντεύω πότε μέσα στη θολούρα της νοτιάς, πότε πιο ξεκάθαρα εκεί στο γαλάζιο βάθος, το νησάκι τ' Αϊ Στράτη. Κάθε νύχτα μιλάει το φανάρι από τον τηλέγραφό του και το κοιτάζω ώρες πολλές. Απάνω κει μαθαίνω πως πηγαίνουν εξορία τους κομμουνιστάδες, τους μπολσεβίκους, τους επαναστάτες. Ε, λοιπόν, παιδιά μου, τους ανθρώπους αυτούς εγώ τους αγαπώ. Τους νοιώθω σαν να είναι αδέρφια μου. Νοιώθω, ΠΩΣ ΤΩΡΑ ΚΑΝΟΥΝΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ, που έκαμα και εγώ στα 1912. Τον τύραννο αυτοί τον πολεμούν. Και χύνουνε το αίμα τους και χτυπιούνται και πηγαίνουνε στις φυλακές και στις εξορίες και αντέχουνε σ' όλα αυτά τα μαρτύρια για να δώσουνε λυτρωμό στον ραγιά. (...)

Γι' αυτό ανήμερα τα Χριστούγεννα, όταν πέρασε δω κάτω από τον βράχο μια μπενζίνα γεμάτη από δαύτα τα παιδιά που γύριζαν από την εξορία, τους χαιρέτησα κουνώντας το σκούφο μου, όπως έκανα στο 1912 χαιρετίζοντας τα ναυτόπουλα, που μέσα στην άγρια τραμουντάνα έκοβαν βόλτες έξω από τα Νταρντανέλια».

Ο γέρος φαροφύλακας σώπασε. Οσο μιλούσε ο γέρος, τ' αφτιά του γυμνασιάρχη έπεφταν και τώρα κοίταξαν κατά τη γη. Κατσουφιασμένος σηκώθηκε χωρίς να πει λέξη. Μα στα μάτια των παιδιών έλαμπε μια κρυφή χαρά και ένα μυστικό φως και στα χείλη τους ζωγραφιζόταν ένα ειρωνικό χαμόγελο.