Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στη Γαλλία, με την πρωτιά και τη νέα μεγάλη άνοδο της «Εθνικής Συσπείρωσης» (Rassemblement National - RN) της Μαρίν Λεπέν και την ταυτόχρονη μεγάλη πτώση του κόμματος του Προέδρου της χώρας, Εμ. Μακρόν, επιτάχυνε πολιτικές εξελίξεις σε ένα από τα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης και του πλανήτη.

Η προκήρυξη πρόωρων βουλευτικών εκλογών από τον Μακρόν για τις 30 Ιούνη και τις 7 Ιούλη (γίνονται σε δύο γύρους), οι δημοσκοπήσεις που δίνουν πρώτη και με διαφορά την «Εθνική Συσπείρωση», ο εκλογικός συνασπισμός που συγκρότησαν εκ νέου οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας με τον τίτλο «Νέο Λαϊκό Μέτωπο» στο όνομα της «αντιμετώπισης της ακροδεξιάς», η οποία με τη σειρά της λανσάρεται ως... αντισυστημική», σηκώνουν πολλή, αποπροσανατολιστική σκόνη που φτάνει και στη χώρα μας, «κουμπώνοντας» και με εξελίξεις που «τρέχουν» εδώ, όπως οι διεργασίες για τη δημιουργία νέου εναλλακτικού αντιλαϊκού πόλου στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας.

Πίσω από όλη αυτήν τη σκόνη, ωστόσο, βρίσκεται η ουσία, από την οποία μπορούν να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Οι πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία δεν προέκυψαν από το πουθενά ούτε «τρέχουν» σε κενό αέρος.

Η Γαλλία, μέλος του G7, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δεύτερη ισχυρότερη καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ και η μοναδική πυρηνική δύναμη σε αυτήν μετά την αποχώρηση της Βρετανίας, χώρα που διατηρεί «κτήσεις» και «υπερπόντια εδάφη» σε στρατηγικά σημεία του πλανήτη, όπως στον Νότιο Ειρηνικό, βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα των μονοπωλίων της, τα οποία δέχονται αυξημένες «πιέσεις» σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μεταξύ αντιπάλων αλλά και «συμμάχων».

Σε αυτό το πλαίσιο, ο εντεινόμενος ανταγωνισμός ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα περιορίζει τα περιθώρια «ευελιξίας» των γαλλικών μονοπωλίων με κριτήριο τα κέρδη τους. Η δε ένταση της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία επεκτείνεται και εκτός Ευρώπης, σε κρίσιμες περιοχές όπως η Αφρική και η ζώνη του Σαχέλ, όπου δυναμώνει η κόντρα και απειλούνται καίριες θέσεις του γαλλικού κεφαλαίου σε πρώην αποικίες.

Την ίδια ώρα, μέσα στην ΕΕ, εδώ και πολλά χρόνια τα γαλλικά μονοπώλια χάνουν έδαφος σε σχέση με τα γερμανικά, ενώ συσσωρεύονται προβλήματα στη γαλλική καπιταλιστική οικονομία, με πιο πρόσφατο χαρακτηριστικό «καμπανάκι» τη διαδικασία «υπερβολικού ελλείμματος» που ξεκίνησε η Κομισιόν τη βδομάδα που πέρασε για τη χώρα.

Σε ένα τέτοιο φόντο, οι εντεινόμενες συζητήσεις στη Γαλλία για τη «στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης» έναντι της «υποτέλειας στις ΗΠΑ», για την ανάγκη «αναθεώρησης» των οικονομικών και δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ, για την ενίσχυση της «γαλλικής κυριαρχίας» κ.ά., δεν αποτελούν κάποιες «εναλλακτικές» ή κάποιο ξεχωριστό γνώρισμα της... «αντισυστημικής» Λεπέν ή του... «προοδευτικού» «Λαϊκού Μετώπου», αλλά κοινή πυξίδα στις κατευθύνσεις της οποίας συγκλίνει όλο το αστικό πολιτικό φάσμα, για την αποτελεσματικότερη υπεράσπιση των συμφερόντων του γαλλικού κεφαλαίου.

Γι' αυτό ακριβώς όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται επανειλημμένα και στις παρεμβάσεις του Προέδρου, Εμ. Μακρόν.

Ηταν ήδη φθινόπωρο του 2019 όταν ο Μακρόν δήλωνε δημόσια ότι οι ΗΠΑ παραμένουν «ο μεγάλος μας σύμμαχος» αλλά «κοιτάζουν και αλλού», προς «την Κίνα», συμπληρώνοντας ότι η Ευρώπη καλείται να σταματήσει να ενεργεί ως «ο μικρότερος σύμμαχος των ΗΠΑ».

Αλλά και πριν από έναν χρόνο (Απρίλης 2023), με αφορμή επίσημη επίσκεψή του στην Κίνα, ο Γάλλος Πρόεδρος παρατήρησε ότι «το να είσαι σύμμαχος με τις ΗΠΑ δεν σημαίνει πως πρέπει να είσαι και υποτελής».

Αντίστοιχα, τον περασμένο Μάη, διαπίστωσε ότι δύο χρόνια μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, η Ευρώπη βρίσκεται «σε μια πρωτοφανή στιγμή της Ιστορίας της», που την υποχρεώνει να σκεφτεί μόνη της «την άμυνα και την ασφάλειά της» και ότι μπορεί να υπολόγιζε επί σειρά ετών στον «σύμμαχο» ΗΠΑ, αλλά εκείνος «έχει πλέον τα μάτια στραμμένα προς την Κίνα» - γι' αυτό και η ΕΕ πρέπει «να βγει από την αφέλεια»...

Εξίσου χαρακτηριστικά, μιλώντας για τις προκλήσεις των επόμενων χρόνων, ο Μακρόν σημείωσε ότι «εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να οργανωθούμε και να είμαστε πιο αυτόνομοι, μεταξύ άλλων και έναντι των Αμερικανών», ενώ κατέληξε τονίζοντας ότι «προτιμώ να επιλέξω τη σχέση μου με τις ΗΠΑ, με την Κίνα, παρά να μου την επιβάλει ένα από τα δύο μέρη. Δεν θέλω να συντρίβομαι ανάμεσα σε δύο μπλοκ»...

Την ίδια ώρα, στις «ανησυχίες» των γαλλικών μονοπωλίων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, πέρα από την πορεία των διεθνών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, προστίθεται η οξυμένη λαϊκή δυσαρέσκεια εντός της χώρας για την κλιμάκωση της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής εντός των συνόρων, η οποία αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την υπεράσπιση της «αυτονομίας» και της «ανταγωνιστικότητας» του γαλλικού κεφαλαίου, καθώς και για την «πολεμική οικονομία» που προωθείται, στο πλαίσιο της πολεμικής προπαρασκευής της Γαλλίας και του ευρωατλαντικού στρατοπέδου.

Στην περίπτωση της Γαλλίας, μάλιστα, η δυσαρέσκεια αυτή δεν έμεινε «βουβή» αλλά εκφράστηκε με τις μεγαλειώδεις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια, για την Κοινωνική Ασφάλιση, τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και τους μισθούς, ενάντια στη ρατσιστική αστυνομική βία, στην κρατική καταστολή και τις αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις» της κυβέρνησης Μακρόν, που πήρε τη σκυτάλη από τις προηγούμενες σοσιαλδημοκρατικές και συντηρητικές κυβερνήσεις.

Οι κινητοποιήσεις αυτές, μάλιστα, από εργατικά συνδικάτα, αγρότες, φοιτητές, μαθητές, είχαν μια σειρά σημαντικών χαρακτηριστικών, διακρίθηκαν για τη διάρκειά τους και την αντοχή τους, έγιναν αποδέκτες πλατιάς αλληλεγγύης και σημείο αναφοράς για τους εργαζόμενους σε πολλές άλλες χώρες, παρά την κρατική καταστολή, τη συκοφάντηση από αστικά επιτελεία αλλά και την προσπάθεια υπονόμευσης από εργοδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Ολη αυτή η δυσαρέσκεια μεγαλώνει για την πλουτοκρατία, η οποία επιχειρεί να βρει κανάλια εκτόνωσής της, να διοχετευθεί σε «διεξόδους» ακίνδυνες για την κερδοφορία και την εξουσία της.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι που φουντώνουν, όλα τα τελευταία χρόνια, οι ενδοαστικές διεργασίες, αφενός με τη σταθερή μετεξέλιξη της RN σε «κόμμα εξουσίας», κάθε άλλο παρά «αντισυστημικό», με συνεχές στρογγύλεμα σε ακροδεξιές - φασιστικές γωνίες. Αφετέρου, με την επίμονη επιχείρηση αναμόρφωσης της αμαρτωλής και χρεοκοπημένης σοσιαλδημοκρατίας, με τη συγκρότηση συνασπισμών όπως το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο», ή η NUPES το 2022, που τελικά καθόλου δεν «έφραξαν τον δρόμο στην ακροδεξιά».

Σε αντίθεση με αυτές τις επιδιώξεις του κεφαλαίου, ελπίδα για τους λαούς, στη Γαλλία, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, ο προσανατολισμός σύγκρουσης με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για να μπουν εμπόδια σε αντιδραστικές εξελίξεις και να ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής ανατροπής!