Associated Press

Η έκφραση αυτή, κατά τα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ακουγόταν συνεχώς, κατά τη διάρκεια της έρευνας για τη διαλεύκανση ενός εγκλήματος. «Ποιος επωφελήθηκε» από τα καταστροφικά γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη, είναι η ερώτηση σε αυτή την περίπτωση...

Κανείς, μέχρι στιγμής, δεν έχει αποδώσει κατηγορίες προς την παρούσα αμερικανική κυβέρνηση υπό τον Τζορτζ Ουόκερ Μπους, ότι έκανε χρήση της στρατηγικής που εφήρμοσε ο Φράνκλιν Ντέλανο Ρούζβελτ στην περίπτωση του Περλ Χάρμπορ, προκειμένου να αποτινάξει εμπόδια, όπως το δόγμα Μονρόε, περί μη ανάμειξης και επιτέλους να βάλει τις Ηνωμένες Πολιτείες στο παιχνίδι. Παιχνίδι που δυστυχώς δεν ήταν άλλο από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν και η αλήθεια είναι ότι πάρα πολλοί αναλυτές, ακόμη και πολιτικοί στους διαδρόμους, κάνουν συχνά χρήση του συγκεκριμένου παραλληλισμού -δόκιμος ή μη θα φανεί στο μέλλον, ενδεχομένως και το πολύ εγγύς- τις τελευταίες ημέρες που μαίνεται ο αλληλοσπαραγμός, μεταξύ δημοκρατικών και ρεπουμπλικανών ή ακόμη καλύτερα των κονσόρτσιουμ που τους υποστηρίζουν και υποβάλλουν τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού. Μέχρι στιγμής λοιπόν όλοι ψάχνουν να βρουν ποιος και τι ήξερε; Αν και κάποιοι είναι αλήθεια ότι αρχίζουν να διατυπώνουν το ερώτημα: Ισως βρούμε ποιος και τι ήξερε αν προσδιορίσουμε ποιος ακριβώς επωφελήθηκε από τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη;

Καταρχήν υπάρχουν οι «νεο-συντηρητικοί». Τμήμα βουλευτών, τουλάχιστον σε επίπεδο επίσημης πολιτικής, και μεγάλο τμήμα των πολυεθνικών, αλλά και άλλων μεγάλων εγχώριων επιχειρήσεων. Οι νεοσυντηρητικοί κυριαρχούν στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σχεδόν απόλυτα σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, αλλά έχουν μεγάλη επιρροή και στο Δημοκρατικό Κόμμα, ενώ οι πολύ στενές επαφές με τα ευρωπαϊκά κόμματα, είναι σχεδόν αποκλειστικά με τα σοσιαλδημοκρατικά. Ενας ξαφνικός έρωτας που προέκυψε μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και τον πόλεμο του Κόλπου.

Πριν από δύο χρόνια, μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, το τυπικό και επαναλαμβανόμενο κύριο άρθρο της «Weekly Standard» -αλλά και οι απόψεις, συχνά πυκνά άλλων φορέων, όπως του περιοδικού «New Republic» και της εφημερίδας «Wall Street Journal»- αναφορικά με την οικονομία κατέληγε στο εξής: ο προϋπολογισμός για τις στρατιωτικές δαπάνες πρέπει να αυξηθεί τουλάχιστον κατά 100 δισ. ούτως ώστε οι ΗΠΑ να γίνουν όντως οι στρατιωτικοί ηγεμόνες του κόσμου. Γι' αυτό ξεχάστε τις περικοπές στη φορολογία, αφού όλα τα νέα δημόσια έσοδα πρέπει να πάνε στο στρατό. Οι προθέσεις τους ως προς τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και την επίθεση στο Ιράκ είναι κάτι παραπάνω από γνωστές. Η «επίθεση» τους έφερε στο σημείο που ακριβώς ήθελαν.

Το Κόμμα του Πολέμου (War party). Φυσικά δεν πρόκειται για κανένα κόμμα, αλλά έτσι ονομάζεται το κονσόρτσιουμ, αυτό που είναι γνωστό και με τα αρχικά MICE, δηλαδή Στρατιωτικό - Βιομηχανικό - Κοινοβουλευτικό Σύμπλεγμα, το οποίο θεωρείται η μυϊκή δύναμη των νεοσυντηρητικών και έχει προεκτάσεις, εκτός φυσικά από το Κογκρέσο, στο Στρατό και τη στρατιωτική βιομηχανία, σε όλο το σύμπλεγμα που λέγεται Ουάσιγκτον... Π.χ. σε δημοσιογράφους και «έγκυρες» εφημερίδες -άραγε δεν προκαλεί απορία ο ρόλος της υπεράσπισης της κυβέρνησης Μπους από τη «New York Times»;- μεγάλα τμήματα των μυστικών υπηρεσιών, δηλαδή της CIA και του FBI κλπ. Ονόματα γνωστά, που φιγουράρουν συνεχώς στη MICE, είναι ο γνωστός Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, αλλά και ο νυν υφυπουργός Εξωτερικών Τζον Μπόλτον, ο άνθρωπος που ενέταξε και την Κούβα προσφάτως στον «άξονα του κακού».

Υπάρχει επίσης το «λόμπι Αρμαγεδδών», με σύνθημα «το χειρότερο είναι το καλύτερο». Χριστιανοί φανατικοί κυρίως, αλλά και φανατικοί γενικά, που πιστεύουν ότι το «Ισραήλ επιτελεί έργο του κυρίου» και έχουν δυνατή φωνή εντός της ρεπουμπλικανικής ηγεσίας στο Κογκρέσο.

Τέλος, υπάρχει και το «ισραηλινό λόμπι». Το έλασσον, η επίθεση βοήθησε τις δυνάμεις που στηρίζουν τον πρωθυπουργό Αριέλ Σαρόν, να καταλάβουν τα Αυτόνομα Παλαιστινιακά Εδάφη και να καταστρέψουν παντελώς την υποδομή των Παλαιστινίων, κάτι που έχει στιγματιστεί από όλα τα αμερικανικά μέσα με ιδιαίτερη οξύτητα και έχει συνδεθεί όχι μόνο με την υπόθεση της 11ης Σεπτέμβρη, αλλά και με το δίκτυο των Ισραηλινών πρακτόρων που εξαρθρώθηκε στις ΗΠΑ, το μεγαλύτερο σε έκταση, που έχει γίνει γνωστή η δράση του.

Εντούτοις, είναι ακόμη πολύ δύσκολο να συλλέξει κανείς όλα τα κομμάτια του παζλ. Κυρίως ποιοι, πόσοι από τα μέλη της αμερικανικής κυβέρνησης και εξουσίας γνώριζαν. Το σκάνδαλο που έχει ξεσπάσει στην Ουάσιγκτον παρομοιάστηκε από τον επικεφαλής της δημοκρατικής μειοψηφίας στη Βουλή των Αντιπροσώπων, Ντικ Γκέπχαρντ, με το «Γουότεργκέιτ». Οπως το «βαθύ λαρύγγι», ο πληροφοριοδότης του Μπομπ Γουντγουόρντ, είχε συμβουλέψει: «ακολούθα το χρήμα» ώστε να βρεις την άκρη. Τα χρήματα λοιπόν οδηγούν κατευθείαν στον ίδιο τον Μπους...

Μία διάσταση που ίσως αξίζει μεγαλύτερης ανάλυσης, καθώς σε αυτήν την περίπτωση τα στοιχεία περισσεύουν. Η διασύνδεση δηλαδή των πλείστων πετρελαϊκών εταιριών σχεδόν με όλα τα στελέχη της κυβέρνησης. Ο ίδιος ο Μπους, και κυρίως ο πατήρ με την «Καρλάιλ» και τη Σαουδική Αραβία, ακόμη και αυτήν την οικογένεια Μπιν Λάντεν.

Αναλόγως και ο αντιπρόεδρος Ντικ Τσέινι, τόσο με την «Καρλάιλ» όσο και την «Unocal» και την «Hallibarton». Η σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, Κοντολίζα Ράις με την «Chevron»...

Ακόμη και εάν οι διασυνδέσεις της οικογένειας Μπους δε σημαίνουν συναγερμό, τότε οι συναλλαγές της κυβέρνησης με τους Ταλιμπάν, θα έπρεπε να το κάνουν. Ο κυρίαρχος στόχος ήταν η εξασφάλιση του αγωγού από το πλούσιο σε φυσικό αέριο Τουρκμενιστάν, διά μέσου του Αφγανιστάν και του Πακιστάν, στις υπόλοιπες αγορές της Ασίας. Πίσω από την όλη επιχείρηση είναι η «Unocal» και ένας εκ των κύριων συμβούλων της εταιρίας είναι ο Ζαλμάι Κχαλιζάντ. Ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός Χαμίντ Καρζάι ήταν και αυτός σύμβουλος της «Unocal»...