Πέντε μέρες πέρασαν από τη μεγάλη νεροποντή που «έπνιξε» την Αθήνα και οι κάτοικοι των περιοχών που πληγήκανε περισσότερο, ακόμη δεν έχουν συνέλθει. Και από ό,τι φαίνεται θα πάρει πολύ καιρό ακόμη. Οδός Σολομού, στο Μοσχάτο. Κατά μήκος του δρόμου, η πλημμύρα έχει αφήσει ορατά τα σημάδια της, οι κάτοικοι έχουν βγάλει στο δρόμο τα πράγματά τους, για να στεγνώσουν κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, ενώ ακόμα προσπαθούν να βγάλουν τις λάσπες από τα σπίτια τους. Τα συνεργεία της Νομαρχίας έχουν περάσει από την περιοχή και έχουν καταγράψει τις ζημιές. Ομως, οι πληγέντες έχουν ακόμη πολύ δρόμο ώσπου να εισπράξουν τα χρήματα των αποζημιώσεων. Οι ίδιοι δεν είναι και ιδιαίτερα αισιόδοξοι. Γνωρίζουν ότι το κράτος, σε κάθε ανάλογη περίπτωση καταστροφών από τα περιβόητα πια «ακραία καιρικά φαινόμενα», κάνει ό,τι μπορεί για να μην αποζημιώσει το σύνολο των ζημιών. Ζημιές, που στις περισσότερες περιπτώσεις δημιουργεί το ίδιο, ως συνέπεια της εγκληματικής πολιτικής του. Οι κάτοικοι της οδού Σολομού και των γύρω δρόμων γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι ευθύνονται για την καταστροφή που έπαθαν την περασμένη Δευτέρα. «Οι εργολάβοι» που δε φρόντισαν να χτίσουν ένα τοιχίο στην όχθη του Κηφισού. «Οι εργολάβοι», μία λέξη που στα χείλη των πλημμυροπαθών καταντάει συνώνυμη «των ανεύθυνων» ή ακόμα χειρότερα «των απατεώνων».

«Μέσα σε λίγα λεπτά είδαμε τους κόπους μας να πνίγονται κάτω από τους χειμάρρους. Οι ζημιές που έπαθε το σπίτι μου είναι ανυπολόγιστες. Οι οικοσκευές καταστράφηκαν, οι τοίχοι "έφτυσαν" τους σοβάδες από την υγρασία. Εφτασε το ένα μέτρο το νερό». Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στο Σάκη Ραμπιλιάν, μετανάστη στη χώρα μας από τη Συρία, κάτοικο Μοσχάτου. Το επάγγελμά του είναι μαρμαράς - μεγάλος τεχνίτης λένε γι' αυτόν οι γείτονες - μέσα στο σαλόνι του σπιτιού του είχε φτιάξει με τα χέρια του ένα εκπληκτικό ομοίωμα της Ακρόπολης των Αθηνών. «Αυτό ήταν έργο ζωής για μένα. Εσπασαν τα μάρμαρα, δε γίνεται να φτιαχτούνε πια. Αυτή η ζημιά με πλήγωσε περισσότερο από όλα όσα έχασα». Στην αυλή του σπιτιού του ακόμα στεγνώνει το νοικοκυριό του, που κατάφερε από την τέχνη του να αποκτήσει τα χρόνια που βρίσκεται στην Ελλάδα. «Οταν ήρθαν τα συνεργεία για να κάνουν καταμέτρηση των ζημιών, μου είπαν ότι δε δικαιούμαι αποζημίωση επειδή είμαι, ξένος, αλλοδαπός. "Πάρε το 200άρι και πολύ σου είναι", ήταν τα λόγια τους. Αρχισα να διαμαρτύρομαι και ρώτησα, μαζί με άλλους αλλοδαπούς που έπαθαν ζημιά στην πλημμύρα, ποιος έδωσε τέτοια εντολή στους υπαλλήλους. Κάτω από την πίεσή μας, ήρθε ο επικεφαλής του κλιμακίου και μας είπε να μην ανησυχούμε, θα αποζημιωθούμε κανονικά, τουλάχιστον θα πάρουμε όσα και οι υπόλοιποι. Τώρα απλά περιμένουμε...».

Ο Χρ. Μηνάς, έχει αποθήκη με υλικά οικοδομών. Το εμπόρευμά του έπαθε ολοσχερή καταστροφή, ενώ και το σπίτι του υπέστη σοβαρές ζημιές. «Δεν πιστεύω ότι το κράτος θα αποζημιώσει το σύνολο των καταστροφών που πάθαμε. Φτάσαμε στο σημείο να λέμε ευτυχώς που δεν έγινε βράδυ η πλημμύρα. Θα είχαν χαθεί πολλές ψυχές».

Στην οδό Τενέδου στο Μοσχάτο, ακόμα δεν έχει γίνει πλήρης αποκατάσταση του ηλεκτρικού ρεύματος και των τηλεφωνικών γραμμών. Εκεί, βρήκαμε το Ν. Βεργή, μουσικό, με εμφανή την κούρασή στο πρόσωπό του, να έχει απλώσει τα πράγματα του σπιτιού του στον ήλιο. «Εκτός από τις ηλεκτρικές συσκευές που καταστράφηκαν, έχασα και τα μουσικά όργανα. Ενα πιάνο, αρμόνιο, σινθεσάιζερ, υπολογιστή. Ολες οι παρτιτούρες χάθηκαν στις λάσπες. Μιλάμε για ζημιά πολλών εκατομμυρίων, που μου φαίνεται σχεδόν αδύνατο να μπορέσω να τα αντικαταστήσω. Ολοι εδώ στη γειτονιά, αισθανόμαστε ζητιάνοι όταν πηγαίνουμε να εισπράξουμε το περιβόητο 200άρι. Τι ακριβώς να κάνουμε με αυτά τα χρήματα; Μας τα δίνουν για να μας κοροϊδεύουν...».

Ο Αλ. Πέπελας, ταξιτζής στο επάγγελμα, εκτός από το σπίτι του έχασε τη μέρα της πλημμύρας και το ταξί του. «Το κλιμάκιο που ήρθε για να καταγράψει τις ζημιές, μου είπε ότι δε δικαιούμαι αποζημίωση για το ταξί, αφού δεν είναι επιχείρηση. Μα καλά ρε παιδιά, τους είπα, καταβάλω ΦΠΑ στο κράτος, αφού το ταξί θεωρείται ατομική επιχείρηση. Τώρα, γιατί δε με αποζημιώνετε; "Εμείς υπάλληλοι είμαστε κύριε, ό,τι μας λένε κάνουμε", μου απάντησαν...

Στο απέναντι σπίτι μένει η κυρά - Ματούλα. Μια ηλικιωμένη γυναίκα που με δυσκολία κρατάει τα δάκρυά της όταν μας δείχνει τις ζημιές που έπαθε το σπίτι της. «Ασπρισαν τα μαλλιά μας για να μπορέσουμε να φτιάξουμε αυτά τα νοικοκυριά. Και τώρα χαθήκανε όλα σε μια στιγμή. Πήραν δάνεια τα παιδιά μου για να φτιάξουν αυτό το σπίτι, που πριν λίγα χρόνια ήταν χαμόσπιτο. Δεν προλάβαμε να το χαρούμε. Πάνε να μας γελάσουνε με μερικά ψωρο-χιλιάρικα. Για να το βουλώσουμε. Πέρασαν όμως αυτά τα χρόνια. Δε μας κοροϊδεύουν. Μπορεί να μην είμαι σπουδαγμένοι, όμως ξέρω, όπως και όλοι εδώ στο Μοσχάτο ξέρουν, ότι αυτοί εδώ που ήρθαν να μας "αναβαθμίσουν" την περιοχή με τα έργα τους μας πνίξανε. Ποιος θα τους δικάσει αυτούς;».