Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ υπερασπίστηκε το κολοσσιαίο εξοπλιστικό πρόγραμμα της ΕΕ, εξωραΐζοντάς την με τον ισχυρισμό ότι «πληρώνει όλες τις αποτυχημένες γεωπολιτικές επιλογές των ΗΠΑ», την επικρότησε με τη φράση «Οφείλει η Ευρώπη να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να μην εξαρτάται αποκλειστικά από το ΝΑΤΟ» και πλειοδότησε λέγοντας: «Η Λευκή Βίβλος για την ευρωπαϊκή αμυντική ετοιμότητα του 2030 και το πρόγραμμα "ReArm EU" αποτελούν ανεπαρκή και δειλά βήματα».

Εξήρε το Ευρωκοινοβούλιο, που σε αντίθεση δήθεν με την Κομισιόν «είχε πιο καθαρή στάση αλληλεγγύης και συνέπειας απέναντι στις πραγματικές ανάγκες που έχουν και η Αμυνα και ο σεβασμός στο ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο», και ισχυρίστηκε: «Το δίλημμα τώρα που μπαίνει σε πολλά κράτη και από πολλά κόμματα είναι: Αμυνα ή συνοχή; Ασφάλεια ή κοινωνικό κράτος; Το κράτος που παίζει σωστότατα τον ρόλο του είναι αυτό που έχει και σωστή Αμυνα και σοβαρό κοινωνικό κράτος. Είναι αυτό που καλύπτει την ασφάλεια των πολιτών σε θέματα γεωπολιτικών κρίσεων, αλλά καλύπτει και την ασφάλεια των πολιτών στην καθημερινή τους ζωή, στη δημόσια Υγεία, στη δημόσια Παιδεία, στη στεγαστική πολιτική».

Ο Ν. Ανδρουλάκης ζήτησε να υπάρξει ένα ακόμα υπερμνημόνιο, αντίστοιχο με αυτό του Ταμείου Ανάκαμψης, ώστε να μην απογειωθεί το χρέος, αλλά και έναν ορίζοντα για δομή διοίκησης υψηλότερου επιπέδου, που «να συντονίζει ετερογενείς στρατούς και να είναι σε θέση να έχουμε ένα λειτουργικό πανευρωπαϊκό αμυντικό σύστημα. Γιατί - και αυτό είναι ένα πισωγύρισμα, ένα βήμα πίσω από τις θέσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου - υποτιμάται από τις προτάσεις της φον ντερ Λάιεν η ανάγκη πραγματικής ύπαρξης ευρωστρατού».

Στο ίδιο μήκος κύματος ο Σ. Φάμελλος ξεκίνησε την ομιλία του με το ...κρίσιμο ερώτημα «πόσο γρήγορα θα υπάρχει πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα», εννοώντας εναλλαγή στην αστική διαχείριση, αφού - όπως είπε - η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της χώρας, εννοώντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Υπερασπίστηκε τη θέση ότι «η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατήσει στο εγχείρημα για την ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία και στη χειραφέτηση της ΕΕ από το ΝΑΤΟ, με τη συγκρότηση κοινής εξωτερικής πολιτικής και κοινής πολιτικής άμυνας και ασφάλειας, με στόχους και προτεραιότητες», αλλά και κρίσιμες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ήταν η ευρωατλαντικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών.

Πρόσαψε στην κυβέρνηση «θολή και επικίνδυνη εξωτερική πολιτική "ΙΧ"», που αφήνει επικίνδυνη παρακαταθήκη στην εξωτερική πολιτική. Για το «ReArm EU» ανέφερε ότι «δημιουργεί ελλείμματα και στο εθνικό επίπεδο, γιατί δεν περιλαμβάνει και στρατηγική για την Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία, επειδή αφήνετε άλλα κράτη να ωφελούνται», επί της ουσίας ωστόσο συγκατάνευσε, λέγοντας ότι «η έμφαση στην ευρωπαϊκή άμυνα (...) φαίνεται λογική μπροστά στα αδιέξοδα που η Ευρώπη δημιούργησε (...) Δεν είμαστε κατά των εξοπλισμών. Το έχουμε αποδείξει και με την ψήφο μας».