«Κανείς στον κόσμο δεν υπάρχει όσο εγώ», έλεγε, διά στόματος ενός ήρωα στα «Ταξίδια», ο Γιώργος Χειμωνάς. Με το «υπάρχω» σ' αυτήν την ελλειπτική φράση, ο Γ. Χειμωνάς, ουσιαστικά, εννοούσε «κανείς στον κόσμο δεν υπάρχει τόσο οδυνηρά, τόσο βαθιά, τόσο ωραία». Ετσι ένιωθε, έτσι ολοκληρωτικά ζούσε ο αλησμόνητος και πολύτιμος «ποιητής» της σύγχρονης πεζογραφίας μας. Ο Γ. Χειμωνάς, όμως, χάρη στο σπουδαίο έργο του, κατατάσσεται στους δημιουργούς που «υπάρχουν» και μετά θάνατον. Η απείρου γοητείας και διάνοιας, πολυσημίας, ποιητικά βιωματικής υπεραισθαντικότητας, λογοτεχνία του Χειμωνά αποτελεί κειμήλιο των ελληνικών γραμμάτων του 20ού αιώνα. Η κριτική θεώρησε ότι η δημιουργία του Χειμωνά εγκαινίασε μια πρωτοποριακή, νέα γραφή στην ελληνική λογοτεχνία. Ο χαρακτηρισμός της γραφής του ως πρωτοπορίας τον ενοχλούσε. Ετσι ομολογούσε στις ομιλίες - συζητήσεις, που πραγματοποίησε στο Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Κολωνίας, το 1989. Οι πολύτιμες αυτές ομιλίες του ηχογραφήθηκαν και αποτελούν το «υλικό» του βιβλίου του, με τίτλο «Το ένατο μάθημα για τον Λόγο», με το οποίο οι εκδόσεις «Καστανιώτη» μάς «εισάγουν» στην επανέκδοση όλου του έργου του.

Ηδη, επανεκδόθηκαν τα πεζογραφικά του «Η εκδρομή», «Μυθιστόρημα» και «Ο γιατρός Ινεότης», στα οποία αφορά εκτενές μέρος των ομιλιών του, που περιλαμβάνονται στο «Ενατο μάθημα για τον Λόγο». Προτρέποντας τους αναγνώστες της στήλης να διαβάσουν - μετά προσοχής - τη διόλου συνήθη και εύπεπτη δημιουργία του Χειμωνά, αντί δικών μας κρίσεων για τα προαναφερόμενα έργα του, θα παραθέσουμε σχετικά σπαράγματα - αναφορές του Γ. Χειμωνά στο «Ενατο μάθημα για τον Λόγο». Μετά το νεανικό έργο του «Ο Πεισίστρατος», ο Χειμωνάς έγραψε την «Εκδρομή», εγκαινιάζοντας μια γραφή, που, όπως ομολογούσε, «σπάει, παραμερίζει έναν καθιερωμένο κώδικα γραφής, σύνταξης, στίξης και εγκαθιστά έναν λόγο, ο οποίος είναι άνισος, ακανόνιστος, σε πολλά σημεία χασματικός». Εναν λόγο, που «φτάνει στην καρδιά του νοήματος εκείνου που θέλω να πω κι εκφράζεται ακολουθώντας ρυθμούς με βιωματικούς χρόνους, βιωματικές, αλλά και διανοητικές εντάσεις και διακυμάνσεις». Αναφορικά με το έργο του «Μυθιστόρημα», ο Χειμωνάς εξηγούσε ότι ο τίτλος δεν ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο, αλλά «δίνει τον ορισμό του μυθιστορήματος, όπως εγώ εννοώ το μυθιστόρημα». Ο «Γιατρός Ινεότης» (1971, άκρως βιωματικό έργο) αποτελεί την αρχή της μεγάλης και σπουδαιότερης λογοτεχνικής περιόδου του Χειμωνά, που περιλαμβάνει και τα αριστουργήματά του «Οι Χτίστες» και «Ο εχθρός του ποιητή».