Η καθολική συμμετοχή των Ισπανών εργαζομένων την προηγούμενη Πέμπτη στην απεργία που είχαν κηρύξει τα Συνδικάτα και η συμμετοχή περίπου δύο εκατομμυρίων απεργών στις απεργιακές συγκεντρώσεις που έγιναν στις πόλεις της Ισπανίας παραμονή της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, ήταν το προίμιο για το τι θα επακολουθούσε δύο ημέρες μετά, στη μεγάλη διαδήλωση του Σαββάτου στη Σεβίλλη, όπου και πραγματοποιούνταν η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ. Ηταν, ταυτόχρονα, αυτά που ενέτειναν τις προσπάθειες, ώστε η διαδήλωση του Σαββάτου να αποκτήσει ακόμα μεγαλύτερη μαζικότητα και αγωνιστικό χαρακτήρα.

Το ραντεβού για τη μεγάλη διαδήλωση του Σαββάτου ενάντια στην «Ευρώπη του Κεφαλαίου και του Πολέμου» είχε οριστεί στις 8 η ώρα το απόγευμα, έξω από το σιδηροδρομικό σταθμό της Σεβίλλης «Santa Justa». Ομως, πριν ακόμα και από τις 6 το απόγευμα άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι διαδηλωτές μέχρι που ο χώρος συνάντησης έγινε ασφυκτικά γεμάτος. Από παντού, λεπτό το λεπτό, ξεπροβάλλουν μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες διαδηλωτών. Εργαζόμενοι, συνδικάτα, κινήματα γυναικών, ειρήνης, οικολόγων, πολιτικά κόμματα, διαδηλωτές από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης δίνουν βροντερό «παρών». Ανάμεσα στους Ελληνες διαδηλωτές την αγωνιστική νότα δίνουν και αντιπροσωπείες του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ και της «Δράσης Θεσσαλονίκη 2003».

Πολύ πιο πίσω από το σιδηροδρομικό σταθμό της Σεβίλλης, μέχρις εκεί που η λεωφόρος Jose Laguillo (βρίσκεται έξω από το σιδηροδρομικό σταθμό) συναντούσε τη λεωφόρο Menendez Pelayo οι διαδηλωτές συνέθεταν ένα εξαιρετικά πυκνό πολύμορφο αγωνιστικό ποτάμι. Εκτιμήσεις για τον αριθμό των διαδηλωτών είναι πολύ δύσκολο να γίνουν, καθώς η αρχή με το τέλος της πορείας δεν ήταν ταυτόχρονα ορατές. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι διαδηλωτές ήταν το λιγότερο 70 με 80 χιλιάδες. Ηταν η απάντηση στην προσπάθεια της κυβέρνησης του Αθνάρ που με οποιοδήποτε τρόπο όλες τις προηγούμενες ημέρες προσπάθησε να χτυπήσει τη μαζικότητα της διαδήλωσης. Οπως μας είπαν κάτοικοι της περιοχής, το σύνολο σχεδόν το ΜΜΕ δύο εβδομάδες πριν τη διαδήλωση εκφόβιζαν τους κατοίκους της πόλης με το ότι θα γίνουν επεισόδια και καταστροφές για να φύγουν. Χαρακτηριστικό είναι ότι την επομένη της διαδήλωσης οι εφημερίδες «El Pais» και «El Mundo» δεν είχαν τίποτα στην πρώτη τους σελίδα, ενώ η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι ο αριθμός των διαδηλωτών ήταν λιγότερος από 25.000. Ομως οι διαδηλωτές δε φοβήθηκαν ούτε το μεγάλο αριθμό των αστυνομικών δυνάμεων, που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ένα κλίμα εκφοβισμού, με μπλόκα στις εισόδους της πόλης, συνεχείς ελέγχους στους διαδηλωτές και ελικόπτερο την ώρα της διαδήλωσης να πετά συνέχεια πάνω από αυτή.

Τα σύμβολα των διάφορων μπλοκ, οι ομάδες με τα ταμπούρλα που υπήρχαν σε όλο το μήκος της πορείας, τα χρωματιστά μπαλόνια, η συνεύρεση διαφορετικών κινημάτων, τα τραγούδια, τα συνθήματα έδιναν στη διαδήλωση ένα χαρακτήρα αγωνιστικής γιορτής και πολύ έντονο παλμό.

Λίγο μετά από τις 8 το απόγευμα η διαδήλωση έστριψε δεξιά στη Menendez Pelayo και άρχισε να πορεύεται προς τη γέφυρα Puente de la Barqueta. Τα συνθήματα ενάντια στο καπιταλισμό, την Ευρώπη του κεφαλαίου, ήταν το κοινό στοιχείο όλων όσοι συμμετείχαν στη διαδήλωση. Την ίδια στιγμή καταδικάζονταν οι δολοφονικές επεμβάσεις των ΗΠΑ, καθώς και αυτή του Σαρόν κατά του λαού της Παλαιστίνης. Εργαζόμενοι φώναζαν συνθήματα κατά της αντεργατικής πολιτικής του Αθνάρ. Το μπλοκ του Κομμουνιστικό Κόμματος Ισπανίας και της Κομμουνιστικής Νεολαίας είναι ιδιαίτερα μεγάλο και η παρουσία του στη διαδήλωση είναι πολύ έντονη. Ακολουθούν τα συνδικάτα κυρίως της CGT, ενώ μεγάλη παρουσία έχει το μπλοκ κατά των εξωτερικών χρεών των τρίτων χωρών που κρατά ένα πανό πολλών δεκάδων μέτρων με φωτογραφίες ανθρώπων από όλη την Ευρώπη που δηλώνουν την αντίθεσή τους στην καταπίεση και εκμετάλλευση που υφίστανται οι χώρες αυτές από το κεφάλαιο.

Τελικά η πορεία έφθασε στη γέφυρα Puente de la Barqueta όπου και τελείωσε. Εκτός από μια μικρή ομάδα 20 ατόμων που είχαν μια μικρή συμπλοκή με την αστυνομία και που όπως έγραφαν οι ισπανικές εφημερίδες συνέλαβαν δύο από αυτούς, δε σημειώθηκαν άλλα επεισόδια. Αμέσως μετά ακολούθησαν μουσικές παραστάσεις σε διάφορα σημεία κοντά στο ποταμό Γουανταλκιβίρ, που διασχίζει την πόλη.

Η διαδήλωση της Σεβίλλης ανέδειξε τη δεδηλωμένη κοινή αντίθεση στον καπιταλισμό όλων όσοι συμμετείχαν σε αυτή. Ομως, ταυτόχρονα, ανέδειξε την ανάγκη για συντονισμό και οργάνωση της δράσης, για συγκεκριμενοποίηση των στόχων, ώστε ο αγώνας να γίνει πιο αποτελεσματικός. Οπως επίσης και την ανάγκη η εργατική τάξη, οι ταξικές δυνάμεις, να παίξουν ακόμα μεγαλύτερο ρόλο, να πρωτοστατήσουν σε αυτόν τον αγώνα με κατεύθυνση που καταρχάς θα καταδεικνύει την αυταπάτη της λογικής διαχείρισης και θα την καταδικάζει.