Το Σάββατο 24 Αυγούστου το πρωί πραγματοποιήθηκε ιστορικός περίπατος στα χωριά Λυκοδρόμιο, Νεοχώρι και Σταυρούπολη, με παρουσίαση από τον πρόεδρο του Παραρτήματος Ξάνθης της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, Γιώργο Παπαδόπουλο, μαχών που δόθηκαν από τον ΔΣΕ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η ανάλυση της Μάχης της Σταυρούπολης, στα τέλη Σεπτέμβρη του 1944, ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τις ομάδες του Αντών Τσαούς, μάχη κατά την οποία περιήλθε στα χέρια του ΕΛΑΣ το αρχείο του αρχηγείου του Αντών Τσαούς, που περιείχε το γνωστό σύμφωνο μεταξύ του Τσαούς και του Βούλγαρου φασίστα στρατηγού Συράκοφ, και απελευθερώθηκαν οι 350 κρατούμενοι αντιφασίστες που κρατούσαν κλεισμένους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης οι Βούλγαροι φασίστες. Ακολούθησαν πεζοπορία στον καταρράκτη Λειβαδίτη, προβολή ντοκιμαντέρ για τον ΔΣΕ και παρουσίαση της δράσης του μέσα από χάρτες στην περιοχή της Ξάνθης.

Την Κυριακή 25 Αυγούστου το πρωί πραγματοποιήθηκε πεζοπορία στον λόφο Χαϊντού, όπου έγινε από τον Γ. Παπαδόπουλο περιγραφή της μάχης κατά την οποία σκοτώθηκαν ο καπετάνιος του Αρχηγείου Ξάνθης του ΔΣΕ, Παναγιώτης Αρελάκης (Νιόνιος), και οι διοικητές ταγμάτων του ΔΣΕ Βαγγέλης Κατμερίδης (Φλέσσας) και Νίκος Αλεπούλιας (Σαράφης), στις 23 Αυγούστου 1947.

Το μεσημέρι πραγματοποιήθηκε ομιλία στο Δασικό Χωριό με ομιλητή τον Δημήτρη Παπατολίδη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος τόνισε: «Εδώ σε αυτά τα χώματα, σε αυτά τα βουνά, όπως και σε κάθε σπιθαμή όλης της χώρας μας, άνδρωσε και θέριεψε τα αντάρτικο τουφέκι του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, κράτησε άσβηστη η φλόγα της λαϊκής πάλης τη δεκαετία του '40.

(...) Εχουμε πλήρη επίγνωση ότι την Ιστορία πρέπει να την κοιτάζεις κατάματα. Να τη μελετάς με τα θετικά και τα αρνητικά της, με τα λάθη και τις αδυναμίες. Η πείρα των ταξικών αγώνων, η πείρα ειδικά του αγώνα του ΔΣΕ είναι μεγάλη (...) Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν πέρα για πέρα δίκαιος. Αποτέλεσε τη μαζική λαϊκή ένοπλη απάντηση στην αδίστακτη επιχείρηση της αστικής τάξης να υποδουλώσει ή να εξοντώσει το μεγάλο ΕΑΜικό κίνημα, προκειμένου να στερεώσει την αντιλαϊκή της εξουσία. Για να το πετύχει χρησιμοποίησε κυριολεκτικά όλα τα μέσα, με κύριο όπλο τη δολοφονική βία και την ωμή μαζική τρομοκρατία, έχοντας την καθοριστική στρατιωτική - οικονομική βοήθεια και στήριξη αρχικά από τον βρετανικό και στη συνέχεια από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό.

Σχεδόν έναν χρόνο μετά τον ηρωικό Δεκέμβρη του 1944 και την απαράδεκτη Συμφωνία της Βάρκιζας, που επέβαλε τον αφοπλισμό και τη διάλυση του απελευθερωτικού λαϊκού στρατού, του ΕΛΑΣ, σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος και του ΚΚΕ είχαν γίνει: 1.289 δολοφονίες, 6.671 τραυματισμοί, 31.632 βασανισμοί, 18.767 λεηλασίες και φυλακίσεις, 84.931 συλλήψεις, 509 απόπειρες φόνου, 265 βιασμοί γυναικών.

Το αμείλικτο δίλημμα για το Κόμμα και το κίνημα ήταν: Υποταγή ή ένας νέος ξεσηκωμός. Επέλεξε, έστω με καθυστερήσεις, να βαδίσει τον δρόμο της σύγκρουσης και όχι αυτόν της υποταγής και της ταπείνωσης...

(...) Κανένας αγώνας του εργατικού - λαϊκού κινήματος και των κομμουνιστών δεν πήγε χαμένος και καμία θυσία δεν είναι μάταιη. Αυτό διδάσκει η Ιστορία των λαών και του επαναστατικού κινήματος. Μέσα από τις μικρές και μεγάλες νίκες, τις οδυνηρές ήττες και τα προσωρινά πισωγυρίσματα, το επαναστατικό κίνημα της εργατικής τάξης διδάσκεται, ανασυντάσσεται και προχωρά, γίνεται πιο ικανό και ισχυρό στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και με περισσότερη ορμή εφορμά για τη νίκη των λαών, τον σοσιαλισμό. Ο αγώνας του ΔΣΕ τίμησε τους προηγούμενους αγώνες του λαϊκού κινήματος και, κυρίως, ενέπνευσε τους αγώνες των επόμενων γενιών. Συνεχίζει και να εμπνέει και να διδάσκει».