Η «Σοβιέτσκαγια Ροσίγια» είχε δημοσιεύσει στις 10 Νοέμβρη 2001 άρθρ. του Βιάτσεσλαβ Τετέκιν, το οποίο το μηνιαίο περιοδικό του Βερολίνου «Ρότφουξ» δημοσίευσε στο τεύχος 5 (Μάης 2002) με τον τίτλο: «Πώς ο Πούτιν εκχωρεί τα διεθνή συμφέροντα της Ρωσίας. Το ξεπούλημα». Οι συνομιλίες Πούτιν - Μπους επανέφεραν το άρθρο στην επικαιρότητα και διαφωτίζουν τα «δέκα πλήγματα» του Ρώσου Προέδρου κατά των συμφερόντων της χώρας του:

Πρώτο πλήγμα: Η κύρια απειλή για την ασφάλεια της Ρωσίας δεν προέρχεται από τη «διεθνή τρομοκρατία», αλλά από τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή. Το Νοέμβρη 2002, η κορυφή του ΝΑΤΟ στην Πράγα θα περιλάβει προφανώς στη συμμαχία μια σειρά από ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, μέσα στις οποίες και τη Λετονία, τη Λιθουανία και την Εσθονία. Αν συμβεί αυτό, θα έχουμε αεροπορικές βάσεις του ΝΑΤΟ κοντά στη Μόσχα, στην Αγία Πετρούπολη και άλλα κέντρα της Ρωσίας. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Το επιβεβαιώνει πολύ πειστικά η κακή εμπειρία της Γιουγκοσλαβίας. Ωστόσο, το Κρεμλίνο δε δίνει ούτε ένα σημείο πραγματικής αντιπολίτευσης στην επέκταση του ΝΑΤΟ. Κάτι περισσότερο ακόμα, οι δηλώσεις του κυρίου Πούτιν, κατά την πρόσφατη επίσκεψη στη Φινλανδία, εκλήφθηκαν σαν «πράσινο φως» για να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ, όχι μόνον τα Βαλτικά Κράτη, αλλά και η Φινλανδία και η Σουηδία που παραδοσιακά είναι ουδέτερα κράτη.

Δεύτερο πλήγμα: Η απειλή για την ασφάλεια της Ρωσίας γίνεται αισθητή όλο και περισσότερο από το νότο και όχι από το μουσουλμανικό κόσμο. Είναι το ΝΑΤΟ, που διεισδύει στις ζωτικές σφαίρες επιρροής της Ρωσίας στα Βαλκάνια, στην Υπερκαυκασία και στην Κεντρική Ασία. Αλλά, αντί να σταθεροποιήσει τα νότια σύνορά μας, το Κρεμλίνο αποσύρει ρωσικές δυνάμεις από την Αμπχαζία, την Αντσαρία και από την περιοχή εκείθεν του Δνείστερου, μην παίρνοντας υπόψη τις διαμαρτυρίες του πληθυσμού, που επιθυμεί αποκατάσταση της συμμαχίας με τη Ρωσία. Εχει κανείς την εντύπωση ότι οι πρόσφατες μάχες στην Αμπχαζία ήταν για το Κρεμλίνο μια από πολύ καιρό αναμενόμενη πρόφαση για να επιταχύνει την απόσυρση απ' αυτήν τη στρατηγικά σημαντική περιοχή.

Τρίτον πλήγμα: Η Γιουγκοσλαβία ήταν ο μοναδικός σύμμαχος στην Ευρώπη. Ο κύριος Γιέλτσιν συνέβαλε στην ήττα της με το να αρνηθεί να την προμηθεύσει με όπλα αντιαεροπορικής άμυνας. Ο κύριος Πούτιν απέκρουσε πολιτική και οικονομική βοήθεια στη Γιουγκοσλαβία με τη διακοπή της παροχής γκαζιού στο Βελιγράδι λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές του 2000. Ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, που ήταν υπέρ της φιλίας με τη Ρωσία, κατέληξε στη φυλακή. Η εξουσία στο Βελιγράδι αναλήφθηκε από ανθρώπους που είναι τελείως εξαρτημένοι από τη Δύση, ιδιαίτερα από τη Γερμανία. Η τωρινή Γερμανία πέτυχε αυτό που απέτυχε ο Χίτλερ - την κατάκτηση της Γιουγκοσλαβίας. Και μετά το Κρεμλίνο δηλώνει ότι άρχισε «ένα νέο στάδιο στις σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβία». Παράλογο; Οχι. Αυτό αντικαθρεφτίζει μια στρατηγική που προσανατολίζεται στην απόσυρση της Ρωσίας από τα Βαλκάνια.

Τέταρτο πλήγμα: Στη Μέση Ανατολή η αβάσιμη πολιτική του Κρεμλίνου στην αραβο-ισραηλινή σύγκρουση απωθεί περισσότερο παραδοσιακά φιλικές αραβικές χώρες, με το ότι επιτρέπεται στο Ισραήλ να παίζει το «ρωσικό χαρτί» εναντίον των Αράβων και (εναντίον) της Δύσης που δεν υποστηρίζει συνεχώς το Ισραήλ χωρίς όρους.

Πέμπτο πλήγμα: Το άνοιγμα του ρωσικού εναέριου χώρου στην αεροπορία των ΗΠΑ, η μετάδοση μυστικών πληροφοριών και η σιωπηρή συμφωνία για τη στρατολογία μισθοφόρων στη Ρωσία σημαίνουν ότι το Κρεμλίνο μπλέχτηκε άμεσα στον πόλεμο των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Οι ΗΠΑ έχουν την υποστήριξη του Κρεμλίνου για μια μόνιμη παρουσία τους στην Κεντρική Ασία, δηλαδή στη ζώνη ζωτικών συμφερόντων της Ρωσίας. Η Ρωσία είναι περικυκλωμένη από στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ. Η εσπευσμένη και χωρίς όρους υποστήριξη των «μέτρων ανταπόδοσης» των ΗΠΑ από το Ρώσο Πρόεδρο είναι βαρύ σφάλμα εξωτερικής πολιτικής, μια και δεν παίρνονται υπόψη οι βραχυπρόθεσμες συνέπειες αυτού του μέτρου.

Στο μεταξύ, οι κύριες προμήθειες ναρκωτικών που έρχονται στη Ρωσία δεν προέρχονται από τους Ταλιμπάν, αλλά από τους «φίλους» της Βόρειας Συμμαχίας.

Εκτο και έβδομο πλήγμα: Ενα άλλο χοντροκομμένο λάθος του Πούτιν είναι η πρόθεσή του να κλείσει τη ρωσική ναυτική βάση στο Βιετνάμ και το ηλεκτρονικό κέντρο επιτήρησης στην Κούβα. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς μεγαλύτερο δώρο στις ΗΠΑ. Η ζημιά για τα ρωσικά συμφέροντα είναι τόσο μεγάλη, ώστε ακόμα και οι προσκείμενες στον Πρόεδρο εφημερίδες δυσκολεύονται να εξηγήσουν αυτές τις αποφάσεις.

Ογδοο πλήγμα: Πρέπει να προσθέσουμε και τη σχεδόν θρησκευτική επιθυμία του κυρίου Πούτιν να δει τη Ρωσία ενταγμένη στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (WTO). Μ' αυτόν τον τρόπο θα ανοίξουν πλήρως τα ρωσικά σύνορα στην επέκταση του ισχυρού δυτικού κεφαλαίου, πράγμα που θα καταστρέψει ολοκληρωτικά τη ρωσική βιομηχανία και γεωργία, που χωρίς άλλο είναι μισοζωντανές εξαιτίας των μεταρρυθμίσεων του Γιέλτσιν και του Πούτιν.

Ενατο πλήγμα: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Κρεμλίνο θα εγκαταλείψει κάθε αντίσταση κατά της κατάργησης της συμφωνίας ABM από τις ΗΠΑ. Θα 'πρεπε, απλούστατα, να εγκρίνει τη δημιουργία του συστήματος του Πολέμου των Αστρων. Αφελείς προσπάθειες να επιτευχθεί ταυτόχρονα μείωση των αμερικανικών πυρηνικών κεφαλών δεν οδηγούν σε τίποτα. Οι ηγέτες των ΗΠΑ έχουν καλή γνώση της ελεεινής κατάστασης των ρωσικών πυρηνικών στρατιωτικών δυνάμεων. Σύντομα, ακόμα και χωρίς οποιαδήποτε συμφωνία η Ρωσία δε θα είναι σε θέση να διατηρεί περισσότερες από 1.500 εκρηκτικές κεφαλές. Γιατί θα πρέπει οι ΗΠΑ να μειώσουν το πυρηνικό οπλοστάσιό τους, όταν το ρωσικό οπλοστάσιο καταρρέει από μόνο του;

Δέκατο πλήγμα: Οι ρωσο-κινεζικές σχέσεις υποσκάπτονται κατά τρόπο αναπόφευκτο, μια και η Ρωσία είχε υποσχεθεί στην Κίνα ότι θα πάρει σταθερή θέση σχετικά με το ΝΑΤΟ και τη συμφωνία ΑΒΜ. H Κίνα παρακολουθεί ολοφάνερα τη συνθηκολόγηση της Ρωσίας σ' αυτά τα ζητήματα με βαθιά ανησυχία, καθώς και την εμφάνιση της στρατιωτικής αεροπορίας των ΗΠΑ κοντά στα σύνορά της στο Ουζμπεκιστάν, στο Τατζικιστάν και την Κιργισία. Κάτι τέτοιο δεν το ξεχνάει κανείς εύκολα. Ολα όσα ο κύριος Πούτιν πέτυχε με την εντυπωσιακή βελτίωση των σχέσεων με την Κίνα, την Ινδία, το Βιετνάμ, την Κούβα και ορισμένες άλλες χώρες, κατέρρευσαν σχεδόν μέσα σε μια νύχτα. Αυτό που βγήκε στην επιφάνεια ήταν το απλοϊκό σχέδιο του Γκορμπατσόφ για τις «κοινές ανθρώπινες αξίες» και την υπόταξη των συμφερόντων της Ρωσίας κάτω από αυτά της Δύσης.

Πρόσφατα, ο κύριος Πούτιν επισκέφθηκε τη Γερμανία και το Βέλγιο. Από καιρό έχουμε να δούμε τέτοια ανοιχτή επιθυμία να προσφέρει χαρά ο Πούτιν στη Δύση. Είναι μια νέα έκδοση του Γκορμπατσόφ. Και αυτός, το 1989, παραχώρησε τα πάντα, εισπράττοντας τα χειροκροτήματα της κυρίας Θάτσερ.

Η επιθυμία του τωρινού κυρίου του Κρεμλίνου, να επιτύχει την αναγνώριση της Δύσης, που τον ενταφιάζει τον ίδιο, είναι πέρα για πέρα επαίσχυντη.