Επειτα από την «Οπερα της Πεντάρας» (Παλλάς, 2009), την «Οδύσσεια» (Εθνικό Θέατρο, 2013) και τον «Οθέλλο» (ΕΛΣ, 2022), ο πολυβραβευμένος και διεθνούς φήμης σκηνοθέτης και εικαστικός Robert Wilson επιστρέφει, αυτήν τη φορά στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, για να μας παρουσιάσει τις «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» του Edward Albee.

Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο, γραμμένο το 1990-91, που εντάσσεται στο θέατρο του παραλόγου και διερευνά τα υπαρξιακά ζητήματα του ανθρώπου, στη σχέση του με τον εαυτό του - και με τους γύρω του - μπροστά στον επικείμενο θάνατο.

Τρεις ψηλές γυναίκες χωρίς όνομα, σε τρεις διαφορετικές φάσεις των ζωών τους. Συνομιλούν, συγκρούονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Η Αλφα έχει το προνόμιο που σου δίνει ο χρόνος όταν βρίσκεσαι κοντά στο τέλος. Είναι 92 ετών. Δεσποτική, ρατσίστρια, ομοφοβική και ανήμπορη. Για να ζήσει χρειάζεται τις άλλες δύο, που περιστρέφονται γύρω της. Η Γάμα είναι μόλις στην αρχή. Είναι 26 και εργάζεται σε δικηγορικό γραφείο. Είναι γεμάτη όνειρα και φιλοδοξίες. Ανάμεσά τους στέκεται η Βήτα, εκτελώντας χρέη νοσοκόμας. Είναι ακριβώς στο μέσο, είναι 52 ετών και συμμαχεί πότε με τη μία και πότε με την άλλη.

Τρεις γυναίκες - ή μία - που σταδιακά χάνουν το «ύψος» τους, συνομιλούν, συγκρούονται και αλληλοσυμπληρώνονται αναζητώντας την «πιο ευτυχισμένη στιγμή».

Βασικός πυρήνας στη ζωή και των τριών είναι ο γιος. Για την ακρίβεια η απουσία του, από τη στιγμή που η Β τον έδιωξε όταν έμαθε για τον ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό του. Με αυτόν τον τρόπο επιλέγει ο Albee να μας συστήσει τη θετή μητέρα του. Ενα έργο με πλήθος αυτοβιογραφικά στοιχεία, που του χάρισε το τρίτο Πούλιτζερ.

Τρεις Ψηλές Γυναίκες, τρεις εξαιρετικές ηθοποιοί. Η Ρένη Πιττακή στον ρόλο της Α, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον ρόλο της Β και η Λουκία Μιχαλοπούλου στον ρόλο της Γ. Και οι τρεις ξεπερνούν τους εαυτούς τους εξίσου, στην απόλυτα στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία του Wilson. Μέσα στα εντυπωσιακά βικτωριανά κοστούμια (Flavia Ruggeri) μετατρέπονται με τη μετρημένη στη λεπτομέρεια κινησιολογία σε «καλοκουρδισμένες κούκλες». Συντονίζονται σε μία «ανάσα», αναδεικνύοντας ότι πρόκειται στην ουσία για ένα πρόσωπο, διατηρώντας ταυτόχρονα και τα διαφορετικά τους χαρακτηριστικά. Σε μία σκηνοθεσία όπου κινήσεις, λόγος και εκφράσεις είναι απόλυτα συντονισμένα στο αισθητικό αποτέλεσμα.

Στη σκηνοθετική ματιά μάλιστα του Wilson (σε αντιδιαστολή με το κείμενο) οι τρεις αυτές γυναίκες εμφανίζονται απολύτως ανίκανες να αγγίξουν ή να βοηθήσουν η μία την άλλη. Λες και παρελθόν, παρόν και μέλλον εγκλωβίστηκαν σε έναν αόριστο χωροχρόνο, που με μαεστρία έχει δομήσει ο καλλιτέχνης. Αξιοποιώντας όλα τα μέσα σε αυτή την κατεύθυνση, για να δημιουργήσει ένα εντυπωσιακό εικαστικό αποτέλεσμα. Τα αφαιρετικά σκηνικά (Flavio Pezzotti), ο φωτισμός (Marcello Lumaca), η πρωτότυπη μουσική (Θοδωρής Οικονόμου) και ο ηχητικός σχεδιασμός (Thorsten Hoppe) συνθέτουν εικόνες που άλλοτε μοιάζουν να έχουν βγει από όνειρο και άλλοτε από εφιάλτη. Φέρνοντας τον θεατή αντιμέτωπο με τον φόβο του θανάτου, σε μια ζωή άδικα σκορπισμένη.

Οσον αφορά την παρουσία του γιου (Αλέξη Φουσέκη) στο έργο, θα ήταν προτιμότερο να ακολουθηθεί η ματιά του Albee και να περιοριστεί στο ελάχιστο, προκειμένου να διατηρηθεί το στοιχείο της ανάμνησης και της απουσίας τόσο του ίδιου όσο και του διαλόγου ανάμεσά τους. Και από αυτή τη σκοπιά, το σκηνοθετικό σημείωμα ανάμεσα στις δύο πράξεις ήταν περιττό. Οπως επίσης περιττή ήταν και η ενίσχυση της επανάληψης στην αρχή της παράστασης.

Οπωσδήποτε, όμως, πρόκειται για μία παράσταση που καθόλου άδικα έχει συζητηθεί και που αξίζει να δει ο καθένας. Η παράσταση θα παίζεται έως τις 11/2 και ήδη τα εισιτήρια εξαντλούνται.

Προπώληση εισιτηρίων: more.com, τηλέφωνο ταμείου: 2104143310.

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 18.00 και 21.00, Τετάρτη και Κυριακή στις 19.00