Για τη σημερινή πραγματικότητα, που υποχρεώνει όλους σε επαναπροσδιορισμό των όρων που αφορούν τον αθλητισμό, μίλησε στην παρέμβασή της η πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ Σοφία Σακοράφα. Οπως εξήγησε, με τα όσα συμβαίνουν σήμερα, ο αθλητισμός ως δημόσιο και κοινωνικό αγαθό δέχεται καίρια πλήγματα και είναι προφανές πως ο συγκεκριμένος όρος κάθε άλλο παρά βρίσκει εφαρμογή.

Ανέφερε μεταξύ άλλων: «Θα ήθελα να σταθώ ειδικά στον τίτλο της εκδήλωσης που αναφέρεται στον αθλητισμό ως κοινωνικό αγαθό. Πιστεύω πως όποια πολιτική κι αν εκφραστεί, θα υιοθετήσει χωρίς κανέναν ενδοιασμό τον συγκεκριμένο τίτλο σαν αυτονόητο και σαν ένα αδιαπραγμάτευτο αξίωμα. Στις μέρες μας όμως - και φυσικά όχι ξαφνικά - τόσο η έννοια του δημόσιου όσο και του κοινωνικού αγαθού έχουν υποστεί τέτοιον ακρωτηριασμό, ώστε στο τέλος να προσδιορίζονται ελάχιστα, αν όχι και τίποτα.

Η πρώτιστη ανάγκη λοιπόν - και αυτό φυσικά δεν περιορίζεται μόνο στον αθλητισμό - είναι να επαναπροσδιορίσουμε το νόημα των λέξεων για να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που πιθανά μας στερούν και πρέπει να το διεκδικήσουμε».

Η πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ έθεσε ως βασική προϋπόθεση τη μεγαλύτερη εμπλοκή όλων των ανθρώπων με τον αθλητισμό και ειδικά τις μικρές ηλικίες, προκειμένου να μεγαλώσει ξανά η λαϊκή απαίτηση για έναν αθλητισμό - κοινωνικό δικαίωμα. Μίλησε για τις δράσεις της Ομοσπονδίας, αλλά και για τα προβλήματα που υπάρχουν στις υποδομές και τα σωματεία, για τα οποία τόνισε πως έχουν υποστεί την ποιοτική φθορά, όπως όλος ο αθλητισμός, κάτι που τους εμποδίζει πλέον να έχουν τον ρόλο που θα έπρεπε.

Καταλήγοντας η Σοφία Σακοράφα ανέφερε πως «βλέποντας μετά από 50 χρόνια παρουσίας στον αθλητισμό με τα μάτια της αθλήτριας, της καθηγήτριας Μέσης Εκπαίδευσης, του πολίτη, αλλά και της προέδρου της αρχαιότερης αθλητικής Ομοσπονδίας, θα έλεγα πως κάναμε έναν κύκλο: Ξεκινήσαμε από το 0 και φθάσαμε πάλι στο 0. Αρα έχει έρθει η ώρα να βάλουμε ξανά τις βάσεις για να ξεκινήσουμε από την αρχή».

Στην τραγική πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα τα σωματεία και τις συνέπειες που έχει αυτό στο ευρύ φάσμα του αθλητισμού, αναφέρθηκε ο πρόεδρος της Ελληνικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας Θανάσης Σταθόπουλος, λέγοντας πως όσα συμβαίνουν, έχουν ως αιτία την έλλειψη πολιτικής βούλησης για να λυθούν τα προβλήματα του αθλητισμού.

«Στις μέρες μας το σωματείο, που αποτελεί το κύτταρο του ελληνικού αθλητισμού, πάει να διαλυθεί. Την ίδια στιγμή, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες που έχουν επιβληθεί προκειμένου ένα σωματείο να μην βγει άκυρο από τους δημόσιους φορείς, απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις. Ετσι τα σωματεία υποχρεώνονται να έχουν δικηγόρο, λογιστή κ.τ.λ. που σημαίνει επιπλέον έξοδα, με αποτέλεσμα σχεδόν όλη η επιχορήγηση να πηγαίνει σε αυτά.

Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στις Ομοσπονδίες. Και εκεί τα καινούργια έξοδα που απαιτούνται είναι υπέρογκα, με αποτέλεσμα τα λεφτά που δίνονται να φεύγουν ουσιαστικά από τους αθλητές και την καθημερινότητα της προπόνησης».

Στάθηκε επίσης στο πρόβλημα των υποδομών και στη γενικότερη συρρίκνωση του αθλητισμού που έχει τραγικές συνέπειες ειδικά στα νέα παιδιά, που πλέον - όπως ανέφερε ενδεικτικά - «δεν θα ζουν τον αθλητισμό από μέσα, αλλά μπροστά σε ένα γυαλί τρώγοντας χάμπουργκερ».

Για τις πολιτικές του κέρδους οι οποίες αντιμάχονται τον αθλητισμό - κοινωνικό αγαθό μίλησε ο Ανέστης Κωστίδης, γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Ξιφασκίας, επισημαίνοντας πως οι γονείς αποτελούν σήμερα τους πραγματικούς χορηγούς του αθλητισμού, ενώ το σωματείο δεν μπορεί να παίξει τον κοινωνικό του ρόλο.

«Αθλητισμός ως κοινωνικό αγαθό δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει, ούτε θα υπάρξει με αυτή την πολιτική που έχουμε, όπου τα πάντα είναι κέρδος. Αλλωστε για ποια κοινωνικά αγαθά μιλάμε; Υπάρχει η Υγεία, η Παιδεία; Υπάρχουν σήμερα αθλητικά κέντρα; Οχι. Εμπορικά κέντρα είναι. Εμείς πάμε να κάνουμε αγώνες σε ένα γήπεδο και μας λένε πόσα δίνετε, γιατί το "Fame Story" δίνει τόσα για τον χώρο.

Φυσικά, τα όσα συμβαίνουν δεν είναι τωρινά. Παράδειγμα αποτελεί το "Γ. Καραϊσκάκης", που μέσα σε μια νύχτα εξαφανίστηκε ο στίβος και το προθερμαντήριο έγινε πάρκινγκ για τις ανάγκες της ΠΑΕ Ολυμπιακός. `Η το ΟΑΚΑ, που ξεπουλήθηκε στις ιδιωτικές εταιρείες, αλλά και όλα τα ολυμπιακά ακίνητα του 2004. Υπήρχε το σπίτι της ξιφασκίας και εμείς την επομένη των Ολυμπιακών Αγώνων πεταχτήκαμε έξω». Στάθηκε τέλος στους σημερινούς τεχνοκρατικούς σχεδιασμούς που οδηγούν ουσιαστικά στη συρρίκνωση του αριθμού των σωματείων, προκειμένου να στρώσει ο δρόμος για μεγαλύτερη κερδοφορία.

Στα προβλήματα από την πλευρά των εργαζομένων στον χώρο του Αθλητισμού στάθηκε η Βίκυ Μανιάτη, γυμνάστρια στην ιδιωτική Εκπαίδευση, προπονήτρια στίβου και μέλος του Συνδέσμου Προπονητών Στίβου Αττικής (ΣΕΠΚΑ).

«Οι εργαζόμενοι στον αθλητισμό έχουν μια ποικιλία στην προσέλευσή τους. Εχουμε απόφοιτους των ΣΕΦΑΑ, των ΙΕΚ προπονητικής, κατόχους πιστοποιητικών σεμιναρίων, των σχολών προπονητικής της ΓΓΑ, αλλά και μια μεγάλη διασπορά στους χώρους εργασίας, με τον μεγαλύτερο όγκο να δουλεύει σε σωματεία και γυμναστήρια, ενώ λιγότεροι είναι αυτοί που απασχολούνται σε δήμους, Κέντρα Αποκατάστασης και σχολεία.

Αν εξαιρέσουμε ένα μικρό μέρος των εργαζομένων που δουλεύουν στο Δημόσιο, σε μεγάλες ομάδες και ιδιωτικά σχολεία, η πλειοψηφία δουλεύει ανασφάλιστη, δουλεύουν μαύρα και με πενιχρούς μισθούς, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις η δουλειά στον αθλητισμό είναι δεύτερη, μαζί με μια κύρια, προκειμένου να μπορεί να βγει ο μήνας.

Χρειάζεται να παλέψουμε πιο αποφασιστικά ώστε να μην υπάρχει αυτός ο μεγάλος κατακερματισμός των εργαζομένων στον χώρο μας. Να παλέψουμε για την υπογραφή κλαδικής Σύμβασης Εργασίας για όλους τους εργαζόμενους στον αθλητισμό, που θα καθορίζει την ωρομίσθια αμοιβή για όσους αμείβονται με την ώρα, για την ασφαλιστική κάλυψη στη σύνταξη και στις παροχές Υγείας από την ΓΓΑ για όσους προπονητές δουλεύουν σε ερασιτεχνικούς συλλόγους. Για την κάλυψη των οδοιπορικών όσων δουλεύουν σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, είτε ως γυμναστές, είτε ως συνοδοί, για το επίδομα πτυχίου στους απόφοιτους ΣΕΦΑΑ που δουλεύουν στα γυμναστήρια. Είναι θετικά τα βήματα που γίνονται στην οργάνωση των συναδέλφων και θα συνεχίσουμε με αισιοδοξία τον αγώνα μας».

Ξεχωριστή σημασία στην εκδήλωση είχε η τοποθέτηση της Ελένης Χαλκιαδάκη, αθλήτριας γκόλμπολ του αθλητικού σωματείου ΑμεΑ «Κεραυνός» και μέλους της Εθνικής γυναικών. Μίλησε για τη σχεδόν ανύπαρκτη υποδομή που απαιτείται, την υποχρηματοδότηση των σωματείων και γενικότερα για την απουσία οργανωμένου πλαισίου που θα αφορά τον αθλητισμό ΑμεΑ.

«Εχω φτάσει 46 ετών να παλεύω γιατί θέλω να υπάρξει συνέχεια σε αυτό που κάνω. Ξέρω τι είναι κοινωνικοποίηση, αλληλεπίδραση, ξέρω τι είναι να παίρνεις και να δίνεις και κυρίως ξέρω τι είναι μέσα σου, πως ό,τι και να σου συμβεί, να δίνεις ό,τι μπορείς και να κάνεις ό,τι καλύτερο.

Σαν Εθνική ομάδα πριν τρεις μήνες πήραμε το χάλκινο στο γκόλμπολ, αλλά ποιος το έμαθε; Πραγματικά είναι καημός μου να φτάσουμε στο επίπεδο να μπορούν παιδιά ΑμεΑ να μπαίνουν από νωρίς στον αθλητισμό που αποτελεί σημαντικό τομέα. Γι' αυτό θα είμαι εδώ να παλεύω, να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στον αθλητισμό, για να δώσει το κράτος χρήματα. Θα είμαι εδώ για να συνεχίσουμε να παλεύουμε για ό,τι καλύτερο για τη νεολαία και τα παιδιά».

Ο Μανώλης Ραγκούσης, εντεταλμένος σύμβουλος αθλητισμού στον δήμο Πετρούπολης και αντιπρόεδρος του ΓΣ Πετρούπολης, εστίασε στα προβλήματα του σωματειακού αθλητισμού αλλά και τις δυσκολίες που καλούνται να ξεπεράσουν οι γονείς. Αναφέρθηκε στο οξύμωρο σήμερα οι επιτυχίες για έναν αθλητή ή ένα σωματείο π.χ. η πρόκριση σε πανελλήνιους ή διασυλλογικούς αγώνες, αντί να αποτελούν σημείο αναφοράς και χαράς, να αποτελούν πηγή άγχους για το πώς θα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν στα έξοδα όταν χρειάζεται μετακίνηση σε άλλη πόλη, διαμονή, φαγητό κ.τ.λ. Με συνέπεια τα έξοδα να μετακυλίονται στον γονέα.

«Σήμερα δεν έχουμε τη δυνατότητα να πούμε στον προπονητή μας ή στον αθλητή μας "θα πας στους αγώνες στην Αλεξανδρούπολη και τα έξοδα θα τα καλύψει ο σύλλογος". Θα πρέπει να πούμε στον γονέα "βάλε βαθιά το χέρι στην τσέπη", να καλύψουμε ακόμα και τα έξοδα του προπονητή προκειμένου να μπορέσει το παιδί να αθληθεί.

Την ίδια στιγμή τα επιπρόσθετα προβλήματα, όπως τα όσα απαιτούνται για τις γραφειοκρατικές διαδικασίες για ένα σωματείο, κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα», ανέφερε. Μίλησε επίσης για την έλλειψη βοήθειας από το κράτος στους δήμους, προκειμένου να συντηρηθούν ή να λειτουργήσουν ή να φτιαχτούν οι αθλητικές υποδομές, να ενισχυθούν τα προγράμματα αθλητισμού.

Κάλεσε τέλος σε οργανωμένη πάλη των ανθρώπων του αθλητισμού, των σωματείων, των γονέων, προκειμένου να διεκδικηθεί ένας αθλητισμός πραγματικά κοινωνικό αγαθό και με το επίπεδο που του αξίζει.