Η αρχή θα γίνει με το συμφωνικό έργο «Οκτώβρης» του Ντμίτρι Σοστακόβιτς, γραμμένο το 1967 για τα 50 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης.

Είναι το Νο 131 στην εργογραφία του σπουδαίου συνθέτη. Στο κεντρικό τμήμα του έργου υπάρχει και το «Τραγούδι των παρτιζάνων», που είχε γράψει για την ταινία των αδελφών Βασίλιεφ «Οι ημέρες του Βολοτσάγεφ». «Πριν από λίγους μήνες ήμουν στα στούντιο Mosfilm, όπου η παλιά ταινία των αδερφών Βασίλιεφ, για την οποία έγραψα τη μουσική, ετοιμαζόταν για επανέκδοση. Οταν το άκουσα ξανά, ένιωσα ότι το "Τραγούδι των παρτιζάνων" δεν μου είχε βγει άσχημα. Εντελώς απροσδόκητα "άκουσα" ολόκληρο το μελλοντικό συμφωνικό μου ποίημα και άρχισα να το γράφω...».

Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 16 Σεπτέμβρη 1967, στη Μεγάλη Αίθουσα του Ωδείου της Μόσχας, ερμηνευμένη από την Κρατική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΣΣΔ.

Η συναυλία θα ολοκληρωθεί με την «Επετειακή Συμφωνία» του Βολοντιμίρ Θεμελίδη, γραμμένη το 1927, σε πρώτη πανελλήνια εκτέλεση και μια από τις ελάχιστες παγκοσμίως.

Πρόκειται για το πρώτο έργο του συνθέτη, το οποίο στράφηκε στο θέμα της επανάστασης. Στις 6 Νοέμβρη 1927 πραγματοποιήθηκε η πρώτη της εκτέλεση. Οι ακροατές την υποδέχτηκαν με τέτοιον ενθουσιασμό που ζητούσαν να επαναληφθεί το τρίτο μέρος της.

Στο έργο κυριαρχεί η ενεργή κίνηση. Το θέμα της συμφωνίας αποτελείται από ρωσικά και ουκρανικά θέματα τραγουδιού και χορού και μετρημένους αλλά έντονους τονισμούς από επαναστατικά τραγούδια και εμβατήρια, όπως το «Επέσατε Θύματα», «Γενναίοι Σύντροφοι» κ.ά.

Στο φινάλε της συμφωνίας μπλέκεται το παραδοσιακό ρωσικό τραγούδι «Οι βαρκάρηδες του Βόλγα» μαζί με τη «Διεθνή», φανερώνοντας το φωτεινό μέλλον της ανθρωπότητας, ένας σαφής υπαινιγμός ότι ο Θεμελίδης αντιλαμβανόταν τον αγώνα του σοβιετικού προλεταριάτου για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού ως ένα μεγάλο διεθνιστικό καθήκον.

Οπως σημειωνόταν στον πρόλογο του έργου, «ίσως να μην είναι όλες οι σελίδες της πρώτης παρτιτούρας πρωτότυπες και ισάξιες, αλλά αυτό αντισταθμίζεται από την εξαιρετική ειλικρίνεια, την ευρηματικότητα της έκφρασης και τη διακαή επιθυμία του συνθέτη να κατανοήσει και να ενσωματώσει στη δική του συμφωνία το επαναστατικό θέμα, τη νέα ζωή και το καινούργιο νόημα της εποχής».

Αξίζει μόνο να σημειώσουμε ότι το κοινό που θα βρεθεί στον Περισσό θα έχει την τύχη να ακούσει αυτό το έργο ολόκληρο. Πλέον, όπου παίζεται, κύρια στην Ουκρανία, απουσιάζει το τελευταίο μέρος του έργου... Οχι τυχαία, θα λέγαμε εμείς...

Σε σημείωμά του για τη συναυλία ο μαέστρος Χρήστος Ηλ. Κολοβός αναφέρει:

«Θεμελίδης και Σοστακόβιτς. Ο πρώτος πίστεψε και δούλεψε για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού ρεαλισμού στη μουσική, στην πατρίδα του, την Ουκρανία, ως νέος, φέρελπις και ώριμος συνάμα, δίνοντας είκοσι μεγάλα έργα στη σύντομη ζωή του (πέθανε 26 χρ. από βαριά πνευμονία), φτάνοντας να θεωρείται ο θεμελιωτής της ουκρανικής όπερας και μπαλέτου, όντας και λαμπρός μαέστρος, λογοτέχνης και λιμπρετίστας, ο δε δεύτερος στο ίδιο «μοτίβο» εξέλιξε και σφράγισε τη γραφή αυτή φτάνοντάς την στο απόγειο. Πολλά από τα στοιχεία φόρμας του μουσικού σοβιετικού 20ού αι. ενυπάρχουν στην «Επετειακή Συμφωνία»(1927) ως πράξεις συνθετικής γραφής για το νέο και το επαναστατικό.

Τιμή μου για δεύτερη φορά να διευθύνω στο πλαίσιο μιας ιστορικής επετείου που διοργανώνει η ΚΕ του ΚΚΕ στην έδρα της, δίνοντας στον Λαό μια μεγάλη συναυλία κλασικής μουσικής, γεγονός που το καθιστά και σε αυτόν τον τομέα ένα Κόμμα πρωτοποριακό, επαναστατικό, παράδειγμα προς μίμηση. Για τον επαναστάτη, τον ήλιο στον μαύρο ουρανό των αιώνων, Βλαντιμίρ Λένιν. Με τιμά η Κεντρική Επιτροπή που δέχτηκε να ερμηνεύσω με την ιστορική Συμφωνική της ΕΡΤ σε Πανελλήνια Πρώτη το έργο του Θεμελίδη, ενός από τους σπουδαίους ελληνικής καταγωγής συνθέτες που ανακάλυψε ο μουσικοδίφης Θωμάς Ταμβάκος.

Αντιστεκόμαστε με την απόλυτη μουσική. Γνώση και επανάσταση, αλληλένδετα».