Τις συνέπειες που έχουν στην Υγεία και στο λαϊκό εισόδημα το φάρμακο - εμπόρευμα και η εξυπηρέτηση από κράτος και κυβερνήσεις των φαρμακοβιομηχάνων φέρνουν για μια ακόμα φορά στην επιφάνεια οι νέες ανατιμήσεις εκατοντάδων σκευασμάτων.

Υπενθυμίζεται ότι από την περασμένη Δευτέρα και με απόφαση της κυβέρνησης ισχύουν οι αυξημένες τιμές για πάνω από 800 συνταγογραφούμενα φάρμακα. Ανατιμήσεις που προστίθενται κι αυτές στα καθημερινά πλήγματα από την ακρίβεια σε είδη λαϊκής κατανάλωσης, στην Ενέργεια, στα καύσιμα κ.ο.κ.

Οι ασφαλισμένοι άλλωστε έχουν ήδη βάλει το χέρι ακόμα πιο βαθιά στην τσέπη αφού διαρκώς μεταφέρονται σκευάσματα στην «αρνητική λίστα», οπότε τα πληρώνουν εξολοκλήρου, ενώ έχουν καθιερωθεί και η ελάχιστη «ασφαλιστική τιμή» στα γενόσημα φάρμακα, το φόρτωμα «χαρατσιών» για τις συνταγογραφήσεις, οι δαπάνες για την κάλυψη της διαφοράς μεταξύ «ασφαλιστικής τιμής» και λιανικής τιμής.

Κι αν τα προηγούμενα χρόνια ως πρόσχημα για τις διαρκείς αυξήσεις προβάλλονταν από τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ η «πολυφαρμακία», το «νοικοκύρεμα» κ.λπ., σήμερα επιστρατεύονται νέοι ισχυρισμοί, με κυριότερο αυτόν για την «αντιμετώπιση των ελλείψεων». Η κυβέρνηση εκβιάζει τον λαό λέγοντας ότι αν δεν πληρώσει πιο ακριβά το φάρμακο η ελληνική αγορά δεν θα είναι «ανταγωνιστική» για τους φαρμακοβιομήχανους, οπότε θα αποσύρουν σκευάσματα και τα ράφια θα αδειάζουν.

Με τον πιο επίσημο τρόπο δηλαδή ομολογείται ότι καπιταλιστική αγορά σημαίνει πως οι ασθενείς θα έχουν φάρμακο μόνο αν αυτό συμφέρει τα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων.

Ομως, ακόμα κι αυτοί οι ισχυρισμοί είναι στον «αέρα» αφού ελλείψεις παρατηρούνται και στα ακριβά φάρμακα, όχι μόνο στα φτηνά. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια υπήρχαν φάρμακα που παρά τις μειωμένες τιμές συνέχιζαν να κυκλοφορούν, αναδεικνύοντας το τεράστιο περιθώριο κέρδους της φαρμακοβιομηχανίας. Την ίδια στιγμή, και παρά τις μειώσεις των τιμών, οι ασθενείς τα πλήρωναν πιο ακριβά αφού αυξανόταν η συμμετοχή τους.

Πάντα, δηλαδή, το πόσο «φθηνό» ή «ακριβό» είναι το φάρμακο εξαρτάται από τα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων: `Η με αυξήσεις ή με μειώσεις στην τιμή τους, ο ασθενής θα πληρώνει περισσότερα, είτε με αυξημένο ποσοστό συμμετοχής είτε με το ίδιο ποσοστό αλλά με αυξημένη τιμή.

Ενας ακόμα ισχυρισμός της κυβέρνησης είναι ότι όταν ο λαός πληρώνει ακριβότερα το φάρμακό του αποτρέπονται η απόσυρση σκευασμάτων και η αντικατάστασή τους με νέα ακριβότερα φάρμακα. Κι αυτό τη στιγμή που η κυβέρνηση δεσμεύεται για παροχή «ζεστού» χρήματος στους φαρμακοβιομήχανους για «επενδύσεις στην έρευνα και την καινοτομία» μέσω της δραστικής μείωσης του clawback.

Το φαινόμενο λοιπόν της «υποκατάστασης», δηλαδή της κυκλοφορίας νέων φαρμάκων που αντικαθιστούν παλαιότερες φαρμακευτικές αγωγές, συνέβαινε και θα συμβαίνει: Τόσο λόγω της εξέλιξης της επιστήμης που επιτρέπει καλύτερες και πιο στοχευμένες παρασκευές όσο και λόγω του βασικού στόχου των βιομηχάνων για το μέγιστο κέρδος που τους εξασφαλίζει κάθε νέα φαρμακευτική αγωγή, την οποία τιμολογούν πολύ ακριβότερα από τις παλαιότερες. Αλλωστε, ποτέ και κανείς δεν γνωρίζει ποιο είναι το πραγματικό κοστολόγιο για την παραγωγή ενός φαρμάκου από τους επιχειρηματικούς κολοσσούς.

Τα παραπάνω αποτελούν λοιπόν την ουσία της καπιταλιστικής αγοράς και όχι κάποια «εκτροπή από την κανονικότητά της». Κι εδώ κυβερνήσεις, κράτη και ΕΕ δίνουν τα «ρέστα» τους για να στηρίξουν τους φαρμακοβιομήχανους σε ένα πλαίσιο όπου η έρευνα, η παραγωγή και η διακίνηση του φαρμάκου γίνονται με μοναδικό κριτήριο το άμεσο και μέγιστο κέρδος για τους ομίλους.

Με βάση αυτά τα κριτήρια και όχι με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες αποφασίζεται το αν, πότε και ποια φάρμακα θα παραχθούν, ποια θα μείνουν «παγωμένα» και ποια θα αποσυρθούν. Σε αυτήν τη λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς, που εναλλάσσει την «επάρκεια» με την «έλλειψη», οφείλεται η διαρκής αγωνία του ασθενούς αν θα έχει έγκαιρα το κατάλληλο φάρμακο, αν θα το ξαναβρεί όταν το χρειάζεται.

Αυτό το «φαρμάκι», η πολιτική δηλαδή του κέρδους, είναι που πρέπει να βρεθεί στο στόχαστρο, μέσα από την ενίσχυση της πάλης για το ξήλωμά της. Της πάλης για τον δρόμο ανάπτυξης της παραγωγής και της οικονομίας, με εργατική - λαϊκή εξουσία, όπου στο επίκεντρο θα βρίσκεται η ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών στη φαρμακευτική περίθαλψη, που θα επιβάλει την ανάπτυξη κρατικού φορέα έρευνας, παραγωγής, εισαγωγής και δωρεάν διάθεσης φαρμάκων και εμβολίων από τις κρατικές μονάδες Υγείας, τα νοσοκομεία, τα Κέντρα Υγείας, το δίκτυο των κρατικών φαρμακείων, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στον χώρο του Φαρμάκου.

Αυτή η σύγκρουση θα δυναμώνει μέσα από τη δράση και τις διεκδικήσεις για κατάργηση κάθε συμμετοχής - πληρωμής όλων των ασθενών σε όλα τα φάρμακα, για πλήρη αποζημίωσή τους από τον ΕΟΠΥΥ, με χρηματοδότησή του 100% από τον κρατικό προϋπολογισμό και φορολόγηση του κεφαλαίου.