Μόλις προχτές κατατέθηκε στη Βουλή το αρχαιολογικό νομοσχέδιο που είχε παρουσιάσει το Σεπτέμβρη του 2001 ο υπουργός Πολιτισμού, Ε. Βενιζέλος, με την επισήμανση ότι θα μπορούσε να ψηφιστεί ακόμη και «μέσα στον Οκτώβρη».

Ηταν το δεύτερο ν/σ που παρουσιαζόταν μέσα σε ένα χρόνο (το προηγούμενο είχε παρουσιαστεί από τον τότε υπουργό Πολιτισμού Θ. Πάγκαλο) και το τελευταίο μιας σειράς ν/σ, με τα οποία οι εμπνευστές τους έλπιζαν να αντικαταστήσουν τον ισχύοντα, από το 1932, αρχαιολογικό νόμο. Με λίγα λόγια, το ότι αυτό το ν/σ κατατέθηκε στη Βουλή δε σημαίνει αναγκαστικά ότι θα φτάσει και στη διαδικασία της ψήφισής του.

Αν και με την παρουσίαση του περασμένου Σεπτέμβρη ο υπουργός υποτίθεται ότι εγκαινίαζε ένα διάλογο με τους ενδιαφερόμενους φορείς πάνω στο ν/σ, το κείμενο που κατατέθηκε δεν έχει αλλαγές στις βασικές πολιτικές - ιδεολογικές κατευθύνσεις από το προηγούμενο (στις οποίες είχε επικεντρώσει ο «Ρ» στην παρουσίασή του), αν και μπορούμε να μιλάμε για το ίδιο ν/σ ακόμη και σε επίπεδο σύνταξης.

Ετσι, η επιδίωξη του ΥΠΠΟ να θέσει τους «κανόνες» της αγοράς στο πεδίο της πολιτιστικής κληρονομιάς παραμένει αναλλοίωτη, αφού επαναλαμβάνεται η «κομψή» διατύπωση, πως «η ευρυθμία της λειτουργίας της (σ.σ. της αγοράς) συνίσταται στην τήρηση αρχών και κανόνων, που σέβονται όχι μόνο την οικονομική ελευθερία των πολιτών αλλά και, και μάλιστα κυρίως, την ανάγκη προστασίας των μνημείων».

Ακόμα και στο πολύ λεπτό ζήτημα της απόκτησης μνημείων, η αιτιολογική έκθεση αναφέρει πως «η Πολιτεία κατέχει κεντρική θέση σε όλες αυτές τις διαδικασίες. Αφ' ενός μεν, ασκεί εποπτικές αρμοδιότητες. Αφ' ετέρου δε, υπό ορισμένες προϋποθέσεις το δημόσιο έχει προνομιακή θέση έναντι των ιδιωτών ως προς την απόκτηση μνημείων». Τώρα κι αν «τρόμαξαν» οι ιδιώτες...