Πολλά λέγονται και γράφονται τον τελευταίο καιρό για τις υποτιθέμενες μεγάλες αλλαγές στο παγκόσμιο κλίμα λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου. Οι μεγάλες πλημμύρες ακόμα και στο πιο μακρινό σημείο του κόσμου για τις οποίες μαθαίνουμε χάρη στην ευρεία διάδοση των ηλεκτρονικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι ξηρασίες και οι θύελλες, ακόμα και οι δυνατές νεροποντές που πνίγουν την ανοχύρωτη έστω και σε στοιχειώδες επίπεδο Αθήνα, αποδίδονται συχνά στην αύξηση της συγκέντρωσης του διοξειδίου του άνθρακα και των άλλων αερίων που αυξάνουν την κατακράτηση της ηλιακής ακτινοβολίας από τη γήινη ατμόσφαιρα. Κι ας έχουν πει επανειλημμένα οι επιστήμονες ότι δεν μπορούν να βεβαιώσουν προς το παρόν συσχέτιση του φαινομένου του θερμοκηπίου με μετρήσιμες αλλαγές στο κλίμα του πλανήτη μας. Οχι ότι μακρόχρονα δεν είναι βέβαιη η επίδρασή του, αλλά ότι ακόμα δεν έχει διαπιστωθεί με βεβαιότητα κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα. Γιατί κι αν υπάρχει ήδη επίδραση, η φύση έχει πολλούς τρόπους να εξισορροπεί μικρές αποκλίσεις. Ομως, τα ΜΜΕ, πιστά στην αποπροσανατολιστική τους τακτική, επιμένουν να δημιουργούν θέμα προς συζήτηση. Κι έρχονται και κάποια μεγάλα κομμάτια πάγου που ξεκολλάνε από τους παγετώνες της Ανταρκτικής, ή η μείωση των αιώνιων πάγων στον αρκτικό κύκλο και σε κάποια ψηλά βουνά και να νέες βαρύγδουπες επιστημονικοφανείς αναλύσεις.

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, όπως λέει κι ο λαός μας. Ερευνα της ΝΑΣΑ, που δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από μερικές μέρες, αποκαλύπτει ότι όπως φάνηκε από δορυφορικές μετρήσεις η ποσότητα του πάγου στην Ανταρκτική αυξάνεται διαρκώς από το 1979 και τουλάχιστον ως το 1999. Οι αλλαγές στην παγοκάλυψη του πλανήτη είναι σημαντικές όχι μόνο γιατί αποτελούν ενδείξεις ενδεχόμενων μεταβολών της μέσης θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας, αλλά και γιατί μπορούν παραπέρα να επιφέρουν τέτοιες μεταβολές. Με περισσότερο πάγο, περισσότερη ηλιακή ακτινοβολία ανακλάται μακριά από τη Γη. Ακόμα, ο επιπλέον πάγος στη θάλασσα μονώνει καλύτερα τους ωκεανούς από την ατμόσφαιρα. Λιγότερος πάγος έχει τα αντίθετα αποτελέσματα.

Η νέα μελέτη ανέλυσε τη διάρκεια της περιόδου εμφάνισης των πάγων σε ολόκληρο το Νότιο Αρκτικό Ωκεανό για να εντοπίσει τάσεις μεταβολής. Διαπίστωσε ότι κατά μέσο όρο η περιοχή όπου εμφανίζονται επιπλέοντες πάγοι στη θάλασσα τουλάχιστον κατά μια επιπλέον ημέρα το χρόνο, είναι τώρα διπλάσια από την περιοχή που εμφανίζονται πάγοι κατά μία ημέρα λιγότερο. Σύμφωνα με την Κλερ Πάρκινσον, που διεξήγαγε τη μελέτη, τα δεδομένα έρχονται σε αντίθεση με το απλό σενάριο του φαινομένου του θερμοκηπίου και υποδείχνουν ένα πιο πολύπλοκο σύστημα αλληλεπιδράσεων.

Η διάρκεια της παγοκάλυψης που φαίνεται στο διάγραμμα αναφέρεται στον αριθμό ημερών του έτους που η κάθε περιοχή είναι καλυμμένη με πάγους τουλάχιστον κατά 15%. Μερικές περιοχές της Ανταρκτικής έχουν μόνιμα πάγους, αλλά μια ευρύτερη περιοχή στο Νότιο Ωκεανό είναι παγοσκεπής μόνο μια περίοδο του έτους και σ' αυτές τις περιοχές η παγοκάλυψη μπορεί να ποικίλλει έντονα από χρόνο σε χρόνο.