Να μπορούν να επιστρέφουν σπίτι ζωντανοί και όχι σακάτηδες, αλλά και να φτάνει ο μισθός τους αντί να εξαντλείται στα μισά του μήνα, διεκδικούν ανυποχώρητα οι εργατοτεχνίτες της εταιρείας «ΑΒΑΞ» στα εργοτάξια της γραμμής 4 του Μετρό στην Αθήνα, οι οποίοι μπαίνουν πια στην τέταρτη βδομάδα απεργιακών κινητοποιήσεων.

Στο πλαίσιο της δράσης που αναπτύσσουν, την Τρίτη 11 Ιούλη, και ενώ θα βρίσκονται στην 17η μέρα απεργίας, θα προχωρήσουν σε νέα απεργιακή συγκέντρωση.

Η αντοχή και επιμονή τους έχει ακυρώσει στην πράξη τους σχεδιασμούς της εργοδοσίας, που προσπαθεί να κάμψει τις αγωνιστικές διαθέσεις τους τηρώντας αδιάλλακτη στάση και επιμένει να θέτει ως όρο, για να συζητήσει τάχα τα αιτήματά τους, να σταματήσουν την απεργία.

Μάλιστα, δεν έχουν λείψει και οι απειλές απόλυσης στην αρχή του απεργιακού αγώνα, ενώ εσκεμμένα διέρρεαν «εκτιμήσεις» ότι τάχα η απεργία θα σταματήσει σε δύο με τρεις μέρες το πολύ, κάτι που διαψεύστηκε πανηγυρικά, αφού ενωμένοι οι εργαζόμενοι, όλων μάλιστα των ειδικοτήτων, αποφασίζουν τη συνέχιση του αγώνα τους.

Χαρακτηριστικές των στόχων της εργοδοσίας είναι οι απαιτήσεις για μεγαλύτερα σε όγκο και διάρκεια δημόσια έργα, αλλά και για μέτρα που θα κρατούν χαμηλά τους μισθούς και θα αναγκάζουν τους εργαζόμενους να δουλεύουν περισσότερες ώρες για να τα βγάζουν πέρα.

Αλλωστε, πρόκειται για έναν από τους πιο ισχυρούς κατασκευαστικούς ομίλους σε όλο τον κόσμο, που και στη χώρα μας πρωταγωνιστεί στις κατασκευές υποδομών. Το συγκεκριμένο έργο είναι το μεγαλύτερο δημόσιο που «τρέχει» αυτήν τη στιγμή, με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση και από την ΕΕ, κι όμως με τις πλάτες της κυβέρνησης ο συγκεκριμένος όμιλος εξασφαλίζει πάμφθηνο εργατικό δυναμικό.

Πρόκειται για μια πραγματικότητα που κουρελιάζει κάθε ισχυρισμό της κυβέρνησης για μέτρα τάχα «ενίσχυσης του εισοδήματος», για «καλύτερες δουλειές» και άλλα παρόμοια, αφού ακόμα και σ' αυτήν την τεράστια δημόσια επένδυση οι εργαζόμενοι καλούνται να δουλεύουν υπό αντίξοες συνθήκες και να συμπληρώνουν 10ωρα, μπας και εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο παραπάνω.

Ο εργοδότης οχυρώνεται πίσω από τη λογική των «ελάχιστων παροχών», που αποτελεί «κανονικότητα» με τη σφραγίδα της ΕΕ, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι προτιμά να κρατά «παγωμένο» το έργο λόγω της απεργίας, προτιμά να φορτώνεται το κόστος από το «χειρόφρενο» στους μετροπόντικες παρά να προσέλθει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης.

Η πολυήμερη απεργία, λοιπόν, έχει καταφέρει να ρίξει «στον κάλαθο των αχρήστων» όλα τα παραπάνω, να αποκαλύψει τον εμπαιγμό κυβέρνησης και εργοδοσίας, ενώ έχει χτίσει μια πολύτιμη ενότητα, καθώς εργατοτεχνίτες, μηχανοτεχνίτες, χειριστές μηχανημάτων και μηχανικοί βρίσκονται σε κοινό απεργιακό βηματισμό. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε για μια ακόμα φορά ότι οι απεργοί μηχανικοί, που λόγω του τρόπου πληρωμής τους («μπλοκάκι») δεν χάνουν το μεροκάματο, το δίνουν στο απεργιακό ταμείο.

Από την πρώτη στιγμή έχουν βρεθεί στο πλευρό των εργαζομένων και του Σωματείου τους στο έργο, προσφέροντας κάθε δυνατή βοήθεια, η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδας, το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας και το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών. Ακόμα, έχουν εκφράσει την αλληλεγγύη τους με ανακοινώσεις πλήθος συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά και φοιτητικοί σύλλογοι.

Οι απεργοί, κόντρα στους μισθούς πείνας, που κυμαίνονται περίπου στα 45 ευρώ καθαρά για εργατοτεχνίτη με 6 τριετίες προϋπηρεσία (!), διεκδικούν: 15% αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα, 10% επίδομα υπόγειων εργασιών, 5ήμερο, τήρηση νόμιμου ωραρίου, μέτρα υγείας και ασφάλειας. Με αυτό το πλαίσιο αιτημάτων, καλούν την εργοδοσία να τους δώσει έγγραφες δεσμεύσεις για το ξεκίνημα των διαπραγματεύσεων.