Τούτες τις μέρες του Μάη για 57η φορά θα ριχτούν πυροτεχνήματα προς τιμήν των νικητών, για 57η φορά θα γιορταστεί η επέτειος της Νίκης. Αλλά, δυστυχώς, ακριβώς σ' αυτή τη χώρα, που σήκωσε στους ώμους της, στους ώμους των στρατιωτών και εργαζομένων της, το βασικό βάρος του παγκόσμιου πολέμου, σ' αυτή τη χώρα που ολοκλήρωσε τον πόλεμο με νίκη, περισσότερο από άλλες χώρες ξεχνιέται το νόημα αυτής της Νίκης.

Ναι, αυτό δεν είναι κάτι το εντυπωσιακό, αφού χάρη στις προσπάθειες των προδοτών και στη σιωπή πολλών άλλων, που δε θέλουν να σκεφτούν για την ουσία των γεγονότων, αυτή η μεγάλη χώρα, η χώρα - νικητής, η Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών εξοντώθηκε, διαμελίστηκε σε κομμάτια. Και σε καθένα απ' αυτά τα κομμάτια, στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, προσωρινά επέστρεψε η ξετσίπωτη, άπληστη αντιλαϊκή εξουσία του «κακοηθέστατου» κεφαλαίου. Οι σημερινοί, προσωρινοί, εξουσιαστές στη Ρωσίας (όπως και στην Ουκρανία, στο Καζαχστάν, τη Γεωργία κλπ.) θα ήθελαν να ξεχάσουν εντελώς αυτή τη Νίκη, που πετύχαμε πριν σχεδόν από έξι δεκαετίες. Πολύ περισσότερο που αυτή η νίκη ήταν ένας θρίαμβος εκείνου του κοινωνικού συστήματος, το οποίο όλα αυτά τα παράσιτα, που κάθισαν στο σβέρκο των εργαζομένων (Γκορμπατσόφ, Γιέλτσιν, Πούτιν και οι λιγότερο γνωστοί, αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνοι, διάφοροι Τσουμπάις, Βολόσιν, Νεμτσόφ, Χακαμάντα), μισούν ως τον φοβερότερο και πιο επικίνδυνο εχθρό τους. Αλλά την ίδια ώρα καταλαβαίνουν ότι στο λαό παραμένει ζωντανή η μνήμη της δόξας του 1945, παραμένουν ακόμη σ' όλη τη χώρα ζωντανοί εκατοντάδες χιλιάδες βετεράνοι του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου κι αν γίνει προσπάθεια διαγραφής από τη μνήμη του λαού των νεκρών του πολέμου, των ηρώων του, της ίδιας της Νίκης, τότε αυτό θα οδηγήσει στην ίδια την καταστροφή των προδοτών. Γι' αυτό κι έχουν επιλέξει αυτή την τακτική. Προσπαθούν να χωθούν μέσα στη δόξα των νικητών, στη δόξα του κράτους που πέτυχε αυτή τη Νίκη. Ετσι ξεγελούν κι εκείνους τους βετεράνους του πολέμου, οι οποίοι εξαιτίας της λειψής τους κατάρτισης, εξαιτίας της αδυναμίας της μεγάλης τους ηλικίας, πέφτουν στο διαρκές ψέμα της ραδιοτηλεόρασης και του Τύπου και δεν παίρνουν τη θέση τους στο μέτωπο του αγώνα ενάντια στο νέο εχθρό.

Αυτόν το στόχο, το να ξεγελάσουν δηλαδή το λαό (μεταξύ των άλλων και των βετεράνων του πολέμου), υπηρέτησε και η γιελτσινική παρέλαση τη μέρα των 50χρονων της Νίκης, όπως και η πουτινική παρέλαση τη μέρα της 55ης επετείου. Στο ίδιο μήκος κινούνται και οι προσπάθειες που κάνει η καλά χρηματοδοτούμενη από τον Πούτιν νεολαιίστικη οργάνωση «Βαδίζοντας μαζί», που προσπαθεί να εισχωρήσει μέσα στις οργανώσεις των βετεράνων του πολέμου, κάνοντας δώρα στους βετεράνους, με στόχο να τους κάνει να παραιτηθούν από τον αγώνα. Αλλωστε τι αξία έχουν τα προεδρικά συχαρίκια, που στέλνονται ταχυδρομικώς στους βετεράνους, και τα οποία εγώ και άλλοι σύντροφοί μου βετεράνοι τα θεωρούμε προσβλητικά, τόσο στη μορφή, όσο και στην ουσία τους, αφού εκεί δε λέγεται τίποτα για το τι εμείς υπερασπίσαμε στις μάχες.

Κι εμείς υπερασπίσαμε όχι τη γιελτσινική Ρωσία, ούτε την γκορμπατσοφική «νέα σκέψη», ούτε τα «συμφέροντα του ιδιοκτήτη», που διακηρύσσει η κυβέρνηση Πούτιν, αλλά αυτό που γράφανε οι πολεμικές σημαίες μας των συνταγμάτων και μεραρχιών, «ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ».

Προς τον παρόν ο Πούτιν φοβάται να καταργήσει από το στρατό τις πολεμικές κόκκινες σημαίες των νικητών. Αλλά οι νέες σημαίες, που παρουσιάστηκαν λίγες μέρες πριν την καθιερωμένη επέτειο της Νίκης, οι σημαίες των Σωμάτων του στρατού «στολίστηκαν» ήδη με τα «τρικολόρ» χρώματα του «Ιούδα» Βλάσοφ. Αυτό είναι ένα ακόμα βήμα όχι προς την αύξηση του κύρους και των ηθικών παραδόσεων του στρατού, αλλά προς την οριστική αντικατάσταση των ενόπλων δυνάμεων του λαού από ένα στρατό «μισθωτών», με την εύχρηστη δικαιολογία της δημιουργίας «επαγγελματικού στρατού». Οσοι έχουν σχέση με το στρατό καταλαβαίνουν πολύ καλά τη διαφορά ανάμεσα στις έννοιες «επαγγελματικός» και «μισθοφορικός» στρατός. Ο σοβιετικός μας στρατός, αυτός που πέτυχε τη νίκη στον πιο δύσκολο πόλεμο στην ιστορία της ανθρωπότητας, ήταν στο ανώτερο δυνατό βαθμό επαγγελματικός, κάτι που φάνηκε από την υλοποίηση ιδιαίτερα δύσκολων επιχειρήσεων, στη διοίκηση τεράστιων στρατιωτικών μαζών και στην τελειοποιημένη του πολεμική τεχνολογία και σε τελική φάση στη διάλυση των φασιστικών στρατευμάτων, που καυχιόνταν για τον δικό τους επαγγελματισμό.

Οι μισθοφόροι ποτέ και πουθενά δε θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τα επαγγελματικά χαρακτηριστικά του Σοβιετικού Στρατού και πολύ περισσότερο το ηθικό του σθένος. Ο μισθοφόρος που υπηρετεί για τα χρήματα, μπορεί εύκολα να φύγει για να υπηρετήσει εκεί που δίνουν περισσότερα, άλλωστε στους σημερινούς κυβερνήτες δε χρειάζεται στρατός που να μπορεί να απαντήσει στην επίθεση οποιουδήποτε επιτιθέμενου. Τους χρειάζεται όμως μια μισθοφορική δύναμη, για κάθε ενδεχόμενο, αν κάποτε ο ξεγελασμένος λαός καταφέρει και σκεφθεί και πάρει το «ρόπαλο». Γι' αυτό και στις παραμονές της 57ης επετείου της Νίκης στον Πατριωτικό Πόλεμο, όπως και σε όλα τα τελευταία χρόνια, παραμένει επίκαιρη η παρατήρηση του Βλαντίμιρ Μπούσιν - βετεράνου, συγγραφέα, δημοσιογράφου, αξιωματικού ε.α. του Σοβιετικού Στρατού, πως «δεν υπάρχει τίποτα πιο παράδοξο να γιορτάζεις τη νίκη σε συνθήκες ήττας».

Για μας τους βετεράνους του πολέμου δεν είναι γιορτή, αλλά μέρα αγώνα!

Μαχητικό καθήκον μας τη μέρα της επετείου της Νίκης είναι η διαφώτιση των εργαζομένων, της νεολαίας, των κληρωτών, όλων όσοι υπηρετούν στο στρατό, για την αλήθεια του πολέμου. Πρέπει να εξηγήσουμε σε όλους όσοι μπορεί να φτάσει η φωνή μας πως στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο δεν υπερασπίζαμε μόνο τα σύνορα του κράτους μας, αλλά κι εκείνο το πρωτοπόρο κοινωνικό σύστημα, το οποίο ονομάζεται σοσιαλισμός και αποτελεί αναγκαίο στάδιο στο δρόμο για τον κομμουνισμό. Απ' αυτόν το δρόμο είναι γραφτό να περάσει όλη η ανθρωπότητα, αν αυτή δεν επιλέξει το δρόμο του ιμπεριαλισμού, που θα την οδηγήσει στην καταστροφή. Αλλο καθήκον, άλλο δρόμο εμείς δεν έχουμε σήμερα, όπως άλλο δρόμο δεν είχαν οι υπερασπιστές του Μπρεστ, της Μόσχας, του Λένινγκραντ και του Στάλινγκραντ. Ας γίνει το παράδειγμα των νικητών κάλεσμα για νέες νίκες!