Στο επίκεντρο της χτεσινής βραδιάς, στον χώρο της κατασκήνωσης βρέθηκε η εκδήλωση - συζήτηση με θέμα: «Με ισχυρό ΚΚΕ πιάνουμε το κόκκινο νήμα των αγώνων, της οργάνωσης, της ταξικής αλληλεγγύης».

Μίλησε ο Θανάσης Χρηστίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ ακολούθησαν παρεμβάσεις από νέους εργαζόμενους και συνδικαλιστές, στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ: Τον Γιώργο Μπρανίκα, πρόεδρο του ΣΕΤΕΠΕ, την Θεοδώρα Καραθάνου, μέλος του ΔΣ του Σωματείου «Pfizer», τον Μανώλη Μανώλη, οργανωτικό γραμματέα του Σωματείου Μεταλλωρύχων Υπόγειων Στοών Μεταλλείων Κασσάνδρας και την Μαίρη Μπουικίδου, μέλος του ΔΣ της Ενωσης Εμποροϋπαλλήλων ν. Θεσσαλονίκης. Την εκδήλωση παρακολούθησαν πολλοί νέοι και νέες που συμμετέχουν στην 33η Αντιιμπεριαλιστική Κατασκήνωση της ΚΝΕ. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν η Θεανώ Καπέτη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, και ο Θοδωρής Κωτσαντής, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ.

Ο Θανάσης Χρηστίδης ξεκίνησε την ομιλία του με τη γνωστή λαϊκή έκφραση «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει», που χρησιμοποιείται για να δείξει τις ομορφιές της Χαλκιδικής και παρουσίασε την άλλη εικόνα, όπου παντού κυριαρχεί το κριτήριο του κέρδους και η λογική κόστους - οφέλους.

Αυτής της Χαλκιδικής με τις μεγάλες ελλείψεις σε προσωπικό στο νοσοκομείο και τα 5 Κέντρα Υγείας, την απουσία γιατρού σε πολλά χωριά, την απουσία μέτρων αντιπλημμυρικής και αντιπυρικής προστασίας, και από την άλλη τη Χαλκιδική του τουρισμού και του πολύτιμου ορυκτού πλούτου.

Τη Χαλκιδική των μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων και των επενδύσεων που προσπαθούν να ξεσπιτώσουν έναν 81χρονο ανάπηρο, με τους νόμους ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, για να έχουν λυμένα τα χέρια οι τράπεζες και τα funds.

Τη Χαλκιδική με τον τεράστιο πλούτο σε χρυσό που φτάνει τους 160 τόνους (τα αποθέματα στην Τράπεζα της Ελλάδος είναι περίπου 140 τόνοι) και άλλα πολύτιμα μέταλλα όπως ασήμι, χαλκό, μόλυβδο και ψευδάργυρο.

Οπως είπε, «εδώ έγινε προσωρινά η μοιρασιά. Εχουμε το έγκλημα της παράδοσης ενός κρίσιμου και μη ανανεώσιμου ορυκτού πόρου στους επιχειρηματικούς ομίλους. Την επιβάρυνση της περιοχής, του περιβάλλοντος, του ξεζουμίσματος των εργαζομένων.

Στην Ουκρανία ο ορυκτός πλούτος αξίζει 12 τρισ. δολάρια. Εκεί τη μοιρασιά την ξανακάνουν και τη λύνουν με πόλεμο. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση το πλούσιο υπέδαφος αντί να διασφαλίζει ευημερία για τους λαούς είναι κατάρα.

Στη Χαλκιδική του τουριστικού θαύματος: Επενδύσεις αξίας 300 εκατ. για το επόμενο διάστημα για 5άστερα ξενοδοχεία, κέρδη ρεκόρ για τους ξενοδόχους.

Την ίδια ώρα, οι εργαζόμενοι είναι με μισθούς πείνας.

Με την εντατικοποίηση να "χτυπάει κόκκινο", τα εργατικά "ατυχήματα" να είναι σχεδόν καθημερινότητα, με το αίσχος της πρακτικής, τα 6ήμερα - 7ήμερα κ.τ.λ. Περιοχή απλησίαστη για να κάνει διακοπές ο εργατόκοσμος.

Αυτή είναι η "μεγάλη εικόνα", της βαρβαρότητας. Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Οι ίδιοι το λένε. Σε πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ αναφέρει ότι εν έτει 2024, με αυτή την άνοδο της παραγωγικότητας "ο κόσμος απέτυχε στην αντιμετώπιση της φτώχειας και της πείνας".

Και από αυτή τη μεγάλη εικόνα επιβεβαιώνεται ότι η διέξοδος για τον λαό δεν υπάρχει στην εναλλαγή κυβερνήσεων, αλλά στην αναμέτρηση ανάμεσα στην εργατική τάξη και το κεφάλαιο.

Αυτό δείχνει η πείρα άλλωστε.

Δείχνει ότι ακόμα και για να καθυστερήσει η αντιλαϊκή επίθεση, για την παραμικρή ανακούφιση, για να υπάρξουν κάποιες νίκες και ακόμα περισσότερο για να ανοίξει ο δρόμος να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα, απαιτείται οργάνωση, αγώνας και ενεργή συμμετοχή.

Ετσι όπως κάναμε όλο το προηγούμενο διάστημα. Με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις και τις τρεις μεγάλες απεργίες του Φλεβάρη - Απρίλη και της Πρωτομαγιάς. Οπως στους αγώνες για το μεροκάματο, για Συλλογικές Συμβάσεις, για το δικαίωμα στην εργασία, τον μεγάλο αγώνα των φοιτητών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων.

Ετσι έγιναν πρωταγωνιστές οι υγειονομικοί, οι εργάτες της COSCO, της "e-food", της "Teleperformance", της "Μαλαματίνα", του "Βαρβαρέσου", των Πετρελαίων και των Λιπασμάτων της Καβάλας, των οικοδόμων, του Μετάλλου και άλλων κλάδων και χώρων δουλειάς».

Ειδικότερα αναφέρθηκε στον μεγάλο αγώνα των εργατών στη ΛΑΡΚΟ, που εδώ και 4,5 χρόνια κουρελιάζουν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις. Που αποδείχθηκαν πολύ σκληρότεροι αντίπαλοι από ό,τι υπολόγιζε η κυβέρνηση, κάτι που καταγράφηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές με τα μεγάλα ποσοστά του Κόμματος στα χωριά τους.

Ακόμα, αναφέρθηκε στις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις των μεταλλωρύχων στη Χαλκιδική, σημειώνοντας: «Αυτοί οι εργάτες, που μετά από δεκάδες απεργιακές συγκεντρώσεις δεν επέτρεψαν να περάσουν τα 12ωρα, το νέο πρόγραμμα εργασίας. Νίκη σημαντική, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση με βάση τις Οδηγίες της ΕΕ και τη στήριξη των άλλων κομμάτων, τι φέρνει; Φέρνει τον διαχωρισμό ενεργού και ανενεργού χρόνου εργασίας κάνοντας δώρο μια ώρα δουλειάς στους βιομηχάνους, το ξεχείλωμα του ωραρίου με την ευέλικτη προσέλευση στην εργασία μέχρι και 120 λεπτά, την 6ήμερη εργασία.

Ο αγώνας τους κέρδισε τον σεβασμό όλων των εργαζομένων. Εδειξαν ότι χωρίς αυτούς δεν μπορεί να κινηθεί τίποτα στις στοές και στα μεταλλεία. Εδειξαν μέσα από ΓΣ, με συμμετοχή πάνω από 600 εργατών, ότι αυτοί που δουλεύουν - αυτοί πρέπει και να αποφασίζουν. Και συνεχίζουν με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα για την υπογραφή ΣΣΕ με ουσιαστικές αυξήσεις, τιμώντας στην πράξη τους συναδέλφους τους στο Μαδέμ Λάκο το 1975 που απεργούσαν για 82 μέρες και το 1977 για 250 μέρες.

Θα ρωτήσει κανείς: "Καλά, και όσοι αγωνίστηκαν, πέτυχαν πάντα τα αιτήματά τους;".

Η απάντηση είναι όχι πάντα. Αλλά ο αγώνας που βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο του λαού και της νεολαίας, δηλαδή την αστική τάξη και την εξουσία της, το ίδιο το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα, είναι ένας αγώνας που πάντα αφήνει αποτελέσματα.

Γιατί δυναμώνει την οργάνωση, προσφέρει συμπεράσματα, που μπορούν να πάνε τη συνείδηση ένα βήμα παραπέρα, διαπαιδαγωγεί γενιές αγωνιστών, εμπνέει. Ολα αυτά ακόμα και αν δεν καταφέρεις να πάρεις κάτι εκείνη τη στιγμή "στο χέρι"».

Σάλπισε εγρήγορση και συμπόρευση με το ΚΚΕ λέγοντας: «Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. (...) Για αυτό τώρα μαζί με το ΚΚΕ και τη Νεολαία του την ΚΝΕ». Και τόνισε πως το ΚΚΕ βλέπει τον εργαζόμενο, τον νέο και την νέα σαν αυτό που πρέπει να είναι: πρωταγωνιστές.

«Γιατί στην τελική ανάλυση, για να ανακουφιστούμε εμείς από την ακρίβεια και τα οξυμένα προβλήματα που ζούμε, πρέπει να χάσει το κεφάλαιο. Για αυτό παντού πρέπει να παλέψουμε για αυξήσεις σε μισθούς, για ΣΣΕ, για μέτρα ανακούφισης.

Και για να μπορέσουμε να ζήσουμε ικανοποιώντας τις ανάγκες μας, πρέπει να πάρουμε από την αστική τάξη την εξουσία.

Μαζί με το ΚΚΕ, γιατί έτσι θα ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής, της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής προοπτικής», τόνισε.