Ανεβαίνοντας πρώτος στο βήμα ο Ναντέρ Νάτσε, Παλαιστίνιος, γιατρός του ΕΣΥ, ευχαρίστησε το ΚΚΕ για τη διαχρονικά έντιμη και αταλάντευτη στάση του, υποστήριξης του δίκιου του Παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση και στην ανεξαρτησία.

Αναφέρθηκε στα βάσανα του λαού του, που εδώ και 14 μήνες δέχεται ανελέητο χτύπημα από το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Οπως τόνισε, «όλα αυτά συμβαίνουν με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ, που τροφοδοτούν το κράτος του Ισραήλ με τα ανάλογα πυρομαχικά για να ολοκληρώσει τη γενοκτονία. Οι διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ, απέδειξαν την αδυναμία τους. Ακόμα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και οι αποφάσεις του αμφισβητούνται από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Η μόνη στήριξη του Παλαιστινιακού λαού είναι η δύναμη της κοινής γνώμης και οι προοδευτικές δυνάμεις του κόσμου, που ζητούν την πλήρη κατάπαυση του πυρός, απόσυρση του ισραηλινού στρατού από τη Λωρίδα της Γάζας και εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ για λύση δύο κρατών και ίδρυση παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του '67, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ζήτω η αλληλεγγύη των λαών!».

Η Κατερίνα Κορέ, μέλος του Συντονιστικού Ρεθύμνου κατά των Βιομηχανικών Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΒΑΠΕ), διάβασε στη συγκέντρωση τον χαιρετισμό του Βαλάντη Μανωλεσάκη, γραμματέα του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Ρεθύμνου (επίσης προέδρου του για περίπου μια δεκαετία) και μέλους του Συντονιστικού Ρεθύμνου κατά των ΒΑΠΕ.

Στον χαιρετισμό σημειώθηκε ότι «για να υποβαθμιστεί η κινηματική λογική, το κράτος έχει παραχωρήσει "εργαλεία" που ωστόσο σε εξαιρετικές περιπτώσεις αποδείχθηκαν χρήσιμα», καθώς «δίνουν απλώς μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Για τούτο, υπάρχει ανάγκη για επανεκπαίδευση των πολιτών, υπάρχει ανάγκη για ένα μαζικό κίνημα, το οποίο θα πρέπει να έχει μια κοινή βάση».

Επίσης ότι «μέσα από τις προσπάθειές μας πειστήκαμε πως "μόνο ο λαός σώζει τον λαό", για να δανειστώ ένα σύνθημα του ΚΚΕ"». Ειδική αναφορά έκανε στη στήριξη, από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κόμματος, των αγώνων κατοίκων και φορέων, καθώς «σε μεγάλο κομμάτι αυτής της διαδρομής η Δημοτική και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ στάθηκε δίπλα μας, ουσιαστικά αλλά με διακριτικότητα, χωρίς να μας παίρνει από το χεράκι, δεδομένου ότι οι περισσότεροι που βρεθήκαμε πλάι - πλάι στους συλλόγους, στους φορείς, στους αγώνες, στα κινήματα δεν είμαστε γραμμένοι στο Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά κατανοήσαμε ότι ο εχθρός δεν είναι ανάμεσά μας, είναι οι επιλογές της πολιτικής ηγεσίας. Είμαστε οι πολίτες, οι συλλογικότητες και οι επιστημονικοί φορείς και είμαστε υποχρεωμένοι να τοποθετηθούμε και να ζητήσουμε να τεκμηριωθούν στο ακέραιο και με σαφήνεια αυτές οι επιλογές. Είμαστε υποχρεωμένοι να δημιουργήσουμε ρωγμές, ρήξεις και νίκες απέναντι στις επιλογές αυτές».

Ο Νίκος Βαράκης, παιδίατρος, σημείωσε μεταξύ άλλων: «Είμαι οικογενειάρχης, ελευθεροεπαγγελματίας, μόνιμος κάτοικος Ρεθύμνου, που βιώνει όλα τα προβλήματα του σύγχρονου Ελληνα. Αισθάνομαι αριστερός, χωρίς να είμαι μέλος του ΚΚΕ, ούτε καν να αποκαλώ τον εαυτό μου κομμουνιστή, όχι επειδή δεν το επιθυμώ, αλλά γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι καλύπτω τις προϋποθέσεις. Βλέπω ήδη κάποιους/ες να χαμογελάνε, μια που λίγο πολύ γνωριζόμαστε στο Ρέθυμνο και οι περισσότεροι/ες εδώ ξέρουν ποιος είμαι και τις προτεραιότητές μου, καθώς έχουμε παλέψει μαζί για το δικαίωμα στη δωρεάν ποιοτική Υγεία και Παιδεία, για την ειρήνη, την ελευθερία του λόγου και έκφρασης, την αξιοπρέπεια στην αμοιβή του εργαζόμενου, την οικολογία...

Βρίσκομαι εδώ σήμερα επειδή αρχίζω να πιστεύω πως στην Ελλάδα πλέον δεν υπάρχει πολιτικός χώρος εκτός του ΚΚΕ που να παλεύει με αξιώσεις για όλα τα παραπάνω, χωρίς να θέλω να εκμηδενίσω την προσπάθεια και τον αγώνα μικρότερων κομμάτων ή πολιτικών σχηματισμών του αριστερού χώρου. Ολοι έχουμε τη θέση μας στον δρόμο και στον αγώνα για το δίκαιο των πολλών και όχι τα συμφέροντα των λίγων. Το ΚΚΕ δεν έχει αναιρέσει τις αρχές του, ούτε έχει φωνάξει "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" για να έρθει στην εξουσία, είτε σαν ΠΑΣΟΚ είτε σαν ΣΥΡΙΖΑ, και στην πράξη να εφαρμόσει τα ανάποδα».

Καταλήγοντας κατέθεσε, στο πλαίσιο του ειλικρινούς διαλόγου που το ΚΚΕ επιδιώκει με ανθρώπους που συμπορεύονται αγωνιστικά μαζί του, τις κριτικές του παρατηρήσεις και τις προτάσεις του για πλευρές της δράσης του κινήματος.

Ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ, τόνισε ότι «το ΚΚΕ, ο λαός μας, εμείς είμαστε κληρονόμοι μεγάλων αγώνων, επαναστατικών αγώνων με κορύφωση τη δεκαετία 1940 - '50, αλλά και τους αγώνες για τη δημοκρατία, την ειρήνη που ακολούθησαν (...) η κληρονομιά αυτή βαραίνει πάνω μας και πρέπει να την υπερασπίσουμε στον χώρο της πολιτικής, στον χώρο των ιδεών (...)

Ο μόνος χώρος που κρατάει το λάβαρο αυτής της αγωνιστικής παράδοσης του ελληνικού λαού είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα. Οι άλλοι είτε προσπαθούν να τη σβήσουν από τη μνήμη, είτε να εξευτελίσουν όλους αυτούς τους αγώνες (...) και με τις πρωτοβουλίες τους - μην ξεχνάμε ποιοι ήταν οι αναθεωρητές ιστορικοί που αναρριχήθηκαν στους χώρους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ - και με τη στάση τους. Είδαμε τα όσα συμβαίνουν σε κόμματα που επικαλούνται την αριστερά, στα συνέδριά τους, στη διαμάχη για τις καρέκλες, τον τρόπο με τον οποίο ο ένας πολέμησε τον άλλον. Ολα αυτά τα κωμικά και τραγικά γίνανε στο όνομα ανθρώπων που άλλοτε διεκδίκησαν την κληρονομιά την αγωνιστική του λαού μας. Αυτό είναι εξευτελισμός (...)

Απέναντι σ' αυτό στέκεται μόνο του με πείσμα το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δεν είναι τέλειο, τέλεια σχήματα δημιουργούν μόνο οι θρησκείες, και αυτά είναι ψεύτικα. Στην πραγματική ζωή το καθετί επιδέχεται διόρθωση, δεν είναι τέλειο αλλά είναι το μόνο που αυτήν τη στιγμή κρατάει τη χώρα μας, τον λαό μας, τους αγώνες μας. Ας αφήσουμε τις μικρές διαφορές μας και τις παλιές ιστορίες, γιατί έρχονται καιροί σκοτεινοί, και ας συσπειρωθούμε γύρω από το ΚΚΕ, δίπλα, κοντά, πιο μακριά αλλά πάντα στην ίδια πορεία μ' αυτό, γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο».

Ο Ανδρέας Κουταλάς, πολιτικός μηχανικός, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο οξύ στεγαστικό πρόβλημα. Οπως είπε, η έλλειψη εργατικής - λαϊκής κατοικίας αποτελεί ένα μόνιμο θέμα συζήτησης τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους εργαζόμενους, στις νέες οικογένειες, στους φοιτητές, στους εκπαιδευτικούς, αλλά και στους εκατοντάδες ή χιλιάδες εποχικούς εργαζόμενους στον κλάδο του Τουρισμού οι οποίοι βρίσκονται προσωρινά στο Ρέθυμνο, για δουλειά μίας σεζόν.

«Παρατηρούμε ότι το ενοίκιο σε μια απλή γκαρσονιέρα ή δυάρι κυμαίνεται πλέον στα 450 ευρώ και, μαζί με τα πάγια έξοδα μιας κατοικίας (λογαριασμοί, κοινόχρηστα κ.λπ.), το κόστος υπερβαίνει το 50% του μέσου μισθού. Η δυνατότητα αγοράς κατοικίας, η οποία μπορεί να υπήρχε ως τέτοια πριν από αρκετές δεκαετίες μέσω δανειοδότησης, αποτελεί πλέον όνειρο απατηλό (...) Τι φταίει για το παραπάνω; Μήπως έχουμε έλλειψη σε μηχανικούς και οικοδόμους, σε οικοδομικά υλικά, μηχανήματα ή τεχνογνωσία; Μήπως πληθύναμε πολύ;

Εδώ και δεκαετίες ζούμε την αντίφαση ο τεράστιος πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι να τοποθετείται σχεδόν αποκλειστικά στον Τουρισμό, αντί να καλύπτει τις ανάγκες στέγης. Πάλι χωρίς καμία υπερβολή, αυτήν τη στιγμή που μιλάμε κατασκευάζονται ξενοδοχεία 20.000 τ.μ. σε ένα νησί το οποίο υποδέχεται κάθε χρόνο εκατομμύρια τουρίστες, τους παρέχει τα πάντα και με το παραπάνω αλλά μοιάζει αδύναμο να υποδεχτεί λίγες χιλιάδες φοιτητές, δασκάλους ή υγειονομικούς», τόνισε και πρόσθεσε:

«Είναι αυτού του τύπου οι αντιφάσεις ανάμεσα στην καπιταλιστική κερδοφορία και στις ανάγκες της εργατικής τάξης, στο θέμα της στέγασης, αλλά και σε κάθε πλευρά της ζωής, όπως η Υγεία, η Παιδεία, οι μισθοί, οι παραλογισμοί που αντιμετωπίζω καθημερινά στη δουλειά μου διαβάζοντας την πολεοδομική νομοθεσία, τα χωροταξικά σχέδια, τις προτάσεις για τα Τοπικά Πολεοδομικά, μεγάλα θέματα όπως η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, σε πολέμους».

Αναφερόμενος στην προσωπική του διαδρομή προσέγγισης με το ΚΚΕ, υπογράμμισε μεταξύ άλλων: «Το ΚΚΕ με προφύλαξε από παγίδες, όπως το 2015 στο ψευτοδίλημμα του δημοψηφίσματος. Είδα ότι εκφράζει πραγματική λαϊκή - εργατική αντιπολίτευση απέναντι σε όλες τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Οχι όπως τα άλλα αστικά κόμματα, που ψηφίζουν σχεδόν τα πάντα χέρι χέρι. Εσωσε την τιμή του ελληνικού λαού και δεν χειροκρότησε τους φασίστες του τάγματος Αζόφ, όπως όλοι οι άλλοι. Και πολλά, πολλά ακόμα...

Κυρίως ευχαριστώ τους κομμουνιστές που "έφυγαν" από τη ζωή και έφτιαξαν το ΚΚΕ πριν από έναν και βάλε αιώνα. Ετσι σήμερα υπάρχει στην Ελλάδα Κόμμα της εργατικής τάξης, υπάρχει το ΚΚΕ. Δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα! Οπως λένε και ξένοι συνδικαλιστές που έρχονται στη χώρα μας, και αυτοί ένα τέτοιο Κόμμα χρειάζονται στην πατρίδα τους.

Σήμερα, λοιπόν, έχουμε το ΚΚΕ με την ιδεολογία του, με την πολιτική του, με το Πρόγραμμά του και με την πείρα των αγώνων του εργατικού κινήματος, στα σωστά και στα λάθη. Για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, για να πάρει ο λαός τον πλούτο που παράγει στα δικά του χέρια. Σε αυτόν τον αγώνα συμβάλλω κι εγώ από το δικό μου μετερίζι και καλώ κάθε εργαζόμενο, κάθε αγρότη - κτηνοτρόφο, κάθε μικρό επαγγελματία - αυτοαπασχολούμενο, κάθε φοιτητή, αλλά και αυτούς που βλέπουν τον πόλεμο να φουντώνει και ανησυχούν, να πράξει το ίδιο και να βρεθεί πλάι - πλάι με το ΚΚΕ. Γιατί έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη. Κόκκινη από ζωή. Σκέτο».

Η Πέλα Νεονάκη, παιδίατρος, πρόεδρος της Ενωσης Γιατρών ΕΣΥ ν. Ρεθύμνου, διάβασε τον χαιρετισμό της Αλεξάνδρας Νικολάου, παιδοψυχιάτρου, επιστημονικής υπεύθυνης - προϊσταμένης του Κοινοτικού Κέντρου Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Εφήβων (ΚΟΙΚΕΨΥΠΕ) Ρεθύμνου. Στον χαιρετισμό αναφέρθηκαν τα εξής: «Το ΚΟΙΚΕΨΥΠΕ Ρεθύμνου είναι μια δομή για την οποία είμαστε περήφανοι, διότι τόσο η οργάνωσή της όσο και η συνέχιση της λειτουργίας της είναι αποτέλεσμα του αγώνα και του κόπου των εργαζομένων της, ενάντια στα εμπόδια και την αναλγησία των πολιτικών που θέλουν την Υγεία να είναι εμπορεύσιμο είδος και όχι δικαίωμα.

Ολο και συχνότερα βλέπουμε και βιώνουμε την αγωνία χιλιάδων οικογενειών και των παιδιών τους, που θυσιάζονται στον βωμό του κόστους - οφέλους. Την αγωνία γονέων που αναγκάζονται να πληρώνουν από το υστέρημά τους τον ιδιωτικό τομέα, γιατί αποψίλωσαν μεθοδικά το ΕΣΥ, και αγωνιούν για το αν θα μπορούν και στο μέλλον να συνεχίσουν να πληρώνουν. Την αγωνία γονέων που δεν έχουν την οικονομική άνεση και γίνονται θεατές στην επιδείνωση της υγείας των παιδιών τους. Την αγωνία γονέων που ενώ τα παιδιά τους παρακολουθούνται από εμάς βιώνουν συνεχώς την ανασφάλεια για τη συνέχιση αυτής της παρακολούθησης, αφού βλέπουν ότι η δομή όχι μόνο δεν υποστηρίζεται αλλά αντιθέτως συρρικνώνεται κάθε χρόνο, με κίνδυνο να αφανιστεί τελείως με το νέο νομοσχέδιο για την Ψυχική Υγεία. Παρ' όλα αυτά, εμείς επιμένουμε στη μάχη μας για δημόσια και δωρεάν Υγεία. Γιατί το χαμόγελο ενός παιδιού είναι ζωή. Γιατί η Υγεία είναι δικαίωμα. Ευχαριστούμε το ΚΚΕ και τη "Λαϊκή Συσπείρωση" για την αρωγή τους σε αυτόν τον αγώνα μας».

Ο Θωμάς Μάσκας, δάσκαλος, μιλώντας για την κατάσταση στην Εκπαίδευση τόνισε ότι «τη στιγμή αυτή συντελείται μέσα στα σχολεία ένα ακόμα κυβερνητικό έγκλημα: Αν και βρισκόμαστε πια στα τέλη του Νοέμβρη, υπάρχουν ακόμα δεκάδες παιδιά (μόνο στο Ρέθυμνο) των οποίων η φοίτηση και ισότιμη συμμετοχή στις σχολικές δραστηριότητες γίνεται με διαρκή κίνδυνο. Πάνω απ' όλα, βρίσκονται σε κίνδυνο η υγεία και η ασφάλεια αυτών των παιδιών.

Ο λόγος; Τα παιδιά αυτά έχουν την ατυχία να πάσχουν από σοβαρές παθήσεις, όπως ζαχαρώδης διαβήτης, και να έχουν άμεση και συνεχή ανάγκη παρουσίας νοσηλευτικού προσωπικού στο σχολείο. Παιδιά που χρειάζεται να λαμβάνουν κατά το ωράριο του σχολείου φαρμακευτική αγωγή, σε ενέσιμη ή άλλη μορφή, που απαιτεί υγειονομική κατάρτιση και εμπειρία που μόνο το νοσηλευτικό προσωπικό μπορεί να διαθέτει. Και ερωτώ:

Είναι δυνατόν μετά από 3 ολόκληρους μήνες λειτουργίας να υπάρχουν σχολεία, κατ' ουσίαν παιδιά χωρίς τους απαραίτητους νοσηλευτές και νοσηλεύτριες που δικαιούνται; Δυστυχώς η πραγματικότητα μάς απαντά με τον πιο κυνικό τρόπο. Τρανό παράδειγμα, και όχι μοναδικό, το μεγαλύτερο σχολείο του Ρεθύμνου, το 14ο. Ομως η απάντηση και ο κυνισμός της έχουν προέλευση και αιτίες, και αυτές είναι οφθαλμοφανείς και ξεκάθαρες. Είναι η κυβερνητική αναλγησία και η αδιαφορία για οποιοδήποτε δημόσιο κοινωνικό αγαθό.

Απέναντι λοιπόν σ' αυτούς που συνεχώς υποβαθμίζουν την ποιότητα της δημόσιας Παιδείας, και κατ' επέκταση την ποιότητα της ζωής του λαού και των νέων, πρέπει όλοι και όλες να πάρουμε θέση. Να αποφασίσουμε αν τελικά το δίκαιο είναι να παλεύουμε για το κέρδος ή για τη ζωή. Αν θέλουμε εμπορεύματα ή αγαθά. Αν τα σχολεία μας θέλουμε απλά να εξειδικεύουν, ή να μορφώνουν ολόπλευρα. Αν χρειαζόμαστε επενδυτές ή παραγωγικούς αγρότες. Αν η φύση είναι μια πρώτη ύλη και καύσιμο για την κερδοφορία, ή είναι το σπίτι μας. Αν είμαστε με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους ή με την ειρήνη και τη φιλία των λαών (...)

Εδώ και πολλά χρόνια, προσωπικά, είχα επιλέξει τις δικές μου απαντήσεις (...) Ο κόσμος, για να γίνει καλύτερος, χρειάζεται, εκτός από την εσωτερική φλόγα και τους αποσπασματικούς αγώνες, μια ρητή συλλογική, κοινωνική, επαναστατική στρατηγική. Ακριβώς αυτήν τη στρατηγική έχει διαμορφωμένη, χαραγμένη, διατυπωμένη και πιο ώριμη από ποτέ το ΚΚΕ (...) Αποφάσισα κι εγώ να συμπορευτώ με το ΚΚΕ. Και με την ίδια πίστη και σιγουριά, μπορώ να παρακινήσω όλους και όλες που ακόμα το σκέφτονται, να πράξουν το ίδιο. Με το ΚΚΕ, λοιπόν, για την αυριανή ευτυχία του κόσμου».

Η Αναστασία Πετρουγάκη, φοιτήτρια 2ου έτους στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης και μέλος του ΔΣ του ΣΦ Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης, εκλεγμένη με την «Πανσπουδαστική ΚΣ», σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Χαίρομαι που μετά από αυτήν τη μικρή μου πολιτική περιήγηση, βρίσκομαι πλέον στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Μεγαλώνοντας, όπως αρκετοί της γενιάς μου, σε ένα μικροαστικό περιβάλλον, που σε ένα σεβαστό ποσοστό δεν μπόρεσε να κατανοήσει την ταξική υπαιτιότητα της κρίσης που βίωσε και συνεχίζει να βιώνει, οδηγήθηκα μαζί με άλλους σε υποστήριξη χώρων με στείρο καταγγελτικό και οπορτουνιστικό χαρακτήρα, χωρίς να αγγίζουν τον κύριο ταξικό αντίπαλο.

Ούσα μαθήτρια, προβληματιζόμενη από τη σαπίλα του συστήματος στο οποίο ζούσα, προσεγγίστηκα από υποτιθέμενους "ανεξάρτητους" φοιτητές, που πολύ αργότερα έμαθα ότι ήταν μέλη των ΕΑΑΚ και συγκεκριμένα της ΑΡΑΣ, με πρόφαση τη δημιουργία συντονιστικού μαθητών (...) Για καιρό συμπορευόμουν μαζί τους, πιστεύοντας ότι ήταν κάτι όντως ανεξάρτητο, κάτι το οποίο δεν έκρυβε καμία πολιτική ατζέντα από πίσω.

Τα "προβλήματα" ξεκίνησαν όταν γνώρισα δύο συντρόφους και ξεκινήσαμε να μιλάμε. Τότε οι "ανεξάρτητοι" άρχισαν να δείχνουν τα πραγματικά τους χρώματα, πετώντας συνεχώς προβοκάτσια για την ΚΝΕ και το Κόμμα. Στην αρχή τούς άκουγα, εξάλλου δεν είχα λόγο φαινομενικά να μην τους εμπιστεύομαι, τρία χρόνια συμπορευόμασταν. Θυμάμαι, σε μια πορεία οι σύντροφοι προσπάθησαν να με προσεγγίσουν, για να μου πουν για μια απεργία και πως το μαθητικό - φοιτητικό κίνημα πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού - εργατικού κινήματος. Ενθουσιάστηκα και αργότερα πήγα να συζητήσω τον ενθουσιασμό μου αυτόν με τους άλλους.

Εκεί βρέθηκα αντιμέτωπη με σχόλια μικροπολιτικής για τους συντρόφους. Μου είπαν να μην τους ξαναμιλήσω, πως δεν νοιάζονται πραγματικά, πως είναι μαριονέτες του συστήματος και ότι κι εμείς πιστεύουμε σε αυτό, απλά οι άλλοι το κάνουν για τη μόστρα. Πράγμα οξύμωρο, μιας και όταν υιοθετείς μια στενά αντικυβερνητική γραμμή αντί να θίγεις τον καπιταλισμό, τρέφεις το ίδιο το σύστημα και εγκλωβίζεσαι μονάχα σε μια κυβερνητική εναλλαγή.

Εκεί προβληματίστηκα, άρχισα σιγά - σιγά να απομακρύνομαι. Ακόμα κατέβαινα μαζί τους στις πορείες, αλλά κάτι δεν καθόταν καλά μέσα μου. Ξεκίνησα να διαβάζω περισσότερο, μετέπειτα έπιασα δουλειά και το καλοκαίρι. Αρχισα να καταλαβαίνω πως το πρόβλημα δεν είναι μονάχα ο Μητσοτάκης, αλλά ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι εφοπλιστές, το ΝΑΤΟ. Πήγα στο πανεπιστήμιο και εκεί είδα πραγματικά τι σημαίνει ΚΝΕ! (...)

Σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω σε όσους σπαράζει η καρδιά τους για την αδικία, σε αυτούς που νιώθουν παγιδευμένοι και ανίκανοι μπροστά στην καθημερινή εκμετάλλευση, σε αυτούς που τους τσακίζει η ακρίβεια και ρωτάνε γιατί: Να ξέρετε πως δεν είστε μόνοι!

Ξέρω πως το βήμα της συμπόρευσης με την ΚΝΕ και το ΚΚΕ φαντάζει δύσκολο και μεγάλο. Ξέρω όμως επίσης πως δεν μπορούμε να μείνουμε άπραγοι απέναντι στην αδικία. Με δύο ανοιχτά μέτωπα πολέμου, σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, όπου εμπλέκεται και η χώρα μας, με τη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης για τα κέρδη των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου, με την υποχρηματοδότηση των ΑΕΙ, με τους μισούς μισθούς που μας δίνουν και καλούμαστε να λέμε και ευχαριστώ, και γενικότερα με τη μισή ζωή που ζούμε εξαιτίας του καπιταλισμού, δεν μπορούμε να είμαστε απλά θεατές.

Ιστορία συνεχίζει να γράφεται από όλους εμάς, με πάλη ταξική, με οργάνωση, μαζικότητα και αλληλεγγύη. Το μέλλον μας δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Το μέλλον μας καθορίζεται από εμάς και τους οργανωμένους αγώνες μας ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα. Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός!».