Χαρακτηριστικά, ο Μητσοτάκης μίλησε για «εποχή μεγάλων γεωπολιτικών, αλλά και οικονομικών αναταράξεων», εξέφρασε την ελπίδα του ΕΕ και ΗΠΑ να καταλήξουν σε έναν συμβιβασμό, «μία εμπορική συμφωνία, η οποία θα είναι αμοιβαία ωφέλιμη», ενώ δεν έχασε την ευκαιρία να τονίσει ότι «η παγκόσμια οικονομική αναταραχή καθιστά ακόμα πιο σημαντική τη σταθερότητα της ελληνικής οικονομίας και τη δημοσιονομική ισορροπία την οποία έχουμε πετύχει» μαζί με την «πολιτική σταθερότητα», στο πλαίσιο των οποίων η κυβέρνηση αρνείται την ικανοποίηση κάθε λαϊκής διεκδίκησης, την ώρα που έχει ανοικτούς τους κρουνούς χρηματοδότησης για στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων και τη στροφή στην πολεμική οικονομία.

Παίρνοντας τη σκυτάλη ο Τασούλας αναπαρήγαγε και αυτός τα περί ανάγκης στοίχισης των αστικών κομμάτων και του λαού στους στόχους του κεφαλαίου, με φληναφήματα τύπου «η κυβέρνηση, τα κόμματα, όλοι, πρέπει να συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός κλίματος, μιας ατμόσφαιρας που θα επιτρέψει στην οικονομία να κάνει άλματα», «χωρίς να υπονομεύσουμε τη δημοσιονομική ευστάθεια» κ.ά.

Στο μεταξύ, τις «κοινές αγωνίες» τους για τα συμφέροντα της αστικής τάξης ανέδειξε και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που σε συνάντησή του με τον Σύνδεσμο εξαγωγέων Ελλάδας, έλεγε ότι η Ελλάδα πρέπει να θωρακίσει την οικονομία της, «διότι δεν έχουμε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη την ίδια δομή παραγωγής, ούτε την ίδια εξαγωγική δύναμη και οφείλουμε στον τρόπο απάντησης για τις διαπραγματεύσεις στο συμβούλιο να έχουμε θωρακίσει τα εθνικά μας οικονομικά συμφέροντα».