Ηταν κάτι φυσικό γι' αυτόν, ενώ το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, αυτός άρχισε από την ουρά. Και η ουρά είμαι εγώ...

Ο γέρος μου είναι ένας βολεμένος «σκατόγερος», που φίλησε κατουρημένες ποδιές να βολευτεί, σκύβοντας διαρκώς τη μέση. Απεργούσαν οι άλλοι στη δουλιά κι όταν άρχιζε η πορεία με τις ντουντούκες, αυτός, πίσω από την πλάτη τους, το 'στριβε και ξαναγύριζε στη δουλιά, καταδίνοντας τους άλλους.

Η γριά μου, μια «σκατόγρια» κι αυτή, συμβιβάστηκε με την κατάσταση. Αφησε τη μοδιστρική, από τότε που έδωσε αντιπαροχή το πατρικό της στην Καλλιθέα και μένουμε στο ρετιρέ, ψήλωσε η μύτη της και εκμεταλλευόμενη την ενοχή του γέρου το 'ριξε ξημεροβραδιάζοντας στην μπιρίμπα.

Ετσι, απόμεινα ολομόναχος να περνώ τον καιρό μου, κοπροσκυλιάζοντας το πρωί στον καφενέ, πίνοντας παγωμένο νες καφέ φραπέ, απλώνοντας προκλητικά την αρίδα μου και το βράδυ στο μπαρ για κανένα σφηνάκι, κάνοντας, με την παρέα μου, υψηλή κριτική στα μεγάλα μου πρότυπα - αυτά με έμαθαν, αυτά είχα - του «Μπικ Μπράδερ» και του «Μπαρ». Καλλιεργούσα μέσα μου το μεγάλο όνειρο να τους μοιάσω, να γίνω μια μέρα σαν κι αυτούς, να με βλέπουν στο γυαλί και να τρελαίνονται.

Πάντα με συμβούλευε... Να μην ανακατώνεσαι στα πολιτικά... Να μην αγωνίζεσαι, να μην εκδηλώνεσαι, να μη μιλάς και σου παίρνουν λόγια. Να μη βγάζεις εσύ το φίδι από την τρύπα, άσε τους άλλους να το κάνουν. Εσύ να είσαι «έξυπνος», να κοιτάς να επωφεληθείς. Δε θα αλλάξεις εσύ τον κόσμο. Να λες ναι σε όλα και την πίστη σου να την κρύβεις βαθιά μες στην καρδιά σου... Με άλλα λόγια, μείνε ασήμαντος, μείνε ένα τιποτένιο και κακόμοιρο ανθρωπάκι. Ενα παράσιτο. Να παίζουν οι άλλοι στις πλάτες σου ραβδιές, να σε ποδοπατούν και να σε φτύνουν κι από πίσω να βγαίνουν οι φταίχτες, αυτοί που σε έφτιαξαν έτσι, και να σε λένε και σκατόπαιδο.

Ουρά κι εικόνα σου είμαι κοινωνία (καπιταλιστικό σύστημα) κι έμοιασα σε σένα...