Σε μια συγκινητική, τρυφερή επιστολή, που έχει ημερομηνία 3/11/94, απαντώ σήμερα με τον δικό μου έμμεσο τρόπο: Δημοσιεύοντάς την.

Μα πρώτα - πρώτα να σας γνωρίσω την Μαρία Ρούσσου, που κι εγώ τη γνώρισα μέσα από το συγκλονιστικό βιβλίο της «Τι θα πάθει με ένα χαστούκι» εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ». Η Μαρία γεννήθηκε στη Θήβα το 1966 και έζησε μέσα στη φτώχεια και στη σκληρότητα μέχρι που μια μέρα, αντί να πάρει τον εφιαλτικό «εύκολο» δρόμο, είπε τέρμα, δίνοντας διέξοδο στα αδιέξοδα γράφοντας, με τα ελληνικά της Τρίτης Δημοτικού - τόσο μπόρεσε να παρακολουθήσει το σχολείο - τετρακόσιες χειρόγραφες σελίδες, που όταν τις διαβάσει κανείς θα μένει άναυδος από το συγκλονιστικό ρεαλισμό της γραφής και τη μαγεία του απλού, αλλά τόσου πλούσιου και μεστού λόγου της. Η Μαρία έγραψε την ιστορία της, τότε όταν 23 χρόνων η Μαρία με την πένα στο χέρι αντιστάθηκε στο δυνατό χαστούκι που της έδινε καθημερινά η ζωή από την πρώτη μέρα που γεννήθηκε. Η Μαρία αντιστάθηκε στο σκοτάδι και αναζήτησε το φως. Το φως, τη γνώση και την ελευθερία. Σ' αυτό το συναρπαστικό, αλλά και σπαρακτικό βιβλίο περιγράφει την απερίγραπτη ζωή της, χωρίς μελοδραματισμούς, χωρίς ωραιοποιήσεις, γράφει με πάθος, αλλά χωρίς φόβο. Δε φοβάται η Μαρία γιατί μιλά τη γλώσσα της αλήθειας. Ετσι τελειώνει τον πρόλογό της: «Ας φοβούνται όλοι αυτοί που μου δείξανε τον κόσμο της βίας και μόνον της βίας».

Οταν διάβασα το βιβλίο της την αναζήτησα, μιλήσαμε τηλεφωνικώς, μου έγινε μάλιστα μια πρόταση να μεταφέρω σε σενάριο το βιβλίο της και δέχτηκα. Μα κάπου σκάλωσε η υπόθεση του σίριαλ και το θέμα ξεχάστηκε. Αλλά εγώ δεν ξέχασα. Χτες ξαναδιάβασα την επιστολή που είχε στείλει και μου περιέγραφε ένα επεισόδιο από τη ζωή της και απορούσε και η ίδια πώς είχε ξεχάσει να το συμπεριλάβει μέσα στο βιβλίο της. Ηταν στην Τρίτη τάξη του Δημοτικού τότε, όταν η δασκάλα της ζήτησε από τα κορίτσια να φέρουν ένα κέντημα για το μάθημα των Καλλιτεχνικών. Το κοριτσάκι το είπε το βράδυ στους γονείς της και την ξεφορτώθηκαν με ένα «θα δούμε». Ενα «θα δούμε», που η Μαρία δεν είδε ποτέ. Και κάθε πρωί καθόταν στη «γωνία» τιμωρία για την αμέλειά της. Η Μαρία ντρεπόταν και η ντροπή όλο μεγάλωνε και άρχισε ένα πρωί να κλαίει με λυγμούς, μέχρι που, γεμάτη απορία, η δασκάλα τη ρώτησε τι συμβαίνει. Και τότε το κοριτσάκι ξέσπασε. Είπε ότι «είναι άδικο να την τιμωρεί επειδή οι δικοί της δεν της αγοράζουν κέντημα».

Η δασκάλα τής είπε να καθίσει, την ηρέμησε και την επόμενη το πρωί την κάλεσε στο γραφείο της. Η Μαρία φοβήθηκε ότι η τιμωρία θα ήταν μεγαλύτερη τώρα και ότι θα ξαναπερνούσε όρθια και ντροπιασμένη όλη την ημέρα στη «γωνία», όμως έπεσε έξω. Η καλή αυτή η γυναίκα της είχε φέρει ένα κέντημα, ένα κέντημα και πολλές πολύχρωμες μαγικές κλωστές που θάμπωσαν τα παιδικά αθώα μάτια. «Πάρτο, Μαρία», της είπε «είναι δικό σου, σου το κάνω δώρο» και το παιδί μαγεμένο, μαλακωμένο από την ευγένεια της κυρίας, έπεσε με τα μούτρα στη δουλιά και έμαθε να κεντά. Αυτή ήταν μια από τις ωραιότερες στιγμές της παιδικής ηλικίας της Μαρίας, που ενήλικη πια είναι μητέρα η ίδια τριών παιδιών. Να είσαι καλά Μαρία και να ξέρεις ότι δε σε ξέχασα. Οτι ξαναδιάβασα το βιβλίο σου και το συστήνω σε όλους τους αναγνώστες μας να το διαβάσουν για να δουν «Τι θα πει με ένα χαστούκι».