Με αφορμή την επιχείρηση «εξάρθρωσης της τρομοκρατίας» σε εξέλιξη βρίσκεται μια καλά οργανωμένη εκστρατεία «πλύσης εγκεφάλου» σε βάρος του ελληνικού λαού από το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς χειραγώγησης που διαθέτει. Βοηθοί σε αυτή την προσπάθεια το πολιτικό προσωπικό του συστήματος (κυβέρνηση, «ανανήψαντες αριστεροί», ΝΔ κ.ά). Οι στόχοι της ιδεολογικής αυτής εκστρατείας πολύπλευροι: Ο καθαγιασμός του αστικού συστήματος και η εμφάνισή του σαν μια κοινωνία ελευθερίας και δημοκρατίας που κινδυνεύει από τη «βία». Η νομιμοποίηση στη λαϊκή συνείδηση του ρόλου των δυνάμεων καταστολής, καθώς και της πολύπλευρης παρέμβασης ξένων μυστικών υπηρεσιών, η ενίσχυση του «αντιτρομοκρατικού» θεσμικού πλαισίου για την «υπεράσπιση της ασφάλειάς μας». Η προσπάθεια «στριμώγματος» της Αριστεράς που επιμένει επαναστατικά, ώστε να εξοβελίσει ακόμη και από το λεξιλόγιό της όρους (που εκφράζουν την ουσία του χαρακτήρα της), η ενοχοποίησή της («σαν η μήτρα που γεννά την τρομοκρατία»), καθώς και η προσπάθεια ενσωμάτωσής της, στο όνομα του «ρεαλισμού» και του «κοινού καλού» στα πλαίσια του συστήματος. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του κ. Χρυσοχοΐδη: «Η βία δεν μπορεί να είναι μέσο επίλυσης πολιτικών ή ιδεολογικών διαφορών».

Η ιστορική εξέλιξη με την αλληλοδιαδοχή των διαφόρων κοινωνικών συστημάτων επιβεβαίωσε το μαρξισμό - λενινισμό όσον αφορά το ρόλο της βίας στην Ιστορία. Μια βία που συνδέεται πρώτα απ' όλα με την ύπαρξη ανταγωνιστικών τάξεων και που στα χέρια των κυρίαρχων τάξεων αποτελεί ένα από τα κύρια μέσα στερέωσης και διατήρησης του δοσμένου συστήματος και μια από τις προϋποθέσεις για την «κανονική» του λειτουργία. Ο Μαρξ τόνιζε, όσον αφορά το ρόλο αυτό: «Η βία είναι η μαμή της κάθε παλιάς κοινωνίας όταν αυτή εγκυμονεί το καινούριο. Η ίδια η βία είναι οικονομική ισχύς», καθώς και ότι «στην πραγματική ιστορία, όπως είναι γνωστό η κατάκτηση, η υποδούλωση, η λεηλασία, κοντολογίς η βία, παίζουν τον πρώτο ρόλο».

Ο καπιταλισμός γεννήθηκε σαν σύστημα μέσα από τη φεουδαρχία όχι «ειρηνικά», αλλά σαν αποτέλεσμα άσκησης πολύμορφης βίας σε βάρος την παλιάς τάξης πραγμάτων. Αναπτύχθηκε και εδραιώθηκε στη συνέχεια μέσα από τη βία. «Το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρομιά και στάζοντας αίμα απ' όλους τους πόρους» (Μαρξ). Σε συνθήκες μονοπωλιακού καπιταλισμού καταργεί ακόμη και στοιχειώδη αστικοδημοκρατικά δικαιώματα, που στα πρώτα χρόνια είχε αναγκαστεί να διακηρύξει ή και να εφαρμόσει. Ορισμένα ιστορικά παραδείγματα, σαν απάντηση σε όσους σήμερα εμφανίζουν τον καπιταλισμό σαν εχθρό της βίας: Η γέννηση του καπιταλισμού συνοδεύτηκε ανάμεσα στα άλλα από τη βίαιη εξόντωση ολόκληρων λαών, (πχ στην ισπανόφωνη Αμερική από τα 40 εκατομμύρια ντόπιους το 1500, το 1570 είχαν απομείνει μόνο 5 εκατομμύρια), από το εκτεταμένο δουλεμπόριο (πχ πάνω από 15 εκατομμύρια Αφρικανοί μεταφέρθηκαν σαν δούλοι στην Αμερική μεταξύ 16ου-18ου αιώνα). Η μετέπειτα ανάπτυξή του συνοδεύτηκε, πέρα από τα άλλα, από εκατοντάδες πολέμους με αμέτρητα θύματα (για παράδειγμα ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος στοίχισε στην ανθρωπότητα 8,5 εκατομμύρια θύματα, ενώ ο δεύτερος πάνω από 50 εκατομμύρια), εκατοντάδες πραξικοπήματα, ενώ στο διάβα του εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα και τις ασθένειες, πάνω από το μισό του πληθυσμού ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης... Σήμερα, στο όνομα «καταπολέμησης της τρομοκρατίας, ασκεί κρατική τρομοκρατία ευρείας έκτασης (πχ Αφγανιστάν, Παλαιστίνη κ.α.). Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ δεν έχει όρια. Επομένως ας μη μιλούν κάποιοι για ΣΧΟΙΝΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΥ.

Η σημερινή «αστική δημοκρατία» ασκεί πολύμορφη βία σε βάρος πλατειών λαϊκών μαζών. Να ορισμένα παραδείγματα από τη χώρα μας: Σε επίπεδο οικονομίας τι άραγε σημαίνει η μακρόχρονη ανεργία του 10% του εργατικού δυναμικού, η προλεταριοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων της πόλης και του χωριού, η «επιβίωση» κάτω από το όριο της φτώχειας εκατομμυρίων Ελλήνων; Σε επίπεδο πολιτικών δικαιωμάτων να θυμίσουμε τα αγροτοδικεία 10.000 αγωνιστών της υπαίθρου και τα μαθητοδικεία 2.000 μαθητών, τη συχνή επιστράτευση απεργών κλπ. Σε πιο πρακτικό επίπεδο να θυμίσουμε τη συχνή πια χρήση ειδικών δυνάμεων, χημικών όπλων, προβοκατόρων κ.ά. σε βάρος λαϊκών κινητοποιήσεων... Ο Λένιν υπογράμμιζε: «δεν υπάρχει ούτε ένα κράτος οσοδήποτε δημοκρατικό, το οποίο να μην έχει παραθυράκια ή εξαιρέσεις στο σύνταγμά του που να εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να εξαπολύει στρατό ενάντια στους εργάτες, να κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο κλπ. σε περίπτωση "παραβίασης της δημόσιας τάξης" - Στην πραγματικότητα, όποτε η καταπιεζόμενη τάξη "παραβιάζει" τη θέση της στο σύστημα της μισθωτής δουλιάς και προσπαθεί να ζήσει με μη δουλικό τρόπο».

Το κομμουνιστικό κίνημα από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του διακήρυξε με παρρησία τους στόχους του αντιμετωπίζοντας την πρωτοφανή καταδίωξη από μέρους της άρχουσας τάξης. «Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιό τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» (ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ). Ταυτόχρονα, όσον αφορά τις μορφές πάλης για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, αυτές εξαρτώνται αποκλειστικά από την αντίδραση των κυριάρχων τάξεων, μιας και ποτέ δεν παραχώρησαν θεληματικά τα προνόμιά τους. Η έκταση και οι μορφές της επαναστατικής βίας εξαρτώνται πρώτα από όλα από το βαθμό και τις μορφές αντίστασης των τάξεων που ανατρέπονται. «Η ιστορία έδειξε ότι χωρίς επαναστατική βία δεν μπορεί να επιτευχθεί νίκη. Χωρίς την επαναστατική βία που να στρέφεται ενάντια στους άμεσους εχθρούς των εργατών και αγροτών είναι αδύνατο να τσακιστεί η αντίσταση των εκμεταλλευτών αυτών» (Λένιν). Επομένως, η επαναστατική βία είναι αναγκαία από μέρους της πλειοψηφίας, των καταπιεσμένων, αλλά ταυτόχρονα έχει ιστορικά προσωρινό και περιορισμένο χαρακτήρα, μιας και η πάλη των κομμουνιστών στοχεύει σε μια κοινωνία όπου δε θα υπάρχουν οι αντικειμενικές αιτίες ύπαρξής της (δηλαδή κυριαρχία μιας τάξης πάνω στο σύνολο της κοινωνίας).

Το κομμουνιστικό κίνημα από την πρώτη στιγμή διαχώρισε τις θέσεις και τη δράση του από τα φαινόμενα «ατομικής βίας - τρομοκρατίας» που εκφράζονταν από διάφορα ρεύματα στην πρώτη περίοδο του εργατικού κινήματος. «Το συνέδριο αποκρούει κατηγορηματικά την τρομοκρατία, δηλαδή το σύστημα των πολιτικών εκτελέσεων μεμονωμένων προσώπων..» (απόφαση 2ου Συνεδρίου ΣΔΕΚΡ 1903). Ολα τα προηγούμενα χρόνια προσπάθησε να εξηγήσει τις συνθήκες εμφάνισης παρόμοιων φαινομένων παλεύοντας παράλληλα ενάντια σε αυτές τις συνθήκες. Είχε ανοιχτό μέτωπο ιδεολογικό - οργανωτικό απέναντι σε τέτοια φαινόμενα και δράσεις, ξεσκεπάζοντας στους εργαζόμενους τον πραγματικό τους ρόλο. Ταυτόχρονα, όπως αποδείχτηκε, στον 20ό αιώνα οι ομάδες αυτές (πχ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ) από την ίδρυσή τους ή σε μια πορεία, χρησιμοποιήθηκαν από τους μηχανισμούς του συστήματος στο ρόλο του ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑ των λαϊκών αγώνων και σαν τέτοιες αντιμετωπίστηκαν από το λαϊκό κίνημα.

Συμβολή στην επίθεση σε βάρος του λαϊκού κινήματος και ειδικότερα της ανυπόταχτης Αριστεράς έχουν και δυνάμεις που, χρησιμοποιώντας αριστερές ταμπέλες, σιγοντάρουν τη συζήτηση «εξορκισμού» κάθε επαναστατικής αλλαγής της καπιταλιστικής κοινωνίας, στο όνομα του «ρεαλισμού». Δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Τόνιζε ο Λένιν: «Να μιλάς για "βία" χωρίς να αναλύεις τους όρους που ξεχωρίζουν την αντιδραστική βία από την επαναστατική, σημαίνει ότι είσαι μικροαστός που απαρνείται την επανάσταση ή σημαίνει ότι απλούστατα εξαπατάς τον εαυτό σου και τους άλλους με σοφιστείες».

Στην ιδεολογική επίθεση ενάντια στο αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό κίνημα, στο ΚΚΕ, με αφορμή την «εξάρθρωση της "17 Νοέμβρη"», που συνδυάζεται με τη γενικότερη επίθεση ενάντια στο σύνολο της ζωής του λαού, η εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν άλλο δρόμο να αντιτάξουν από το δυνάμωμα της κοινωνικοπολιτικής τους συσπείρωσης και δράσης ενάντια στην καταπάτηση ακόμη και αυτών των αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων, των λαϊκών ελευθεριών, ενάντια στην αυξανόμενη αυταρχική στροφή της πολιτικής ζωής, ενάντια στις πολύμορφες προβοκάτσιες, ξεσκεπάζοντας τις επιδιώξεις τους. Ακόμη πιο αποφασιστικά εντείνουμε την ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση και τη δράση για την οργάνωση των αγώνων σ' όλα τα μέτωπα πάλης, για διεκδίκηση λύσεων στα πραγματικά λαϊκά προβλήματα, στην κατεύθυνση για τη δημιουργία των προϋποθέσεων του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης, για την ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, για τη λαϊκή εξουσία.