Δεν υπάρχουν λόγια για το μέγεθος της απανθρωπιάς. Την ίδια μέρα, πολλοί δημοσιογράφοι ρωτούσαν εάν το σπίτι ήταν η πρώτη κατοικία των αναπήρων. Αλήθεια, ένα φτωχόσπιτο στα Προσφυγικά των Πετραλώνων θα μπορούσε μήπως να είναι το «εξοχικό» τους; Ελεος!

Θέλω να μάθουν οι νεότεροι, να θυμηθούν οι παλιότεροι. Σ' αυτή τη γειτονιά που έγινε η έξωση, τα Πέτρινα - Προσφυγικά - Ασύρματος των Ανω Πετραλώνων, γυρίστηκε η αριστουργηματική ταινία «Συνοικία το Ονειρο», σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη και σε σενάριο του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη και του συγγραφέα Κώστα Κοτζιά, με πρωταγωνιστή τον Μάνο Κατράκη. Μια ταινία ύμνος στη φτωχολογιά και τα βάσανά της.

Αυτή τη γειτονιά, αυτή τη συνοικία που ανθίσαν τα όνειρά μας, θέλουν σήμερα να την κάνουν «τουριστικό προϊόν», Airbnb και ντεκόρ των μεγάλων ξενοδοχείων... Τράπεζες και κοράκια πέφτουν πάνω από τα φτωχόσπιτα, τσακίζοντας όνειρα, ελπίδες, οικογένειες ολόκληρες. Βαρβαρότητα - μόνο αυτή η λέξη ταιριάζει.

Σε όσους συναδέλφους μου, δικαστικούς επιμελητές, διάφορους άλλους του νομικού κόσμου, μιλούν για την ανάγκη τήρησης της νομιμότητας και των ιερών δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας, θα μπορούσα να τους μιλήσω για τις προτάσεις του ΚΚΕ για την απαγόρευση των πλειστηριασμών, για την προστασία της πρώτης κατοικίας, για την απαλλαγή από τα άδικα χρέη κ.ά. Ομως, μου έρχονται στο νου οι στίχοι του ίδιου του ποιητή (Τ. Λειβαδίτης), σ' ένα τραγούδι που άκουσα πρόσφατα με αφορμή τον θάνατο του μεγάλου ηθοποιού Γιώργου Μιχαλακόπουλου που απαγγέλλει.

Κι εμείς πάντα με το μέρος και το δίκιο των φτωχών, κόντρα στους άδικους νόμους και τη βαρβαρότητα, όσα ΜΑΤ κι όσα χημικά κι αν μας ρίξουν...